VAN GOGH'UN YILDIZLARI. ASUMAN PORTAKAL

ise pek kulak asmazlardı. Başka zaman olsa sevgi dolu atışmaları hoşuma giderdi. Ama bu gece ikisi de sevimsiz görünüyordu gözüme.

      Tam mutfaktan çıkarken, babamın sesini duydum.

      “Haklısın Örge, senin fikrini sormalıydı annen.”

      Geri dönüp “Haklıyım tabii.” dedim dik bir sesle.

      “Ama madem uçak biletin alınmış, gitsen iyi olur.”

      “Mızıkçı hayat!” diyerek derin bir of çektim. “Sözde bu hafta sonu bovling oynayacaktım.”

      Börek tepsisini fırına süren annem doğrulup yüzüme baktı. “Biliyor musun Örge?” dedi yorgun bir sesle. “Ben hayatın mızıkçı olduğunu öğrendiğimde ufacık bir kızdım. Dilerim hayat sana bundan daha kötü mızıkçılık yapmaz. Mırın kırın edeceğine yol hazırlığına başlasan iyi olur. Unutma, sabahın köründe çıkacağız evden.”

      Henüz üç yaşındayken öksüz kalan annem, bunu bana her hatırlattığında yelkenlerim suya inerdi. Bu akşam da farklı olmadı, “Tamam!” dedim kös kös.

      Koridordaki dolabın kapağını açarken annemin sesini duydum.

      “Hem Diyar’la da tanışırsın Ankara’da.”

      Raftan aldığım valizi sırtıma vurup tekrar mutfağa girdim.

      “Diyar mı, o da kim?”

      “Geçenlerde bahsetmiştim ya… Melahat halanın alışverişini gören çocuk, seninle yaşıtmış galiba.”

      “Aman ne önemli biriymiş, tanımasam da olur.”

      “Ne zamandan beri insanları küçümsemeye başladın Örge?”

      “Kimseyi küçümsediğim yok! Sadece bir kere göreceğim biri neden benim için önemli olsun ki? Üstelik hısım akraba da değil, dıdının dıdısı yani…”

      “Bilmeden konuşuyorsun kızım, dudak büktüğün o çocuk ve annesiyle uzaktan akrabayız. Üstelik aynı evde iki gün geçireceksin onunla. Çünkü Diyar ve annesi artık orada yaşıyor. Biliyorsun, hala çok yaşlandı, sonunda böyle bir çözüm bulduk.”

      “Gitarımı da alacağım yanıma!”

      Onu dinlemediğimi anlayan annem, “Gitarın mı?” dedi bıkkın bir sesle.

      “Evet, gitarımı da götürmek istiyorum. Orada sıkılırsam hocanın verdiği yeni parçayı çalışırım.”

      “Uçakta bir sorun çıkmaz mı?”

      “Bilmem, internetten bakıp öğrenirim. Hangi havayoluyla gidiyoruz?”

      Odama dönüp valizimi yere bıraktım. Hemen cep telefonumu açıp İpek’e bir ileti gönderdim. Yarınki planımızın suya düştüğünü, hafta sonu Ankara’da olacağımı yazdım. Tahmin ettiğim gibi anında telefonum çaldı. Arkadaşımla konuşurken oda kapısı gürültüyle açıldı. Kardeşimin ardına kadar ittiği kapının süs çanları yere savrulunca sinirlendim.

      “Sen çok oldun ama!”

      Gözlerini pörtletip telefonu gösterdi.

      “Bana da vermezsen babama söylerim!”

      “Bak sen! Bacak kadar boyunla beni tehdit mi ediyorsun?”

      “Evet!” diyen Özge dik dik bakıyordu bana. Her an bir şımarıklık yapabileceğini bildiğimden İpek’le konuşmayı kısa kestim. Telefonu şarja takarken cırtlak bir ses patladı odamın duvarlarında.