Онасини урганидан қўрқиб кетдими ёки боласи ҳақидаги гап таъсир этдими, ҳар қалай, Босит жаҳлдан тушган каби ногоҳ бўшашди, индамай ортига бурилди. Ҳилола унинг онасидан кечирим сўрашини кутиб, ҳамон қаққайганича қотиб турар эди. Аммо бундай ҳол амалга ошмади, аксинча, у тўнғиллаганча:
– Орага тушганнинг аҳволи шундай бўлади, – дея даҳлизга ўтди. – Бундан кейин мени ишимга ҳеч ким тумшуғини тиқмасин.
– Ҳоо, нимага аралашмас эканмиз! – деди Ҳилола ўзини тутолмай.
– Аралашсанг – ўласан! – Босит кўзлари хунук тус олиб, қичқириб юборди. Ҳилоланинг бутун вужуди титраб-қақшаб, эътироз билдиришга куч тополмади, фақат қайнанаси билагидан тутиб, индамайгина, аммо тез ташқарига етаклади. Кампир эса:
– Отанг келсин, кўрасан, – деб ўғлига пўписа қилди.
– Билганизни қилаверинг, – деди Босит хириллаганнамо.
Бироқ кечқурун онаси воқеани на эрига, на бошқа фарзандларига айтди. Гўё ҳеч нима юз бермаган эди. Эртасига эрталаб Босит ишга отланаётган чоғда Ҳилола:
– Мен кетаман, – деди.
– Қаёққа? – у хотинига ажабсиниб тикилди.
– Қаёққа бўларди, уйимга, ҳовлимга-да.
– Ҳовлингда нима бор, жонгинам? – Босит кулимсиради. – Борсак, бирга борамиз. Мен бир оз пул ишлай, ўзим айтаман.
– Вой уятсиз… – Ҳилола кафтларини юзига босди. У йиғлашни ҳам, кулишни ҳам билмас эди. – Шунча қилиқлардан кейин бу нимаси?
– Қанақа қилиқ? – бошини қийшайтириб, хотинига лол боқди у.
– Э, боринг-э! – хотини қўл силтади. – Мен сизни серёзний одам деб ўйлабман.
– Ҳалиям серёзний одамман. Ҳа, нима бўлди? – Босит ортига қайтиб, Ҳилоланинг билагидан тутди-да, каравотга ўтқазди. – Бирор гап ўтдими?
– Онайиздан сўранг, – у юзини тескари бурди. – Бечора ойижоним…
Босит нима воқеа бўлганини сўрайвергач, Ҳилола ҳаммасини қисқача гапириб бергач:
– Болайизга ўзларини қалқон қилдилар, – деди мунгли бир овозда. – Энди юзларига қандай қарайсиз?
Босит қовоғини солиб, ерга қаради.
– Мен уялиб кетдим, онагаям шунақа муомала қиладиларми… Акаларим ота-онамни кўзларига тик қарамаганлар.
– Бас, етар.
– Ойимдан кечирим сўрайсизми?
– Қилмаган ишим учун кечирим сўрайманми?
– Наҳотки мени ёлғончи деб ўйлайсиз!
Босит ҳали бирор марта ҳам Ҳилоланинг ёлғон гапирганини эшитган эмас. Яна ҳеч кимни ёмон отлиғ қилмаган. Кимдир бировни айбламоқчи бўлса, у бўтана ичидан тиниқлик излайди.
– Йўқ, сени ёлғончи деёлмийман, – деди у ниҳоят хотинига. – Балки билмай қўлим тегиб кетгандир-да, шуниям гап деб кўтариб юрибсанми?
– Ҳоо, бу кичкина гапми? Хай, кечирим сўрамайсизми?
– Мен ҳеч кимдан кечирим сўрамаганман.
– Сизни туққан, ўстирган…
– Бўлди-да, энди. Бўпти, ўйлаб кўраман, – деганча у қўзғалди, юзини кўрсатмай