My naam is Prins, ek slaap met die lig aan. Christine Barkhuizen-le Roux

neem ’n minuut of drie voordat hy regop kom. Toe hy sy hande weghaal voor sy oë, trek die bloed weg uit sy gesig. Sy het nog nooit ’n lyk gesien nie, maar die man in die skemer langs haar lyk eensklaps heeltemal bloedloos. Anders as ’n dooie mens, is hy egter nie verstyf nie – sy hele lyf rittel.

      “Nee! Here, nee, dok! Dis dan … dis die seunskoshuis waar ek gebly het! Die klipmonumentjie – dis waar ons ons name uitgekerf het. Dis waar dit alles …!”