– Ҳатто менгаям айтмоқчи эмасиди, – деди йиғламсираб Роҳила. – Сизга айтганимни билса, жуда хафа бўлади-да.
– Аввало менга айтиши керак эмасидими? Нимага оғирликни ўзига олади?
– Ўзи учрашиб, гаплашмагани учун ҳамма айбни ўз бўйнига олган.
Заҳриддин бир оз енгил тортди, елкасидаги юк ногоҳ олиб ташланган каби ҳис этди ўзини. Шундай эсада:
– Тўғри, ўзидан айб ўтди, учрашувни рад этди, – деди. – Лекин, бари бир менга айтмагани, бу ҳақда хабар бермагани ёмон-да, Роҳила. Қорадорига бефарқ қараб бўлмайди.
– Ҳа-да, шундан хафаман-да. Куёвиз ҳам нима қилишни билмаёпти.
– Уям биладими?
– Куёвни улфатлари билан кўрган. Ўша улфатлари қорадори билан савдо қилишларини эшитган…
– Ҳм…– Заҳриддин лабини тишлаб, бир нафас жим қотди, хаёлнинг юз бир кўчаларида кезиниб чиқди. – Чув тушганга ўхшаймиз. Боши берк кўчага кирибмиз.
– Ҳа… – Роҳила кўзёшини артиб олди.
– Отаси билан учрашиб, масалани кўндаланг қўяман.
– Ота-онаси бу йўлдан қайтаролмаганлар… – даҳлизда оёқ шарпаси эшитилгач, Роҳила шивирлади. – Илтимос, янгам билмасинлар…
16. ЧЎНТАКДАГИ ОҒУ
Ҳилола тонгда туриб, хонани тартибга келтирди. Босит каравотда ҳеч нимани сезмай, гумгурс ётар, баъзан хирқираб, нималардир дея алаҳсирар, тун бўйи Ҳилолани қўрқитиб, ухлатмай чиққан эди. У яна уйга кеч қайтган, кўзлари бежо – ваҳимали кўриниш олган, ўзўзидан кулар, ишшаярди…
– Яна ичдизми? – бутун вужуди тўкилиб кетадигандай, эзилиб қаради у эрига ва беихтиёр унинг тирсагидан тутиб, хонага бошлади.
– Эр киши ичади-да. Ичмай нима қилардим? – Босит ногоҳ унга ўшқирди.
– Ичмийман девдиз… Гапизда турмабсииз. Ёлғончи… – Ҳилола юзини тескари буриб, нозли аччиқланган бўлди. Бироқ эридан аввалгилардай арақ ҳиди эмас, қандайдир у англамаган, олдин бурни илғамаган ғалати ис сезди. Қизиқ, нима экан бу, а?
– Қачон девдим?
– Яқинда-я, эсиздан чиқдими?
– Менга танбеҳ беропсанми? – шу заҳоти у чўнтагидан пичоқ олиб, Ҳилолага ўқталди. – Жа тилинг бурро-бурроми?
Ҳилола қўрқиб, кўзлари ярқ очилди. Аммо қўрқувни сездирмасликка уриниб, фикрини равон ифодалади:
– Йўқ, танбеҳ