– Унда, опа… – Ҳабиба қовоғини ўйганча жимиб қолди, кейин миясига келган фикрни айтди: – Якшанба куни қишлоқда йиғилсак… Катта акамниям чақирсак… Балки тузукроқ маслаҳат чиқар.
– Сираям бўлмайди, – қатъий эътироз билдирди Роҳила.
– Нимага бўлмайди? Ҳилолани тақдири ҳаммамизга тегишли эмасми?
– Ҳилола ялиниб илтимос қилди. Бу воқеани ҳеч ким билмаслиги керак эмиш.
– Ҳилола бекорларни юзтасини айтибди.
– Ҳатто у бу ёққа келганимни, сенга айтганимниям билмайди. Билса, хафа бўлиши аниқ.
– Қизиқ экансиз, опа, нима, мен бегонами? Ёки ўгай опаманми? – Ҳабибанинг жаҳли чиқди. – Сизга айтадию нимага менга айтмайди?
– Шунақа дейишинг кўнглимга келувди-я, – Роҳила йиғламсираб, бош тебратиб, яна синглисини қучоқлади. – Мен ёнгинасидаман, айланай сендан, ноилож, ичига сиғдиролмай айтди. Лекин овоза бўлиб кетишидан жуда қўрқаёпти.
– Нималар деёпсиз, опа! – куйиниб деди Ҳабиба. – Балки аллақачон овоза бўлиб кетгандир ҳам. Фақат биза билмасмиз. Касални яширсанг, иситмаси ошкор қилади, дейдилар-ку! Нима, индамай ўтирииб, томошабинлик қиламизми?
– “Ўзимга қўйиб беринг, опажон” деб ялинди-да. Ўзи ҳаракат қилармиш…
– Йўқ, опа, бу унинг қўлидан келадиган иш эмасда, ўзига ташлаб қўйиб бўлмайди-да. Сизни билмадим, мен қарааб ўтирмийман.
Роҳиланинг юраги сиқилди: у икки томонлама бостириб келаётган аланга исканжасида қовриларди. Ҳилолага ваъда берган – ҳеч кимга айтмайди, аммо ундан хабардор бўлиб туради. Мана, оғзи бўшлик қилди – эрига ҳамда Ҳабибага айтди. Энди ҳамма эшитади: овозаю дарвоза. Роҳила синглиси олдида нима деган одам бўлади? Унинг юзига қандай қарайди? Яна… оғайниларини ҳам олов гирдобига тортқилаяпти, уларни ҳам қийин аҳволга солаяпти. Шошма-шошарлик қилдими? Қайси олов томон юрса, куймай осон қутилади… Вой, худойим-ей…
– Сениям ташвиш оловига тортдим, Ҳабибжон, – деди кўзларидан шашқатор ёш оқизиб Роҳила. – Менгина ўлай…
– Тўғри қилдиз, опа. Биза аввал сизни ҳамда Заҳри акамни гапига инониб, Ҳилолани тақдирига бефарқ қарадик. Энди хатомизни тузатмасак бўлмайди.
– Қанийди тузатолсак… Ҳилолани олдида юзим қаро бўлди…
14. ЯНА ДИЛНИ ҚИРОВ БОСДИ
Роҳила сирни Ҳабибага айтиб, тўғри қилдимми, яна хатога йўл қўйиб, Ҳилола олдида уятли бўлдимми, деганча ўз уйида хуноб ўтирарди. Буни Ҳилолага айтсинми? Боз устига, ўз зиммасига олган масъулият юки ҳам уни тобора эгилтириб борар эди гўё. Ахир “кўрди” ҳақидаги хабарни отасига, акаларига етказиши зарур. Уни кутишяпти. Баҳриддин бу хусусда катта акасига ҳам билдириб қўйибди. Узоқдаги кишини ташвишларга қўйиш яхшими?
У шундай фикрни хаёлидан ўтказиши ҳамоноқ телефон давомли жиринглади.
– Роҳила, ўзингмисан, синглим? – Нуриддиннинг юмшоқ овозидан у тўлқинланиб кетди.
– Ассаломалайкум, акажон, – деди шоша-пиша Роҳила. – Сизни ўйлаб ўтирувдим. Соғлиғиз яхшими? Янгам, жиянлар…
– Ҳаммамиз тузукмиз, – қисқа гапиришга уринди акаси. – Ҳилолани, отамни кўп тушимда кўраяпман.
– Улардан