Aylın – Fazilə: mənə gərək deyil niyəsi filan, artıq nələrisə bilməyim vacib deyil. Sənin xəyallarınıda boşa çıxaracağam, inan mənə. Fazil başıyla yox deyərək, kinlə gülümsəfi. Fazil – Aylına: səninçün ailənin nə qədər dəyərli olduğunu, çoxdan bilirəm mən. Sən düşünürsən, məni burda çürüdüb öldürıcıksən. Qəmli və təhlükəli həyatınıza son olaraq, əbədi nöqtə qoya biləcəksən? səhvin var Aylın xanım, çox böyük səhvin var. Bitmədi, əksinə bundan sonra başlayacaq ən əsasları. Mən boynuma alıram, hə sənə uduzdum. Bəs sənə maraqlı deyilmi. Sən məndən sonra, canından çox sevdiyin ailənə kimə uduzacaqsan? gülümsədi kinlə. Aylın gözlərini qıyaraq baxırdı, soruşmurdu, maraqlanmırdı. Aylın – Fazilə: mən sağkən, ailəmə zərər vermək istəyən hər bir şərəfsizin sonu, eyni sənin kimi olacaq, əmin ol. Bax, burda sənin qandallarında çürüyərək gəbərəcəksər. Sən ürəyini rahat tut, gəbərincə həyatının dadını şıxart. Ayağa qalxıb, bir – necə addım getmişdi.
Arxadan, – Aylına: bu gün bura gələrkən, səni izlədəndən xanını qurtara bildiyinün, mən hələki sağam. Aylın dayandı, dönmədən şüphəli baxışlarla baxaraq, düşüb nəyə işarə etdiyini anlamağa çalışdı. Fazil şərəfsizindən nə desən yalanlar gözləmək olardıda. Ancaq hardan bildi, özünün izləndiyini? ardına baxmadan getdi.
Gəlib şoferin qulağına nə isə pıçıldadı, ətrafa nəzər salıb baxdı. Şofer əlndəki çay fincanını masaya qoyub, qaçaraq getdi.
Ayın dərindən nəfəs alaraq, narahat və üzgün baxışlarla baxaraq, nə isə düşündü.
Aylının, atasıyla Sərdar evə gəldilər. Anası narahat olmasın deyə, yalandan gülümsəməyə çalışırdılar. Anası gəlib Sərdarı qucaqlayıb görüşdü. Anası – Sərdara: oğlum axşam yeməyinə gəlmədin, dedin mühüm işin var. Səhər bura kimi gəldin, Rəhimlə getdin heç mənə baş çəkmədən. Sərdar arvadı qucaqlayıb mehribanlıqla, – anasına: bağışla anam. Rəhim bəy, özüylə şirkətə gəlməmi xayiş etdi, tələsirdi. Rəhim tez Sərdara dayaq olmaqçün – arvadına: canım, Sərdarı mən apardım, o gəlmək istəyirdi. Gərçəkdən tələsdiyimə görə dedim ki, sonra gələrik birlikdə, bax gəldik.
Yazıq arvad inanadı, – olara: baxın bu sonuncu olsun, danışdıqmı? əriylə – Sərdar tez təsdiqlədilər sözünü. Bəli sonuncu olacaq, söz veririk canım. Rəhim – Sərdara: elə deyilmi Sərdar bəy? Sərdarda təsdiqləyərək, bəli Rəhim bəy, artıq Sevda anamı üzmək yox, söz verdik. Sərdar – anasına: Aylın yoxmu? anası gülümsəyərək, – Sərdara: var oğlum, buralardadır. Bilirsən, mənə biraz küsgündür qızım, son vaxtlar onu tək heç yerə getməyə qoyumadığımçün. Atasıyla Sərdar, bir – birilərinə şüphəli baxışlarla baxdılr.
Aylının səsi duyuldu, – olara: mən heç gözəl anamdan küsərəmmmi? gəlib anasının boynunu qucaqlayıb, üzündən öpdü. Atasıyla Sərdarın özünə bir təhər baxdıqlarını gördüyündə, anladı bunlarda babasıyla əlbirdilər. Anası bağrına basıb, öpərək -Aylına: qızım hardasan sən? neçə saatdır ortalıqda yoxsan. Qızım xəstə deyilsən ki? qızının alnına toxunub baxdı.
Soruşuram, xadimə deyir vannadasan, yada həyətdə tefola danışırsan. Sərdarı gəzməyə götürəcəkdik, unutdunmu?
Aylın anasının əlindən öpüb gülümsəyərək, yox bir şeyim anacan, narahat olma. Ramizlə danışırdım telefonda. Sərdarla atası bilirdilər, Aylın xadimənin köməkliyiylə evi tərk etdiyini. Keçib əyləşdilər, artıq o haqda sual vermədilər. Aylın – atasına: nə yaxşı işdən günorta evə gəlməyə imkan tapdın ata?
Atası – Aylına: qızım adamın ürəyi istəsə, hardan olsa imkan tapıb qaça bilər, elə deyilmi?
Aylın artıq anladı, sözün özünə ünvanlandığını. Aylın – atasına: sizin şirkətiniz çox zəyfdir Rəhim bəy, ürəyi istəyən iş saatı bitmədən qaça bilir. Siz gəlin mənim anamın kəsdiyi cəzadan, izini olamdan evdən bir addım dışarı atında, bacarırsınızmı? məncədə yox.
Sərdar öskürüb, Aylına baxdı sual dolu baxışlarla. Aylın – Sərdara: Sərdar bəy axşam yeməyinə gəlmədin, mühüm işin çıxmış duydum. Yardıma filan ehtiyacın varmı? varsa de.
Sərdar yalandan gülümsəyərək, – Aylına: Aylın xanım, sən unutmadınsa sənə izin yoxdur evdən çıxmağa, qalsın özüm həll edərəm. Anası – Sərdara: oğlum, Aylına səninlə hara desən icazə verərəm, getsin. Aylın təcüblə – anasına: anacan biraz xətrimə dəydin vallahi. Qardaşımla, atamla addım atmağa izin vermirsən, Sərdar bəylə hara olsa icazə verərəm deyirsən.
Anası gülümsəyərək, – Aylına: qızım sən qardaşını bir dəqiqədə aldadıb, qaça bilərsən biriləriylə görüşməyə filan, elə deyilmi?
Anası Nicatı işarə etdiyini, hər kəs anladı. Anacaq, tək Sərdar bəydən qaça bilməssən. O polisdir, sənin fikrini, səndən öncə oxuya bilər. Aylın içdən qəh – qəhə çəkib güldü. Sərdara bu söz, atılıb dəyən daşdan fərqli olmadı. Anası bilmirdi ki, Aylın nəyinki Sərdarın gözündən, fikrindən qaça bilmişdi. Hətta özünün burnu ucundandan qaçaraq, işinə gedib qayıtmış olmasından xəbərsiz idi. Atası qızının Sərdara gülməsinə əsəbləşdiyini anladı. Atası – Sərdra: Sərdar bəy, qızım evdə gərçəkdən dustaq oldu, yazıqdır çıxar biraz gəzssin darıxmışdır. Sərdar işarə etdi ki, bəlkə Aylından birşeylər öyrənə bilərmi. Aylın acıq verən baxışlarla Sərdara baxırdı. Aylın – atasına: atacan, Sərdar bəy yorğundur, məndə gəzməyə istəmirəm.
Sərdar yalandan gülümsəyərək, – Aylına: atan düz deyir. Havanı dəyişmiş olarsan, gəl aparım gəzdirim səni, çoxdandır dışarı çıxmayanı. Bax özünü yaxşı aparsan, sənə kanfetdə alacam, tamammı?
Anası Sərdarın dediyi sözə güldü. Aylının acığı tutdu, – Sərdara: kanfeti, başlarını aldada biləcək uşaqlara alırlar Sərdar bəy, mənim o yaşımdan keçmiş, təşəkkür edirəm. Atası bilirdi, qızından bir şey öyrənmək çətin olacaqdı.
Atası – Aylına: qızım qalx hazırlaş, biz Sərda bəylə qəhvə içək sən hazır olana kimi. Anasıda təsdiqlədi, – Aylına: get qızım hazırlaş, biraz hava almış olarsan. Aylın çarəsiz ayağa qalxıb getdi. Anası – Sərdara: oğlum bilirəm deməyə gərək yox, yenə narahatam bilirsən. Ona imkan vermə, Afət xanımın