Юл буенда ак каен юк инде,
Урны сукаланган, кап-кара.
Тик шулай да исеме «каен юлы»
Телдән телгә күчеп саклана.
Ак кош күле
Ак кош күле…
АКЫШка әйләнгән.
Ак кошлары күлдән киткәннәр.
Исеме генә калган Ак кош булып,
Камышлары гына үскәннәр.
Камышлы күл ак кошларсыз калган,
Кәрәкәләр генә тирәндә.
Камышлар тирбәлеп сәламлиләр,
Киек казлар очып үткәндә.
Канатларын кагып яфраклар коела,
Киек казлар китә, көз җиткән.
Киткән казлар бер кайтырлар диеп,
Камышлы күл көтә бик күптән.
Алпар истәлекләре
Яшьлегемдә Алпар урамнарын,
Аркылыга-буйга таптадым.
Укып йөрдек
Күрше авылдан килеп,
Мәктәбендә Иске Алпарның.
Зур авыл ул:
Өч өлештән тора,
Иске авыл, аннан Яңасы,
Янә Чирмешәннең аргы ягы,
Өч кибете, базары бар иде,
Әле биш мәчете бар чагы.
Хәтеремдә утызынчы еллар…
Кышның зәһәр салкын төнендә,
Ачлыктан соң салган,
Иң зиннәтле мәчет,
Янып бетте, калды кумергә.
Мәчет каршы,
Йоклап ята идек:
Янгын! – дигән тавыш ишеттем.
Өйгә якты төшкән…
Сикереп тордык.
Манарасы яна мәчетнең.
Ни кызганыч…
Карап торды халык,
Манарасы янып төшкәнне
Дөрләп янган ут түбәнгә күчеп,
Нигезе дә янып беткәнне.
Янып бетте
Карап яндырдылар,
Кул кушырып торды һәммәсе.
«Янса-янсын, әйдә, шулай кирәк,
Сәвиткә булмасын!» – янәсе.
Сүз йөреде: колактан-колакка,
Имеш, картлар шулай иткәннәр.
«Клубка да, безгә дә булмасын»,
Диеп мәчеткә ут төрткәннәр.
Илле елдан соң
Иңләп йөрдем,
Алпар болыннарын,
Аркылыга буйга таптадым.
Болын кипкән, күлләвекләр сусыз,
Ни дияргә җавап тапмадым.
«Пи бип-пи бип» килгән тәкәрлекләр,
Бу җирләрне ташлап киткәннәр.
Чишмәләр бар иде,
Аларыда,
Коргаксыган, ишелеп беткәннәр.
Чирмешәнгә карыйм, исем китеп,
«Бу димен, Чирмешән яшәргән».
Ул икән талларга төренеп,
Саегып калуын яшергән…
Бар иде вакытлар, Чирмешән,
Мөлдерәп тора иде сулары.
Хәтерлим Уракчы янында,
Өчташлы тегермән булганын.
Бар иде берничә – Җилнеке,
(Белмимен алары кемнеке?)
Юк хәзер аларның берсе дә,
Кирәксә йөриләр күршегә.
Кайда ул мул сулы Чирмешән
Нигә соң буалар бумыйлар?
Шуңа бит коргаксый болыннар.
Азыкка, печәнгә туймыйлар.
Бабамнар эшлекле булганнар:
Ни