Ол түн ортасы ауғанға дейін кітап қарады, сосын көзі жұмылып, ұйқыға кетіп бара жатып селк етіп оянды да, кітапты жауып, өзінің бөлмесіне барып жатты. Бірақ екі сағат өткеннен кейін, Ерұлан оны мазалап жүрген түсті қайта көріп, тағы да шошып оянды; денесінен суық тер ақты, денсаулығында ешқандай кінарат болмаса да ол өзін нашар сезінді. Жанында жатқан Сұлу:
– Тағы қорқынышты түс пе? – деді басын көтере.
– Иә… – деп кішкене кідірді де, – сені оятып жібердім бе?
– Мен сенің бұл әдетіңе үйреніп те қалдым, – деді ол күлімсірей, – бірақ саған не болып жүр? Неге ол түс сені мазалай береді? – деді Сұлу күлімсіреген жүзі өзгере.
– Білмеймін, өзім де соны білгім келеді, – деп Ерұлан қайта жатты, – болды, жатып ұйықта, – деді бәсең дауыспен Сұлуға теріс қарай.
Ерұлан қанша ұйықтауға тырысқанымен, санасындағы айқайлаған дауыстар мен жарылыстың дыбысы, кеудесіне пышақ сұққан көлеңке туралы ой оған ұйықтауға мұрсат берген жоқ. Кішкене жатқан соң ол киінді де, ақырын бөлмесінен шығып кетті. Дәлізбен сыртқа қарай бет алды. Кенеттен құлақтары шыңылдап, айқайлаған дыбыстар қайта естіліп, ол басын ұстай, қабырғаға сүйеніп, жерге ақырын отырды, түсіндегі дыбыстар оның басының ішінде жаңғырықпен естілді. Барлығы басылған соң баяу қолдарын басынан алды – егер жылдам алатын болса, басы жарылып кететіндей болды. Ол ақырын орнынан тұрды. Әлгі дыбыс өңінде де естіле бастаған соң: «Мен есімнен ауысайын деген шығармын» деп өзіне іштей сөйледі. Ол қабырғаға қолын сүйеп кішкене тұрды да, далаға қарай бет алды.
Сыртта таң ата бастағанымен, айнала қараңғылау еді. Ерұлан «Ух» деп күрсіне дем шығарды.
Ол істеп жатқан ісінен бір сәтке демалғысы келді. Ол өте тыныш жерге барып, өзімен-өзі жалғыз қалуды қалады. Ерұлан шығыстан атып келе жатқан күнді бөгеген Бұрат тауына бас бұрды – күн сәулесінің әсерінен тау оған толықтай қап-қара болып көрінді.
«Бүгін бір керемет ауа райы болатын сияқты, тауға барып бой жазып қайтқаным дұрыс шығар, мүмкін мына қорқынышты дүниелер де кішкене болсын басылар» деп өзіне іштей сөйлеп, ат қораға жол тартты. Ат қорадан өзінің тұлпары Баламурға ер тоқымды салып, оған мінді де, қақпаға қарай ақырын беттеді. Қақпада тұрған сарбазға:
– Қақпаны аш! – деп айқайлады, оның даусы ашулы адамдікіне ұқсас болып шыққан соң, қақпадағы сарбаз оған «Бір жерге баруға әлі ерте емес пе?» деп айтуға дәті барған жоқ, тек үндемей, оған қақпаны ашып берді. Ерұлан қақпадан шығып бара жатып:
– Сарайдағы дәрігерлерден көз алушы болмаңдар! – деп әлгі сарбазға сөйледі, ал ол Ерұланға жұлқына басын изеді.
Ерұланның сарайы қаланың оңтүстік-шығыс бөлігінде, халық көп орналасқан жерде еді, сарайды тастан әрлеп жасалған тар көшелер қоршады, ол алдында тастан жасалған көшемен шығысқа – тауға қарай көтерілді, ал санасындағы мазасыз ойлардан арылу үшін жан-жағына қарап,