Бән улдым бу җиһанда мисл тутый кош,
Йөземә тулды күземдин акып йәш.
Сәнең гыйшкың янадыр бәгъремездә,
Бән булсамчы бу хальдә яныңызда.
Нәчә язсам да бетмидер бу сүзем,
Егъламакдин күрмидер ике күзем.
Сәнең кайгыңдин бән улдым бичарә,
Йөрәгем янадыр, аһ, нә чарә?!
Бу дәрдемгә[284] дәуа итсен Ходаем:
Сәнең куеныңда булсам һәрдаим.
Сәне сәүдем биниһайә хәддин ашып[285],
Янадыр җөмлә җисмем ут тоташып.
Сәне күрмәй халем юкдыр чыдарга,
Йитешде бу җаным тәндин чыгарга.
Торам кайгым белән, җаный, каралып,
Сәне күрсәм китә кайгым таралып.
Әйа җаным, буең сәнең зифа тал,
Йөзең рәушан, телең татлы сөчек[286] бал.
Сәнең исмен ирер мәңа мөляим,
Сәне бәңа бирер микән Ходаем?
Әгәр бирмәсә сәне Алла бәңа,
Әҗәл бирсен мәңа вә йаки сәңа!
«Үзең анда тик торасән…»
Үзең анда тик торасән,
Фәлянә, пәри наз илә[287],
Сурәтең дөшемә керер,
Фәлянә, пәрваз илә[288].
Сандугач-былбылдай кеше
[Сайрыйдыр] аваз илә,
Укый да көлә, бакубән
Бу хатка пөр наз илә[289]…
Күз дә кашың уйнаша ла,
Биегәнди баз илә[290],
Күкселәрең[291] сүзләшәдер
Төрле сүзи саз илә[292].
И Фатыйма ла, җанашым,
Бер тоташ бу сагышым,
Гыйшкың илә җәй вә кышын,
Үтә көз дә, яз илә.
Ник бу күңлем түзмидер лә,
Ник өмиден өзмидер лә?
Әллә тоташ сүзлидер лә
Дәрдкә сабры аз илә[293]!
Сагынып, и Фатыйма ла,
Килсәнә бер катыйма ла!
Кайгылы әүкатыйма[294] ла
«Бер тәбәссем садир улса…»
Шөгълә идәр[301] зольмәт эчрә сән нигярнең хәндәсе[302],
Кашлары һилял[303] кебидер һәм яңагы ляләсе.
Күрде күзем, дөшде күңлем ул бәдер[308] сурәтеңә,
Хәйран улып, гашыйк улдым шул заман сирәтеңә[309].
Күз күрергә дилбәри күп[310], назәнин – хәйр-ел-бәнат[311],
Дешләре дил рәгъдидәндер[312], агъзыдыр къәнд-у-нәуат