– А, сен ҳамми? Менгаям касалдай туюлаяпти. Тезроқ хабар ол. Кечқурун уйга сим қоқарсан.
– Хўп. Ҳозироқ йўлга тушаман…
Котиба индамай бош тебратди. Олимнинг аҳволини у яхши тушунган эди. Шу боис ҳам Нуриддин дастакни қўйиб, раҳмат айтганда ва маошдан ҳисоб-китоб қилишини таъкидлаганда:
– Унисини ўйламанг, идоравий ишни гаплашдиз, – деб қўйди.
6. РЎЁМИ, ТУШМИ?
Роҳила канал кўпригидан ўтаётиб, ҳайқириб оқаётган сувга қарадию эти жимирлаб кетди: тунда кўрган тушини, жияни сувда оқишини, кейин Ҳилоланинг ўзини тўлқинлар устига отганини эслаб, бунинг таъбирини ҳеч тушунолмади. Яна онасининг хўмрайган қиёфаси хаёлини чулғади, одимларини тезлаштирди.
Дарвоза, одатдагидай ним очиқ, аммо бирор сас эшитилмайди. Шошиб, ичкари кираркан:
– Ҳилола, ҳу Ҳилола, – дея у беихтиёр баланд овоз чиқарди.
– Ҳилола уйда йўқ, санми, Роҳила? – меҳмонхонадан отасининг бўғиқроқ овози эшитилди. Роҳила эшикни очиб, ичкари кирдию қўлидаги тугунни стол устига қўйганча қаддини кўтарган отаси томон юрди.
– Ассалом, отажон, – дея у падарининг иккала чаккасидан ўпди. – Ҳилола қани, ота? Касал-пасал эмасми?
– Йўқ, яхшийди… Кеча ҳовлидайди.
– Кеча? Бугун-чи? Заҳри акамникидами? – баттар ҳовлиқди у.
– Йўқ , у ердаям йўқ.
– А? Қаёққа кетди? Сизга айтмасдан ҳеч ёққа бормасди-ку, ота?
– У шунақа ўзбошимча бўп кетган. Балки Ҳуснияникидадир.
Роҳиланинг кўнгли сал хотиржам тортди: ҳа, Ҳилола қишлоқ марказида яшайдиган опасиникига тез-тез бориб туради, баъзан икки-уч кунлаб қолиб кетади. Бироқ у ваҳимали тушни эслаб, вужудига яна оташ чирмашди:
– Уришдизми, ота? – дея у паст, аммо ёниқ овозда сўради.
– Биласан-ку, у йўқ ердан ғавғо чиқоради, Карамгулга кун бермайди. Сал қаттиқроқ гапирувдим, қовоқ-тумшуқ қилиб юрувди.
– Ҳаҳ, ўша ўлгур келиниз Ҳилолага гапини бериб қўяркан-да! Қани ўзи, мен бир гаплашиб қўяй, – Роҳила ўрнидан туриб, эшик сари юрди. Одил бобонинг кўзлари чақчайди:
– Унга бирор нима деб кўр-чи, сани тинч қўяманми!
– Биламан, ота, тинч қўймайсиз, биза ўлиб кетсак ҳам ўшани тарафини оласиз, – Роҳиланинг кўзларидан дувиллаб ёш тўкилди.
– Шуни билсанг, тинч келиб, тинч кетавер, бу рўзғорни лойқалатма.
– Лойқалатмийман, ота, лекин бор лойқани тозалаш керак.
– Нима? Лойқа ким: Карамгулми, Ҳилолами? Балки мандир? – Одил бобо катта қизига юмшоқ оҳангда, замирида қаҳр йўғрилган овозда гапирдики, Роҳила нима дейишини, кўнглидагини билдиролмай жим қолди. Бирпас тараддудланди. Сўнг шоша-пиша ўз гапига тузатиш киритди:
– Йўқ, отажон, ҳеч ким лойқа эмас, фақат лойқаликлар бор. Шуни тозалаш зарур, демоқчиман.
– Бу сани ишинг эмас, қизим, – дея ота дарҳол юмшади. – Буни ўзимга қўйинглар.
– Ҳалиям ўзизга қўйганмиз, ота. Фақат Ҳилолани ёлғизлатмайлик,