Ислам, ике кулын биленә куеп, үзенең эшләгән эшенә куанып карап торды. Гаҗәп матурайган иде үләннәр. Менә әти-әнисе, әбисе белән бабасы күргәч шаккатырлар әле. Баһадир да аның янәшәсендә карап торды да кикергән кебек «Кыйк!» дип куйды.
– Нәрсә кикереп торасың? – диде Ислам, көлеп. – Кикер, кикер, койма башына сикер! Сиңа багышланган шигырь бу.
Баһадир, башын кыйгайтып, аңа ачуланган сыман карап тора башлады.
– Нәрсә, ошамыймыни? – диде Ислам, көлеп. – Ярап булмас инде сиңа. Син тавыкларның да котын алып торасың. Хәзер яңа шигырь чыгарам:
Сезнең әтәч кикерәме?
Безнең әтәч кикерә.
Ул бераз башын кашып торгач көлеп җибәрде һәм:
Кикрикүүк, дип кычкырганда,
Койрыклары сикерә, –
дип өстәде…
Баһадир аны дикъкать белән тыңлап торуын дәвам итте.
Капка келәсе шыкылдады, һәм кереп килүче Айгөл күренде. Ул ап-ак күлмәктән иде. Ислам янына килеп җиткәнче үк шыркылдап көлеп җибәрде:
– Әләй, нишләдең син?
– Нигә? – диде Ислам, берни аңламыйча.
– Сазга батып беткәнсең бит!
Ислам шортысына, теннискасына карады: чыннан да, аларның төсен инде аерырлык түгел иде.
– Син йөзеңне кара әле, – диде Айгөл, көлүеннән тыела алмыйча.
Ислам койма буендагы юынгычның көзгесенә баккан иде – ишегалларын, урамнарны яңгыратып көлеп җибәрде. Борын астында очлары колакларына кадәр үк сузылган мыек барлыкка килгән, иягенә дә сакал үскән, уң як колагы, маңгае да балчыкка буялып беткән. Муены да кара шарф бәйләгән төсле. Ул мышкылдый-мышкылдый юынырга тотынды. Айгөл күзеннән атылып чыккан яшьләрен сөрткәч сораша башлады:
– Син нишлисең монда? Ишегалдыгызны суга батыргансың.
Исламның аны тагын көлдерәсе, күзеннән яшьләр чыгартасы килде:
– Су түгел ул.
– Ни соң?
– Үләннәрне яшелгә буядым бит, – диде Ислам, йөзенә җитди кыяфәт чыгарып.
Айгөл ышанырга да, ышанмаска да белмәде. Ишегалды, чыннан да, элеккедән яшелрәк иде. Ул бер үләнгә, бер Исламга карап торды да, иелеп, курка-курка гына, бармагын үләнгә суза башлады. Ислам, башыннан түбәтәен алып, ул үрелеп маташкан турга ыргытты һәм:
– Һайт! – дип кычкырып җибәрде.
Куркуыннан Айгөл нәкъ каршысына килеп төшкән түбәтәйгә таянды. Ак күлмәге белән үлән өстенә сузылып ук ятмасын өчен, Ислам, биленнән тотып, аның гәүдәсен турайтты. Икенче яктан «Кыт-ты-ру-у-у-у» дип, Баһадир килеп җиткән иде. Алар тагын, бер-берсенә карап, бик озак көлештеләр.
– Баһадирга мин бер шигырь чыгардым әле, – диде Ислам.
– Сөйлисеңме соң?
Ислам әллә нинди хәрәкәтләр ясап сөйләп китте:
Сезнең әтәч кикерәме?
Безнең әтәч кикерә.
«Кикрикүүк» дип кычкырганда,
Койрыклары сикерә.
Ул туктап калды.
– Йә, дәвам ит инде, – диде Айгөл.
– Дәвам итәргә,