– Раҳмат, – деди. – Битта лимонни, икки дона шоколадни олиб қўяман. Қолганини ойимга олиб кирасиз.
– Ойингга эрлари олиб берадилар, – деди у кескин овозда.
– Вой, ҳали гапиздан қайтдизми?
– Қайтганим йўқ, ҳозир бирга кирамиз. У кишига бошқа бирор нима олиб бераман.
– Хўп денг, дадаси, – Ҳилола эркаланган бўлди. Аммо ўз гапидан қизаринқиради. – Шуларни олиб кирайлик.
– Майли, ярмини олиб қол, – Босит рози бўлди. Шу билан қаноатланмай қоғоз халтадаги нарсаларнинг кўпроғини стол устига олиб қўйди-да, қолганини шундоқлигича ўраб, хотинига тутқазди. – Ма, ўзинг берасан. Қани, юр.
– Хўп, – Ҳилола халтани олмай, бўйнини қийшайтириб, жилмайди. – Буни ўзиз берганиз яхши-да.
– Нима фарқ қилибди: мен бердим нимаю сен бердинг нима – бари бир эмасми?
– Бари бир эмас-да. Аёл киши ҳар нарсага эътибор беради.
Онаси телевизор кўриб ўтирган экан, ўғлининг, ортидан келини кириб келишидан ажабланган каби бурилиб қаради. Тўғри, бунақа келишлар янгилик эмас. Баъзан ойнаи жаҳонда тузукроқ фильм, машҳур артистлар консерти бўлганда, камёброқ таом қилинганда, бирор жиддий масала ҳал этилганда оила аъзолари жамланадилар. Эрталабги воқеадан кейин келини тўнини тескари кийиб олдимикан? Худо сақласин-а!
Уйда отаси йўқлигидан қувониб кетган Босит:
– Яхши ўтирибсизми, онажон? – дея волидаси ёнига борди.
Онаси ҳанг-манг. Ўғлида бунақа одатни, бунақа сўрашишни аввал кўрмаган, шунчаки оддий гап-сўзлардан нари ўтишмаган.
– Офтоб қаёқдан чиқди, бачам? – онанинг кўзлари ёшландию ўғли ортида салгина жилмайиб, ярим хавотирли ҳолатда турган келинига нигоҳ ташлади.
– Кеча сизни хафа қилиб қўйдимми, онажон?
– Хафа?.. – онаси бошини эгди. Ўша дамда ўғлидан хафа бўлганини, кейин атайлаб қилмади-ку, деган ўйда буни ёдидан чиқарганини эслади. – Билмай қилдинг, а?
– Ҳа, нима қилганимни ўзим ҳам билмийман, мана бу айтди, – у хотинига ишора қилди. – Шу ростми?
– Ҳа, рост. Хайрият бирор нимага урилмадим.
– Мени кечиринг, онажон.
– Ўша нарсани ичмасанг, оғзингга олмасанг, кечирганим бўлсин, бачам.
– Майли, ичмасликка ҳаракат қиламан, – дея Босит қўлидаги қоғоз халтани онасига тутқазди. – Манг, келинизни сизга буюртмаси.
Ҳилоланинг дилига қувончга ўхшаш ёқимли туйғу қуйилди, ютиниб қўйдию кўнглида дарҳол ўзини айблади: “Ҳа, ёқмай қолсин…”.
– Мен айтмадим, ўзлари, – дея эрининг гапига тузатиш киритди.
– Нимайкан бу? – онаизор халта ичига қўл тиқиб, мева ҳамда бошқа ширинликларни олди. – Вой, раҳмат, бачам, сизгаям раҳмат, келинжон. Ҳозир чой қўяман.
– Қўзғолманг, ойижон, мен ўзим, – деб Ҳилола ошхона сари ўтди, Босит онасининг ёнига чўкди…
18. ТИКАНЛИ ЙЎЛЛАР
Умид палакларида гул кўринди: она хурсанд – шояд шу келингинаси туфайли ўғли ёмон дарддан қутилса; оилага файз кирса. Бу воқеани эшитиб, отанинг ҳам кўнгли хотиржам тортди, хайрият, деганча мукофотига