Jannat ichra Kavsar sharobin ichar,
Aldanmang, so‘filar, piringiz qochar,
«Dod!» deya Rasulga borsa kerakdir.
Maxtumquli, boshdan ketmas tumanim,
Men Haqqa oshiqman, yo‘qdir gumonim.
Avval damda omon, oxir imonim,
Ro‘zi qilib, bizga bersa kerakdir.
UL HASAN BIRLA HUSAYN
Bir Xudoyimning qulidir ul Hasan birla Husayn,
Mustafoning bulbulidir ul Hasan birla Husayn,
Bog‘i-Rizvonning gulidir ul Hasan birla Husayn,
Alining ikki o‘g‘lidir ul Hasan birla Husayn,
Ikki dunyoning gulidir ul Hasan birla Husayn.
Dovud o‘g‘li Sulaymonni qilibon dodxoh,
Yaqub o‘g‘lin qul qilib, so‘ngra Misrda podshoh,
Hazrati Ayyubni qilding yuz baloga mubtalo,
Men alarni izlabon har dam qilarman oh-voh,
Ikki dunyoning gulidir ul Hasan birla Husayn.
Ne gunoh qildi Alining o‘g‘li, ey Parvardigor,
Karbalo dashtida qilding sen alarni xoru zor,
Ul Hasan birla Husayn, bilsang, edilar shahsuvor,
Egniga qalqon solib, ilgiga oldi Zulfiqor,
Ikki dunyoning gulidir ul Hasan birla Husayn.
Senga dod aylay, ey Alloh, qani shahzodalar,
Senga dod aylay Xalilulloh, qani shahzodalar,
Senga dod aylay Kalimulloh, qani shahzodalar,
Senga dod aylay Valiulloh, qani shahzodalar,
Ikki dunyoning gulidir ul Hasan birla Husayn.
Shamr mal’un-palid kesdi Husaynning boshini,
Tongla mashharda ko‘rarsiz ul Fotima ko‘z yoshini,
Ham yetim qildi o‘g‘il-qiz, ham yana qardoshini,
Ham qarindosh urug‘ ham, yana ham-yo‘ldoshini,
Ikki dunyoning gulidir ul Hasan birla Husayn.
Ul Husayn kirdi urushga bir Xudoni yod etib,
Shamr mal’un kesdi boshin, zulmni bisyor etib,
Ahli olam yig‘lashadur bir Xudoni yod etib,
Ham Ali buni eshitib, nolayi-faryod etib,
Ikki dunyoning gulidir ul Hasan birla Husayn.
Gar Ali bo‘lsa edi, anda berardi dodini,
Ul palidlar tutmagay erdi urushning otini,
Sherday o‘krar, tinglagil, bandaning faryodini,
Aytingiz, bu dunyoda, bu sirlarning bunyodi ne?..
Ikki dunyoning gulidir ul Hasan birla Husayn.
Mustafoni kuydirib, ham bag‘rini biryon etib,
Ul Abu Bakru Umarning ko‘zlarin giryon etib,
Ham taqi Usmon, Alining aqlini hayron etib,
Qul Maxtumni bo‘zlatib, bulbuldayin nolon etib,
Ikki dunyoning gulidir ul Hasan birla Husayn.
OQ IT
(Qildi yoronlar)
Hamd aytayin ul yaratgan Xudoyga,
Ul bizni yo‘qdan bor qildi, yoronlar,
O‘zi ziynat berdi Kun bilan Oyga,
Qudratini oshkor qildi yoronlar.
Barchaning otasi ul Odam-Safiy,
Undan paydo bo‘ldi necha ming nabiy,
Hosil bo‘lmay hech birining matlabi,
Bu dunyodan yig‘lab o‘tdi, yoronlar.
Payg‘ambar borining avvali Odam,
Oxiri Muhammad alardir Hotam,
Chahor-yorlar bo‘ldi alarga hamdam,
Rasulga ko‘p xizmat qildi, yoronlar.
Chori yorlar Haq deb ko‘zda yosh etdi,
Ular yomonlikdan o‘zni tash etdi,
Ali bir elda yo‘q yaxshi ish etdi,
G‘arib Maxtumquli aytdi, yoronlar.
Ali eshigiga bir gadoy keldi,
Qo‘lin qovushtirib, duolar qildi,
«Bir xotinim bordi, xastalab o‘ldi,
Bir qizim yosh qoldi» dedi, yoronlar.
Dedi: «Maqsadim shul, senga arzim bor,
Musulmonman, sunnatim bor, farzim bor,
Bir juhudga qirq ming tillo qarzim bor,
Menga bir xayr eting!» dedi yoronlar.
Shul zamonda bir boy juhud bor edi,
Ali ul juhudning yoniga bordi.
«Sen menga bir qirq ming tillo ber» dedi,
Ikki o‘g‘lin garov qo‘ydi, yoronlar.
Juhud berdi unga qirq ming tilloni,
Ali sheri Xudo yodlab Olloni,
«Hasan imom bilan Husayn sho(h)ni,
Uzguncha garov ol!» dedi, yoronlar.
Juhud bolalarni oldi-da, ketdi,
Ikki shahzodani uyiga eltdi,
Ali olgan pulni gadoyga tutdi,
Gadoy duo qilib ketdi, yoronlar.
Bu ishni eshitdi kofir, musulmon,
Eshitganlar bari qoldilar hayron,
Xudoyimning sheri ul Shohimardon,
Eshitganlar vola qoldi, yoronlar.
Bir juhud bor erdi o‘sha zamonda,
Boyligi ko‘p erdi, g‘amsiz-jahonda.
Eshitgan el hamma tasdiq qilganda,
O‘shal juhud munkir bo‘ldi, yoronlar.
Munkir bo‘lib, tunda uyida yotdi,
Kechasi oqshomdan saharga yetdi.
Qudrat bilan Haq uyqudan uyg‘otdi,
Bir oppoq it bo‘lib turdi, yoronlar.
Oq It bo‘lib el-ulusdan saylanib,
Odam suratidan Itga aylanib,
Aqli joyida-yu, biroq shaylanib,
Eshikdan chiqmoqqa bordi, yoronlar.
Kalla bilan urib qobsani ochdi,
Buning mushkul ishlar boshiga tushdi.
Pushaymonlar qilib, ko‘z yoshin sochdi,
«Voy, mening holimga!» dedi, yoronlar.
Chora topmay, yana eshikdan kirdi,
Bola-chaqa, hamma uyquda erdi.
«Vov-vov» deb ayolin yoniga bordi,
Manglayiga yuzin qo‘ydi, yoronlar.
Xotini havl ila tiskinib turdi,
O‘g‘lon-ushoqlari uyquda erdi,
«Uyda it bor» deya barisi turdi,
Har qaysi bir tayoq oldi, yoronlar.
Bari