– Ф-ф-фил?! – Диләрә Ахуновна шунда тотлыгып калды.
– Әнә теге өянке башындагы ак филне күрсәтмәкче идем, – диде Ислам.
– Нуруллин, син ни сөйләгәнеңне беләсеңме?
– Беләм, апа. Әнә өянке башында фил төсле ак болыт бар иде. Шундый матур!
– Ник алдыйсың?
– Алдамыйм. Шундый кызык иде ул фил. Зилә дә күреп калсын дип туктатмакчы идем. Мин бит аңа шулай дип әйттем.
Диләрә Ахуновна Зиләдән сорады:
– Әйттеме?
– Әйтте.
– Бар, Зилә, сиңа китәргә мөмкин.
Шулчак Илдар Каюмович килеп чыкты.
– Нәрсә, тагын тәртип бозганмыни? – дип сорады Диләрә Ахуновнадан.
– Әнә алтынчы сыйныфтагы Зиләне аяк чалып еккан, – диде Диләрә Ахуновна.
– Аяк чалмадым мин, – диде Ислам, тавышын күтәреп.
– Әйдәле, Нуруллин, минем бүлмәгә керик, – диде Илдар Каюмович.
Аның бүлмәсенә кергәч, Ислам, хәлне аңлаткач, сүзен:
– Мин аны уятмакчы булдым, – дип төгәлләде.
– Ул йөгереп барганда йоклый идемени?
– Аның йокыдан уянганы да юк, – диде Ислам. – Ул бит компьютерын башына киеп йөри, урамда да, мәктәптә дә. Мин аны шул фил төсле болытны күрсәтеп шаккатырмакчы идем.
– Беркемнең дә беркемне дә мәҗбүр итәргә хакы юк, – диде Илдар Каюмович.
Ислам борынын тартып куйды да курка-курка гына:
– Сез мәҗбүри укытасыз бит әле, – диде.
Илдар Каюмович елмаеп җибәрде:
– Мин түгел, дәүләт укыта сезне, Нуруллин! Әгәр укытмаса, һөнәр ияләре әзерләмәсә, ил үсә алмас иде. Син бит моны яхшы беләсең.
– Минем ул филне шулкадәр күрсәтәсем килгән иде! Аны берәр рәссам ясаса, бөтен халык шаккатыр иде. Ул бит шундый кызык… Агач башында… – Ислам тыелып кына көлеп куйды.
– Син, Нуруллин, үзең дә бик яхшы ясыйсың бит. Яса әле шул филне.
– Минме?! – дип, Ислам гаҗәпләнүен белдерде. – Минем кулдан килми ул.
– Мин аны сиңа өйгә эш итеп бирәм. Бер ай дигәндә әзер булсын. Килештекме?
– Ярар, – диде Ислам, булдыра алуына икеле-микеле генә ышанып.
– Зиләдән гафу үтен, яме.
– Үтенермен, – диде Ислам.
Дәресләр беткәч, ул кайтып китмәде. Зиләнең чыкканын көтеп торды да аңа ияреп китте.
– Зилә, туктале, сиңа сүзем бар, – диде, янәшә атлап.
Зилә адымнарын акрынайтып туктады.
– Сине елаткан өчен гафу ит инде мине, – диде, ике битенең кызышуын тоеп. – Яңадан алай эшләмәм. Гафу итәсеңме?
Зилә дә кып-кызыл булды.
– Ярар инде, юкка борчылма. Гафу итәм, – диде ул, елмаеп.
Зиләнең күзләреннән сирпелгән җылылык аның күңеленә ниндидер ышаныч өстәде. Бүгенге кичне Ислам зур күтәренкелек белән каршылады. Ул зиратка мәчесез генә барырга ниятләде. Бу хакта бабасына әйтте:
– Мин гел мәче күтәреп йөри алмыйм бит инде, бабай. Үзем генә барып карыйм әле.
– Дөрес, улым, – диде бабасы. – Хәзер болай эшлисең: анда баруың ул синең генә эшең түгел, ул халык өчен кирәк.
– Ничек