Туганым, сәне күрмәкдин!
«Мөнаҗәтне яза-яза…»
Мөнаҗәтне яза-яза,
Каләм тоткан кулым тала.
Күземдин канлы йәш ага –
Хәсрәтеңдин, әйа җаным!
Асыл кошны тотар идем,
Тирәк төбенә [лә] кунса;
Сагъәт саен күрәр идем,
Сән җаныйдин әмер булса.
Сәлам яздым сәнең артдин,
Сәне күрмәклекем сартын[377].
Иякләрең кызыл алтын –
Ушал кыйлмыш сәне Мәүля[378]!
Күн итекдер аягымда,
Көмеш йөзек бармагымда,
Йәшләр түгел – кан елаймын
Сәне сагынган чагымда.
Гозер сүзем шулдыр, җаный:
Бүтән йарга дашлап китмә;
Бу мөнаҗәт барып йиткәч,
Сүләшүгә мохтаҗ итмә.
Биек мәсҗед манарасы,
Ялтырыйдыр тәрәзәсе,
Бу дөньяда кауышмасак,
Утта янсын заманасы.
Иртә торып тышка чыкдым,
Кошлар очты оядин ла,
И җаныем, бергә сорыйк
Кауышмакны Ходадин ла…
«Бәнем җаным сәнең җаның имәсме…»
Бәнем җаным сәнең җаның имәсме,
Бәнем җаным сәңа кабул имәсме?
Сәнең җаның бәнем корбаным улсын,
Кулың – ястык, сачең юрганым улсын!
«Җөмлә гөлнең нуры китә…»
Җөмлә гөлнең нуры китә,
Сачак вакытлары үткәч;
Матур кызның кадре китә,
Егерме йәшенә йиткәч.
Җиһан багълары ки нурлана,
Җөмлә гөлләр сачак аткач;
Бәнем күңлем тынычланыр,
Сәнең куйн гынаңа яткач!
«Сурәтең дөшемә керер…»
Сурәтең дөшемә керер,
Дөшем эчрә күзем күрер:
Күз алдында биеп йөрер,
Ки куркам бу сурәт-нәкъши,
Бер йиңел улмасын бәхши[381],
Дивана булмасам яхши, –
Кидеп гакълым, булып гъәувас[382].
Тагъ-таш, сәхралар кичеп,
Йитәр идем сәңа очып,
Ятыр идем сәне кочып,
Ки куйныңда булып гъәувас.
Гашыйк-мәгъшук табышубән,
Агызларны кабышубән,
Кочышубән, очышубән
Улышамыз икәү мәгъас[383].
Иляһи, ошбу матурга
Нәсыйб ит бергә ятырга,
Үбеп агъзыны татырга,
Ки куйнында булып гъәувас!
«Ки бән яздым сәңа, җанкәм, ничә хат…»
Ки бән яздым сәңа, җанкәм, ничә хат,
Бәйан итдем ничә хатда ничә кат:
Оемагыл эчеп гъәфләт[384] шәраби,
Заигъ үткәрмә әйаме шәбаби[385].
И бәгъидә[386], сәнең хәзер бу чакда
Үбеп-кочып сәүәр вактың кочакда.
Сафадин[387] дөньяның зәүкъен[388] алырсың,
Гомернең үткәнен тоймай калырсың!
Ки