“Hier kan ons lê,” sê Jolly en strek haar uit op haar rug. Alicia gaan lê langs haar. “Ek het nooit besef die dak is plat nie. Hoe’t jy geweet, Jolly?”
“Ek het nie. Ek het net een aand geweet as ek nie kan uit nie, gaan ek mal raak … begin gil en skree. Dan klap Bullet my weer. Toe check ek die geute. Weer ’n keer. Vir die honderdste keer. Eintlik wou ek af. Ondertoe. Maar die geut stop halfpad teen die muur af. Te hoog vir spring. En ek het geweet, as ek spring en ’n been breek, gaan niemand my dokter toe vat nie. Hulle sal my los om dood te gaan, of my nek omdraai soos ’n mossie s’n.”
“Hoe ver af ondertoe stop die geut?” wil Alicia weet. Sy is nie bang vir spring nie. Mens moet net weet hoe om te val.
“Tussen die boonste twee vloere, Ally. Jy gaan jou gat af val. Al het jy gymnastics gedoen.”
“Hmmm … dis bietjie hoog, ja. As dit een vloer laer was …”
“Glo my, ek het al als uitgecheck. Aan jou kant van die gang is al die vensterknippe mos vasgesweis. Aan my kant van die gang is dit nie, want niemand sal ons aan die agterkant van die huis hoor skree nie en dis te hoog om te spring. En daar is niks waarmee mens kan af nie. As Bullet of Mister D uitvind ek klim op dak toe met die geut, sal hulle die geut laat afhaal, maar dis die minste wat ek sal hê om oor te worry.”
“Het jy al oor die dak geskuif en aan die ander kant gaan kyk?”
“Ja. Meer as een keer. Daar is niks waarmee mens kan ondertoe nie.”
“Dalk moet ons aan die ander kant van die dak gaan staan en ons longe uitskree,” fluister Alicia en begin ywerig skuif. “Iemand sal ons hoor.”
“Ally, dis lank verby middernag,” fluister Jolly en gryp haar aan die arm. “Dis 02:23. Hoeveel mense dink jy gaan ons hoor?”
Alicia draai haar kop en luister. Niks. Die straat is morsdoodstil. “Maar die bure sal hoor!”
“Mister D woon aan daai kant,” wys Jolly met haar vinger, “en aan die ander kant is sy kunsgalery. Agter ons is die watertoring. Die twee huise oorkant die pad is toegerank deur ’n woud. Iemand sal ons moet kan sien om te weet waarvandaan ons roep.”
“En bedags word ons heeltyd opgecheck,” snik Alicia.
“Kyk na die sterre, Ally,” troos Jolly. “By ons mokhukhu in die township was daar altyd die rook van almal se vure. Ek kon nooit die sterre so helder sien nie. Dis net in die donker wat mens die sterre so mooi kan sien.”
“Die sterre help blerrie niks,” snik Alicia en byt op haar vuis om die klank te demp. Die trane loop oor haar vingers.
“Nee, maar die sterre gee my hoop. As ek die sterre so sien, dan weet ek –”
“Have you finished?” hoor hulle ’n stem ver onder praat.
“Ja, Mister D. Lankal.” Dis Bullet se dun stem. Dan word die stemme sagter en verdwyn.
Alicia los die lig in haar kamer aan. Sy kan in elk geval nie slaap as dit donker is nie. Sy gaan sit op die rand van die bad met haar skeermes, haar pols na bo gedraai, en begin sny.
12
Maart
Vanderkloof, Sondag
Die visarend se hoë roep klief deur die lug. Paul sit vervaard regop, vee oor sy gesig en onthou dan van die slang. Hy kyk versigtig rond, eers sonder om sy kop te draai. Sy oë rol in hul kasse totdat hy begin duiselig raak. Behalwe die bossies en klippe sien hy niks.
Die son het sy kop nog nie heeltemal gelig nie. Die visarend roep weer. Die wit kop en uitgespreide swart vlerke sweef hoog bo die water. Skielik swiep hy af, kom op met ’n vis in sy kloue. Paul hoor hoe sy eie maag mor by die gedagte aan kos.
Die lug is nog koel. Netnou brand die son weer die hel uit hom uit. Die wind waai heelwat sterker as die vorige dag. Dis nou juis wat hy nié wou hê nie. Of miskien is die wind tog tot sy voordeel. Dis nou natuurlik as hy nié nodig het om te swem nie.
Hy het al baie in die veld in ’n tent geslaap, maar ná gisteraand kan hy wragtig kwalifiseer as die ertjie-prins. Elke takkie en klip is in sy rug ingeëts. In 3-D.
Hy krap ’n muskietbyt op sy linkerhand. Die grond is so gelyk soos die Andes en die muskiete het hulself heelnag lank trommeldik gesuip – en tog het hy soos ’n baba geslaap. Dis nou seker wat gebeur as ’n mens die ertjie-príns is. Die ertjie-prinsés het blykbaar, volgens die storie, nie ’n oog toegemaak nie. Jammer om van háár probleem te hoor.
Hy wonder hoe sou Hilde-Marié onder sulke omstandighede regkom. Hilde-Marié is taai. ’n Regte wildewragtig. Dis jammer hulle kys is uit. Nie asof dit ooit regtig ’n kys was nie, want dit was uit nog voor dit kon begin. Flippen jammer, want hy ken nie nog meisies wat kan vlieghengel soos Hilde-Marié nie. Hy ken eintlik ook nie nog meisies wie se ma’s Springbok-vlieghengelaars is nie.
“Die see is vol visse, Paul. En Hilde-Marié woon in Pretoria en ons in Bloemfontein. Dis nie vir julle moontlik om mekaar gereeld te sien nie, daarom kan jy nie verwag dat ’n verhouding moet werk nie,” het sy ma probeer troos.
“Ja, Ma. Ek weet. Dis net, ek ken nie nog girls wat vlieghengel nie.”
“Gaan dit vir jou oor Hilde-Marié, of oor vlieghengel, Paul?”
“Uhhm … Eintlik … Seker albei, Ma.” Dis vir hom moeilik om met sy ouers oor sulke goed te praat. Sy ma het aan hom kom torring. Sy wou weet hoekom sy kakebeen op sy voete sleep. En as sy eers snuf in die neus gekry het, is sy soos ’n kleuter wat ’n selfoon ontdek het: sy weet nie van ophou nie. Hy kon maar netsowel sy storie spin en klaarkry.
“Maar ék vlieghengel nie, Paul, en ek en jou pa is gelukkig getroud. Vlieghengel is nie ’n voorvereiste vir ’n hegte verhouding nie.”
“Ja, maar Ma hou van avontuur en Ma gaan altyd saam, al kan Ma nie vis nie.”
“Ek is te vrek bang ek kry ’n baber aan die lyn, Paul. Ek gril my morsdood.”
“Ma sien, dis waar Hilde-Marié anders is. Sy gril vir niks. Sy kan selfs vis slag. En sy kan vlieë bind. Hoeveel ander girls kan dit doen?”
“Nou voel jy jy gaan nooit weer só ’n meisie kry nie?”
“Jaaaaaa. En sy is mooi. En cool. Sy lag altyd. Hilde-Marié het nie hang-ups en strooi nie.”
“Wat van Samantha van die muurbal? Dit lyk of sy van jou hou. En sy woon in Bloemfontein.”
Samantha Simon is in Eunice. Hy het haar deur die muurbalwinterliga leer ken. Haar bynaam is “Flame” omdat sy rooi hare het, maar dit lyk nie asof dit haar enigsins pla nie. Waar sy kom, vat sy oor. ’n Ekstrovert soos min en die siel van enige partytjie! Hy dink haar mond gaan net toe wanneer sy slaap.
“Ja, Ma. Sam is ’n yster, maar Sam kan nie vis nie.”
“Paul, dan léér jy haar vis … uhhh … vlieghengel.”
“Dink Ma sy sal wil?”
“Nooi haar een naweek saam, my seun, dan vind jy uit.”
Sam hou van uitdagings, maar sy hou niks van vis nie, het hy toe agtergekom. Soos sy ma sê, Hilde-Marié kan weer nie muurbal speel nie.
Hoe leer jy ’n meisie vlieghengel as sy gril vir vis? Hy weet ’n mens kan seker nie alles in die lewe wil hê nie, maar wie soek nou ’n meisie sonder woema? En dan is Sam en Hilde-Marié nog albei flippen mooi ook, op verskillende maniere. Hilde-Marié is blond, sportief en bruingebrand. Sam het wortelrooi hare en sproete, en sy is gebou om te hou.
Paul sug. Dit help nie hy wonder oor enige een van die twee nie. Hilde-Marié het ’n nuwe ou – in Pretoria. En Sam sit veilig in Bloem.
Hy strek sy lyf en swaai sy arms en stap dan af water toe. Dit is redelik klipperig teen die waterkant. Die Oranjerivier se water is skoon. Hopelik kry