Nikka kyk met groot oë na hom. “Wat is die kuur? Hoe kan ek hom help?”
Thys is versigtig, praat liewer net die minimum. “Moenie nou eise aan hom stel nie. Gee hom ruimte. Tyd. Begrip. Moenie druk op hom plaas nie.”
“Dis wat ek tot dusver gedoen het.” Sy vee met die rugkant van haar hand oor haar gesig. “Maar ek sal harder probeer.”
“En die bakkie neem, in die goeie gesindheid waarmee dit aangebied is?” voeg hy by.
“Ek weet nie …”
“Dit sal ’n las van Ruan afneem, om te weet jy gaan nie in jou klein skedonk langs die pad staan nie. Wetend jy kan jou eie karweiwerk doen en hy hoef nie verantwoordelik te voel om te help nie.”
“Ek en Ruan is darem nog nie heeltemal kwaaivriende nie. In ’n krisis kan ek sy motor gebruik. Hy sal nie omgee nie.”
“Dis beter as jy nie van hom afhanklik is nie. En oor ’n paar weke is hy terug, dan het hy self sy motor nodig. Jy sal my én Ruan én my pa ’n guns bewys as jy die bakkie neem. Regtigwaar!”
Sy byt op haar onderlip en kan nie praat nie.
“Regtigwaar!” herhaal Thys met oortuiging. “Asseblief? Al is dit net ter wille van Ruan, op wie se strand dit tans laagwater is.”
Só gestel kan sy nie weier nie. Nikka hou Thys ’n oomblik styf vas, haar kop teen sy breë bors. “Dankie. Duisend dankies!”
Hy het meer teenkanting verwag en is verlig. “Gaaf, dis dan afgehandel. Noudat die bakkie uit die pad is, soek ek iets om my mee besig te hou. Gee jy om as ek die restourasie van jou Volkswagen my nuwe stokperdjie maak?”
Thys sien sy gaan weer protesteer en spring haar voor. Hy kyk op sy horlosie. “Sjoe, ek het nie besef dis al so laat nie. Ek sal moet ry! Waar’s die Volksie se sleutels?”
“Hy’s nie die moeite en onkoste werd nie,” keer sy. “Jy kan nie –”
“Ek kan. Waar’s die sleutels?”
“Dit gaan ’n klomp geld kos.”
“Ek’s ryk!”
“Ja, maar …”
Thys begin aanstap na waar die Volkswagen onder ’n afdak staan. “As jy dan nie die sleutels wil gee nie, maak ek maar ’n ander plan.”
Hy buk onder die instrumentepaneel in en vroetel ’n rukkie. Eers stoot die Vollatjie ’n rookdamp uit, dan vuur die enjin. Thys stoot tru en maak ’n draai tussen die ganse deur, tot voor ’n verstomde Nikka.
Hy draai die venster af, grinnik vroom en knipoog vir haar. “Nie net ryk nie, nog slim ook! Ek sou ’n goeie motordief gewees het.”
“Ek sal vir die onderdele betaal,” bied Nikka vir oulaas aan. “En sodra die geld vir my eerste pieknieks inkom vir die bakkie ook!”
Hy lag net, blaas vir haar ’n soentjie, en verdwyn met ’n hik en ’n proes uit by die hek.
3
Die bakkie is ’n fees. ’n Ongekende luukse en ’n onontbeerlike noodsaaklikheid. Nikka koop tuintafels en -stoele, ’n gasyskas, breekware en mandjies, en ry dit self aan om afleweringskoste te spaar. Tussen Thys, Andries en die stootskraper-buurman is daar telkens genoeg bultende spiere om te help aflaai.
Toe sy ’n keer tuis is, by die kombuistafel besig om haar debiet- en kredietstate te balanseer, lui die foon. Ruan! is haar eerste gedagte. Die bloed bruis skielik soos sjampanje deur haar are. Vandag was ’n vrugbare en positiewe dag, dalk kom daar nóg goeie nuus. Dalk sê Ruan hy verlang …
Nikka val byna oor Wieldop in haar haas om by die foon te kom. Hy het eergister darem ook gebel om te sê hulle is in Brisbane en die Bulls speel môre teen die Queensland Reds. Die Reds is hierdie seisoen goed op dreef, maar die Bulls behoort te wen … Dit was wonderlik om sy stem te hoor, al het hy heeltyd oor die rugby gepraat en oor die weer, asof hy bang was die gesprek raak meer persoonlik.
Nikka het na elke nuanse in Ruan se stem geluister en haar verbeel sy kan sy asemhaling hoor, selfs dalk sy hartklop. Sy naskeer ruik … Die assosiasie het hom meteens naby laat voel en sy het ’n prentjie van hom gevisualiseer daar waar hy in sy hotelkamer was. Ruan sit nooit terwyl hy met ’n selfoongesprek besig is nie; hy is te rusteloos. Hy loop op en af en hou die foon met sy linkerhand vas, sy kop effens gekantel. Terwyl hy praat, wys die kuiltjie in sy ken en trek sy mond aan die hoeke op, asof hy glimlag.
Daardie lieflike, sensuele, soenbare mond van hom wat sy nooit kan weerstaan nie … Sy is altyd lus om aan hom te vat – ’n vryf, ’n streel of ’n drukkie. Iets moois vir hom te sê, sodat hy haar kan vashou en ook ’n druk kan gee. Haar soen … Selfs net ’n ligte piksoentjie is genoeg om haar temperatuur op te jaag en haar hart te laat tamboer.
By ’n funksie of ’n partytjie, wanneer Ruan by ’n groep mense staan en gesels, sien sy soms hoe takserend ander vroue hom op en af kyk, selfs openlik by hom aanlê. Nikka het nie omgegee nie. Sy was eerder geamuseerd, want dis wat sy self wou doen: vir haar man flikkers gooi en hom verlei.
In die motor op pad huis toe styf teen hom nestel, sy hemp optrek en met haar kaal hande oor sy bors en plat, gespierde maag voel. Te streel en te vryf … Te voel hoe sy lyf reageer: sy asemhaling wat versnel, sy maagwand wat stywer span, hard word en warm teen haar oopgespreide palm stoom. Sy oë vonkelgroen en intens, en sy hand wat elke keer wanneer hy van rat verander talmend teen haar knie en haar bobeen skuur. ’n Heerlik opwindende en uitlokkende voorspel vir wat albei geweet het netnou gaan kom wanneer hulle by die huis is …
Nikka gryp die selfoon, haar hart borrelend van vreugde en optimisme. “Hallo!” antwoord sy uitasem.
“Hallo, is dit Nikka?” vra ’n vreemde vrouestem.
Nikka se hart gaan in ’n bedeesde bondeltjie lê. Sy is so teleurgesteld, sy wil in ’n hoekie kruip en ’n kussing oor haar kop trek. Sy was so positief en vol moed …
“Dis reg, ja,” antwoord sy.
“Nikka van der Hoven van Piekepiekniek?” maak die vrou seker.
Nikka skok penorent. Sy vergeet van die hoekie waar sy wou inkruip en haar hart word lig in haar bors. “Dis korrek. Hoe kan ek help?”
“Doen julle kinderpieknieks?”
Nou skop haar brein ten volle in en vuur op al sy silinders. Tot op hede is daar nog geen “julle” nie en is dit ’n eenman-onderneming wat nog niks “doen” nie. Behalwe servette soom, resepte uitsoek, die padskraper dophou, die kapokkies voer en na haar man verlang …
“Kinderpieknieks?” herhaal sy flink. “Sekerlik!”
“Het julle dalk ’n opening vir volgende Saterdag, die middag?”
“Hou aan, ek blaai gou deur my dagboek …” Amateuragtig, kritiseer sy haarself. Dagboek? Dit klink soos ’n tiener op haar eerste afspraak met ’n kêrel. Sy moes vooraf beplan het hoe om ’n navraag professioneel te beantwoord.
Om te vergoed gesels Nikka vriendelik, met wat sy hoop ’n bekwame stemtoon is. “Saterdag die 20ste? Ja, ons het die middag oop. Hoeveel gaste het u in gedagte gehad, mevrou … e …”
“Viljoen. Janet Viljoen. Seker so tien? Dis my seuntjie se vierde verjaarsdag en ek wil graag al sy maatjies by sy speelgroep nooi. Sal julle so iets kan hanteer?”
“Dis geen probleem nie. Tien is ’n lekker ronde getal, maklik hanteerbaar. Hoe laat die middag?”
“So … drieuur?”
“In die haak. Watse soort verversings het u in gedagte gehad?”
“Joe,