– Энҗе, – дип пышылдады Ислам.
– Нәрсә?
– Үлә яздым бит инде мин.
Ислам шуннан соң сүзен дәвам итә алмады. Энҗенең битенә кызыллык йөгерде, иреннәре бер ачылды, бер ябылды, ахырда бер генә сүз әйтте:
– Нишләп?
– Синең миңа Ислам дип эндәшүеңне көтеп үлә яздым.
Энҗенең күзләре яшьләнде.
– Ислам!..
– Рәхмәт, – диде Ислам. – Мин сине шундый сагындым, Энҗе.
– Көн саен мәктәптә күрдең бит.
– Мин күрдем, син күрергә теләмәдең.
– Юк, Ислам, – диде Энҗе уйчан тавыш белән. – Мин сине элеккедән дә ныграк күрдем. Мин үзем өчен нуль идем.
Энҗенең карашы җылынганнан-җылына барды, ләкин әле элеккечә туктаусыз шатланып сикергәләүче күз алмалары ничектер бик акрын кыймылдады. Бу аның күңеленә ниндидер авыр нәрсә кереп оялаганлыгы турында сөйли иде.
– Әйдә, өйгә керәбез, – диде Ислам, аның кулыннан җитәкләп.
Энҗенең боз кебек салкын кулы калтыранып куйды.
– Әйдә, кереп, чәй эчәбез, җылынырсың.
– Юк, Ислам, мин чәй эчәргә килмәдем, – диде Энҗе бик җитди кыяфәт белән. – Безгә хәзер бер җиргә барырга кирәк.
– Әллә район үзәгенәме? – дип сорады Ислам.
– Район үзәгенә бару җиңелрәк ул, – дип куйды Энҗе. – Бу бик авыр…
– Аңлатып сөйлә әле.
– Диләрә Ахуновнага барырга кирәк.
Ислам сискәнеп китте. Бу бөтенләй уйланмаган, көтелмәгән нәрсә иде. Шуңа күрә ул аптырап сорап куйды:
– Аңа нәрсәгә?
– Нәрсәгә икәнен син бик яхшы беләсең. – Энҗе, башын читкә борып, каядыр тау ягына таба карап торды. – Безгә икәү барып, барысын да сөйләп бирергә кирәк.
Ислам ни әйтергә белмичә аптырап калды. Әллә кайчан булган бу әйберне нигә кузгатырга, дип уйлады.
– Кирәкме соң ул? – дип куйды Ислам.
Энҗе кинәт аның ике иңбашыннан куллары белән тотып алды, кайнар сулышын тоярлык дәрәҗәдә йөзен Исламның йөзенә якын китерде:
– Син мине хайван дип уйлагансыңдыр. Мин бит шул вакыттан бирле авырыйм, өзгәләнәм, тыштан гына тыныч булып күренергә тырышам. Шушыны барып сөйләмәсәм,