– Керак эмас, бор, бошимни оғритма!
– Юриингг…– у яна аммасининг қўлидан тортди. Бироқ Ҳилола уни силтаб ташлади. – Э, бор-э, йўқол…
Қизалоқлар мустар бўлганча, индамай чиқиб кетишди.
Икки соатлардан кейин очиқ, лекин пардаси туширилган дераза ортидан отасининг овози эшитилди:
– Ҳилола, нима қилопсан, қизим, кўринмай қолдинг?
Бу овозда на араз, на жаҳл, на кесатиқ сезиларди: шунчаки, одатдаги суриштирув, гўё орада ҳеч гап бўлиб ўтмаган – содда, беғубор оҳанг. Аммо Ҳилола жавоб қайтармади: жавоб қайтариш, отасига пешвоз чиқиш ҳолатида эмас эди. Агар нимадир дегудай бўлса, овози титраб, йиғлаб юбориши ҳеч гап эмасдай. Шусиз ҳам мижжаларидан бетўхтов иссиқ томчилар томаяпти, ёстиқни ҳўллаяпти.
– Ҳилола, ухлаб қолдингми, тур, шом чоғи ухламайдила, бошинг оғрийди.
Аввал шарпа, сўнг овоз олислашди.
“Энди қизизни кўрмайсиз, ота, – бўғиқ нидо чиқди ундан. – Эртага бу ҳовли мотамхонага айланади, ота. Акаларим ҳам, опаларим ҳам бир-бирларини, яна ўзлариниям айблаб, йиғлайдилар. Катта акам ҳам етиб келармикан? Акажон, сиз мени тушунардиз. Сизни хафа ҳолда кўргим келмаяпти. Лекин нима қилай, бу ҳаётда ортиқча эканман. Ўзиз ҳам: сен онамни қийнаб дунёга келгансан, шу учун сени ёқтирмасдим, дердиз ҳазиллашиб. Мана энди… онамни кетларидан…”
Орадан яна бирор соатлар ўтиб, туман марказидан қайтган Фазлиддиннинг ниманидир хотинидан сўрагани, сўнг индамай уйга кириб кетган шарпаси ва эшик ёпилган сас эшитилди.
“Фазли акажон, мени ухлаёпти, деб ўйладиз. Шуниси маъқул. Аммо абадий уйқуга кетишимни хаёлизгаям келтиролмайсиз. Қандай беғубор, соддадил, меҳрибон одамсиз-а, акажон. Мен сизни яхши кўраман, акажон. Ҳаммаларизниям яхши кўраман, акалар, опалар. Лекин сизларни ихтиёрий ташлаб кетишга жазм қилдим. Балки жасадимниям тополмассизлар…” – Ҳилола ногоҳ қўрқиб кетди, иккала панжасини кўзларига босди, бармоқлар орасидан бир неча томчилар сизиб чиқди.
– Йўқ, бу ҳақда ўйламаслигим керак, – шивирлади у. – Кўп ўйласам, жон ширинлик қилиб, фикримдан айнишим мумкин.
Ҳовлидаги чироқ ҳам ўчди. Ҳа демай, ундан бўлак ҳеч ким бу ҳовлида уйғоқ бўлмайди, ўз ниятини амалга ошириш учун ҳеч ким халал бермайди.
– Э, Худо, наҳотки умрим шунақа аянчли тугашини пешонамга ёзиб қўйгансан? Тақдирим шунчалар чалкашми?..
Анчадан сўнг у эшикни оҳиста очиб, сас чиқармай ўзини ташқарига олди. Кеча ойдин, ғир этган шабада йўқ. Ой ботишига бирор соатлар чамаси вақт бор. Бу вақт ичида кўнгилдаги ниятни бемалол адо этиш мумкин. Ажабо, Ҳилола табиатан тундан, қоронғуликдан қўрқар эди. Ҳеч қачон ёлғиз ўзи зулматда ташқарига чиқишга ботинолмаган. Ҳозир эса, ҳеч нимадан ҳайиқмаяпти. Рости ҳам-да, ўзини ўлдиришга чоғланган қиз нимадан ҳам қўрқсин? Унга барибир эмасми?
Шу топда Ҳилола негадир Абдулла Қаҳҳорнинг “Даҳшат” деган ҳикоясини эслаб қолди. Бош қаҳрамон эр зулмидан қутилиш, озодликка эришиш, озод қушдай бўлиш учун зимзиё, бўронли тунда қабристонга