“You’re talking absolute nonsense!” skree die onderwyseres. “You will remain after school for an hour of detention. I’ll give you work to do.”
Galpil is dronkgeslaan. Hy kyk verwytend na Saartjie toe hy gaan sit. Sy het hom met opset so verkeerd gehelp.
Noudat juffrou Necker die woord verduidelik, sien Galpil hoe ’n gek hy van homself gemaak het. Die woord “page” beteken glad nie ’n saal of ’n bril nie. Dit is ’n bladsy uit ’n boek of ’n hofknapie. Galpil kan homself skop. Hy het geweet ’n “page” is ’n bladsy, maar toe was hy onnosel genoeg om Saartjie te glo.
Die rabbedoe lag nie so lekker soos die res van die klas vir die arme Galpil nie. Sy is nou spyt dat sy hom van die wal af in die sloot gehelp het. Sy het dit net vir die grap gedoen. Sy het nie gedink Ou Nukke sal vir hom detensie gee nie.
Die onderwyseres skryf ’n paar halfsinne op die bord wat die leerders in hul oefeningboeke moet afskryf en voltooi. Terwyl hulle daarmee besig is, gaan sy vir ’n paar minute by die klas uit.
Saartjie voel sleg dat sy Galpil so ’n lelike streep getrek het en kan nie op haar werk konsentreer nie. Ou Nukke was onregverdig met Galpil en moet daarvoor gestraf word. Miskien het dit tyd geword vir nog ’n bietjie pret met die rubberslangetjie.
Galpil sal ook lag vir die grap en dan sal hy beter voel. Maar Saartjie besluit sy sal nogtans ook vir hom om verskoning moet vra.
“Ek gaan die slangetjie in Ou Nukke se laai sit,” sê sy giggelend vir Anna.
“Nee, moenie!” sê Anna. “Jy gaan in die moeilikheid kom.”
“Ek sal nie,” sê Saartjie en stap vinnig vorentoe.
Sy haal die slangetjie uit en sit dit in die onderwyseres se laai. ’n Paar kinders wat heel voor sit, sien haar en begin nou al by voorbaat lag. Ou Nukke gaan haar sowaar boeglam skrik.
“Sjuut, ouens,” sê Saartjie en knipoog vir hulle.
Sy sit skaars toe die juffrou by die klaskamer inkom. Ou Nukke stap tussen die banke deur en kyk na die kinders se werk. Hier en daar waar een ’n fout gemaak het, help sy hom of haar reg.
Toe sy aan die ander kant van die vertrek is, weg van Saartjie-hulle, fluister Anna: “Sê nou sy vat die slangetjie?”
“Sy sal nie.” Saartjie verduidelik fluisterend hoekom sy dink Ou Nukke sal dit nie doen nie.
Volgens Saartjie sal die juffrou so groot skrik – ás sy die laai ooptrek en die slang daar sien – dat sy sommer dadelik by die klas sal uitstorm. Dan sal Saartjie die ding gou weer gaan uithaal en dit in haar tas wegsit. En dan sal die hele klas kastig help soek na die slang wat so geheimsinnig verdwyn het.
“Nee, Saartjie,” sê Anna kopskuddend, “ek sê vir jou, jy soek moeilikheid.”
Maar Saartjie kan nou niks aan die saak doen nie. Die koeël is deur die kerk. Sy kan die slang nie nou uit die laai haal nie, nie met die onderwyseres in die klas nie. Al wat nou kan help, is as die juffrou nie die laai oopmaak nie. Dan sal Saartjie die slang gou kan gaan uithaal voor die volgende periode begin.
Saartjie voel nou ook ’n bietjie bekommerd. Sy het ’n gevaarlike ding aangevang. As Ou Nukke “Slang!” skree en by die deur uitstorm om hulp te gaan haal en die hoof en die ander mans op die personeel kom gewapen daar aan om die slang dood te maak en hulle kry nêrens ’n teken van die ding nie, sal hulle mos agterdogtig word.
Dan sal hulle twee en twee bymekaarsit en besef een van die kinders moes ’n speelgoedslang in die laai gesit het. Dan sal die hoof verder twee en twee bymekaarsit en hierdie slang wat in die klas verskyn en toe weer verdwyn het, verbind met die slang wat op die bus verskyn en ook so geheimsinnig verdwyn het.
En dan gaan die gort gaar wees. Die hoof sal Lynnekom se kinders wat op die bus was en in hierdie klas is, begin uitvra. Saartjie sal dan natuurlik moet erken dit was sy – en dan is sy diep in die moeilikheid.
Ja-nee, Saartjie is nou so jammer sy het die rubberslangetjie in die laai gesit. Dit was ’n dom ding om te doen. Sy hou nou styf duim vas dat Ou Nukke liewer nie in die laai moet kyk nie.
Maar Saartjie se duimvashouery help nie.
Die onderwyseres staan op die oomblik by die venster en uitkyk. Die kinders wat van die slang in die laai weet, maak of hulle werk, maar loer kort-kort onderlangs na juffrou Necker. Saartjie en Anna is die enigste twee wat hoop sy maak die laai liewer nie oop nie.
Die ander wil almal hê sy moet dit doen. Hulle is lus vir ’n bietjie pret en hulle sal boonop nie in die moeilikheid beland nie. Hulle het mos niks met die poets te doen gehad nie.
Galpil het ook gesien Saartjie sit die slangetjie in die laai, al sit hy heel agter in die klas.
Hy was die oggend in die bus al agterdogtig en het vermoed Saartjie en haar twee vriendinne weet iets van die slang wat langs die deftige dame op die sitplek was. Hulle het mos die hele tyd gelag en glad nie bang gelyk nie.
Nou het Saartjie die slang hier in die juffrou se laai gesit. Dit is natuurlik ’n rubberslangetjie.
Galpil hoop Ou Nukke sal in die laai kyk. Hy gaan lekker lag as hy sien hoe sy skrik en die kanse is goed dat sy later sal uitvind dit was ’n poets en natuurlik wie daarvoor verantwoordelik was. Dan sal Saartjie gestraf word – en dis presies wat sy verdien omdat sy hom so ’n vuil streep getrek het.
Galpil voel baie sterk oor hierdie saak. Wanneer die juffrou van die venster af na die tafel toe stap en gaan sit, maar die laai nie oopmaak nie, begin hy dadelik dink aan ’n plan om haar sover te kry om dit wel te doen.
Hy onthou skielik dat Ou Nukke ’n inkuitveër in die laai gebêre het en steek sy hand in die lug op.
“Yes?” vra juffrou Necker.
“Miss, I made a little mistake, you know, Miss … just a little one … Can I have the ink wassemiekollit eraser?”
Saartjie swaai om en gluur woes na Galpil. Hy het natuurlik gesien hoe sit sy die slangetjie daar in die laai en nou wil hy die onderwyseres met opset sover kry om dit oop te maak en daarin te kyk.
“All right,” sê juffrou Necker. Sy trek die laai uit en kyk daarin. Sy sien nie die uitveër nie, sy sien net die slang. Sy kop staan regop en dit lyk of hy reg is om te pik.
Die onderwyseres sit vir ’n paar oomblikke versteen. Dan gee sy ’n gil. “Slang!” skree sy en vlieg regop, steier terug en stamp haar stoel om. Die kinders spring ook op en almal skree nou ook so hard soos hulle kan.
“Slang! Slang!”
Daar is skielik nie meer sprake daarvan dat hulle in die Engelse periode Engels moet praat nie. Die klomp wat weet dit is maar net ’n rubberslangetjie skree harder as al die ander: “Slang! Maak hom dood! Slang!”
Maar Saartjie en Anna skree nie. Hulle sit doodstil. Soos Anna nou sê – daar is groot moeilikheid in die land. Dis seker.
Saartjie is bleek. Dinge het nie verloop soos sy gedink het dit sou nie. Ou Nukke het opgespring en gegil, maar sy het nie by die klaskamer uitgestorm nie. Sy het in die klas gebly en Saartjie kry nie kans om die slangetjie gou weer uit die laai te gaan haal nie.
Dit is ’n geweldige lawaai soos die leerders almal “Slang! Slang!” skree. Juffrou Necker probeer nie eens om die kinders stil te maak nie. Sy gil histeries: “Kry ’n besem, ’n besem!” – vermoedelik om die slang mee dood te slaan.
Nie lank nie of die hoof en onderhoof kom by die klaskamer ingestorm.
“Wat gaan aan? Wat gaan aan?” skree die hoof.
“O gonna!” sug Saartjie. Nou is sy soos Apie sou sê properlies in die moeilikheid.
Almal skree gelyk vir die hoof daar is ’n slang in die laai,