Җәмилә. Ә менә син, Сылукай, кемгә гашыйк булып Изгеләр чишмәсе янында сагышланып җырладың?
Сылукай. Әйтмим.
Әдиә. Без аны әйтмәсәң дә беләбез.
Сылукай (гаҗәпләнеп). Каян беләсез, кем әйтте?
Әдиә. Билгеле инде, юлчабар Батил.
Җәмилә. Батил ул күп кызларны сагышландыра. Үзе чибәр, яхшы кылыклы, Болгар-йортның яшь алыбы булып килә. Ирләр бил алышканда, җиде бүз баланы аркан салды.
Сылукай. Ю-юк, кызлар. Батил ул минем абыем кебек, мин аны хөрмәт итәм. Балачакта бергә уйнап үстек…
Әдиә. Алайса, кем соң ул Сылукай?
Сылукай (уңайсызланып). Ул… ул ят кабиләдән…
Кызлар (гаҗәпләнеп). Ят кабиләдән?
Әдиә. Бездә ят кабилә бүз балалары юк бит.
Мәликә керә.
Мәликә. Кызлар, нишләп җырламыйсыз? Әле генә матур итеп җырлый идегез?
Әдиә. Мәликә бичә галиҗәнаплары, җыр капчыгыбыз ертылды да, бөтен җырларыбыз җиргә сибелде.
Барысы да шаулашып көләләр.
Мәликә. Ерык авызлар, шырык-шырык көлүдән башка эшегез юктыр.
Җәмилә. Мәликә бичә, син безгә бер кунак егете алып киләм дигәниең…
Кызлар. Әйе-әйе, кая ул кунак егетең?
Мәликә (тәкәбберләнеп). Мәликә бичәнең сүзе бер булыр.
Кулын чаба, хан сараеның эчке сакчысы Утташ керә, башын ия.
Утташ, кунак егетен керт!
Утташ. Баш өсте, Мәликә бичә.
Утташ кызлар янына, сәләмә киенгән, кулына артыш аскан, акылга җиңелрәк Күзәмешне кертә, ул үзен дәрвиш-кам дип йөри, шулай да бик шаян, вакыты белән тапкыр да бүз бала.
Утташ күз-колак булып кызлар янында кала. Күзәмеш буш артышын селкеп басып тора, кызлар гаҗәпләнеп калалар.
Мәликә. Күзәмеш дәрвиш-кам, без сине хан сараен ыслатырга дип чакырдык, әйдә, ыслый башла!
Күзәмеш бераз тарсынып торгач, кинәт кенә «изге сүзләр» әйтеп кычкыра башлый, сикеренә, кыргый хәрәкәтләр ясый.
Күзәмеш. Алас! Алас! Изге ияләр монда-а-а, изге ияләр белән мин дә монда-а-а, җен-пәриләр, албастылар, явыз ияләр хан сараеннан качыгыз! Качыгыз! Качыгыз!
Артышын селкеп, бүлмәнең почмакларыннан явыз ияләрне куа, бүлмәнең уртасында бөтерелә дә, башы әйләнеп, идәнгә утыра. Кызларны берәм-берәм күзләп чыга. Үрмәләп аягына басып, Мәликәгә якынлаша.
Мәликә бичә, синең күкрәгеңә явыз ияләр ияләнгән, куып чыгарырга кирәк! (Мәликә ышанган була, як-ягына төкеренеп, өстен-башын сыпыра.)
Мәликә бичә, ул явыз ияләр миннән генә куркалар, кая үзем куып чыгарыйм.
Мәликә. Тфү-тфү явыз ияләр, чыгып китегез, Алас! Алас! Күзәмеш дәрвиш үзегезне аягыгыздан кәкре каенга асып куяр.
Күзәмеш, әнә, әнә күрәсеңме явыз ияләр берәм-берәм тәрәзәдән сикерешеп чыгып китәләр. Кызлар, кызлар, күрдегезме явыз ияләрнең чыгып киткәнен?!
Кызлар (бер авыздан). Күрдек, күрдек чыгып киттеләр.
Әдиә. Әнә, әнә, әле берсе яңа гына ишектән чыгып китте…
Кызлар, уенга ияреп, явыз ияне күзәтеп калалар. Күзәмеш, курка-курка, тәрәзәдән карый, шулвакытта Җәмилә әче итеп кычкырып җибәрә, Күзәмеш, куркып, идәнгә утыра.
Җәмилә. Ә-ә-әй, Күзәмешкә сәдака бирергә гел