“Wat maak jy hier?” Sy stem is minder beheers as waarvoor hy gehoop het. Die skril heesheid verklap die spanning in sy bors.
Everest kyk hom verbaas aan. “Wat mean jy? Ek kom hoo hoeganit. Wan ek lê op die lyne maar daars niks responsie. Lyk al djy’s skaam vi ’n man.”
“Ek het gesê dis nog nie reg nie! Dit droog nog nie eers nie. En dat ek jóú sal bel. Hoe het jy my in elk geval opgespoor?”
“Relax, ou. Moenie obsternaat raakie. Daasie foutie. Alles is fine. Ek kom check net op, kom sieke maak my supplier hettie van my vegietie. Wan anmekaa as ek bel –”
“Maar ek het vir jou gesê ek kontak jou as dit reg is,” val hy hom in die rede. “Nou hou jy aan bel, al weet jy ons werk nie so nie. Ek kontak jou as ék reg is, nie andersom nie. So wat soek jy hier? En hoe’t jy uitgevind waar ek bly?”
“My broe. Rêrag nou, chill net. And as for your question: ek’s ’n biesagheidsman wat my clients en suppliers ken. Djy ken my en jy wiet ek ken my job. Hoe difficult kannit nou wies omme hippie whitey te kry wat inne shack bly enne rok dra?”
“Ek is nié ’n donnerse hippie nie.”
Lennet praat snydend, maar Everest hou nie op met glimlag nie. Soos ’n harlekynpop se plastiekkop wat gegiet is om net een uitdrukking te hê. Die deurdringende oë laat Lennet klein voel. Asof Everest neerkyk op hom, asof hy dink dis als ’n grap.
“Wat issit anyway met jou, Lennie? Ek kom allie pad en jy bietie eers ietsie om my keel nat te maak ie. Wietie watse manners djou ma djou geleeritie. Maa dais besides the point nou, die least wat jy darem kan doen, is om my te gan wys hoe lykie product. Waavoo die clients so eagerly wag. Clients wat my ore afbel. Clients wat ek nou al moet wegwys.”
Lennet versit effens, die skêr se punt druk pynlik teen sy bobeen. “Ek wys jou fokkol.”
Everest se glimlag plat af. “Djy dink rêrag hierie isse game, nuh. Djy ignore my soos djy wil, jy skedaddle wanne jy lis is. Wel, it wêkie mee so nie.”
Die stilte is ongemaklik, maar dan lig die frons en is die glimlag weer terug. Everest sit vorentoe, elmboë op sy knieë.
“Ons kan expand, Lennie. Sê net wat djy nodigit. Fans? Pots? Light bulbs? Ons kan groot gan, ek en djy. Nie mee seasonally bound soes nou nie, ons plant en harvest heeljaa. Wil djy nie mee hê nie? Djy bly inne shack, die bleddie government bou groter hophuise as hierie. Think about it. We can make something big. Djy het jou skills, en ekkit myne. Ek verpan alles, my broe, wat sê jy, huh?”
Lennet kan aanvoel Everest wag vir ’n reaksie, maar hy staar net voor hom op die vloer. Hy het ’n fout gemaak om die man te vertrou.
“Kyghie, die tyd stap an. Ek’s laat.” Everest haal sy foon uit sy sak om te kyk hoe laat dit is. ‘Lat ek gan, Lennie. Jy het sieke dinge om te doen, ek oek. Dink net oo wat ek gesêrit. Hoe sê dai ANC-logo? ‘Together we can do more.’ ”
Hy klink weer opgewek, lag ha-ha by homself. “Innie meantime sien ek jou next wiek. Ek sal dan wee innie ronte wies, sal ’n drai kom maak. En please, antwood dai phone as ek bel.”
Lennet se blik het vasgehaak op ’n kol op die rusbank, onder Everest se regterarm. Niks groter as ’n eenrandstuk nie, en dof van al die kere wat hy al gepoog het om dit uit te was. Maar die kol sit steeds daar. Nóg sy selfaangemaakte seep nóg die gekoopte mat-middel, bank-middel, en koekie Sunlight kon dit uitkry.
En hy kan nie eers onthou wie wat op die bank gemors het nie. Was die kol ooit daar toe hy hierheen getrek het? Dit was nie sigbaar toe die bank nog in sy meenthuis in Brackenfell gestaan het nie. Of was dit?
Hy staan nie saam met Everest op nie, reageer nie toe dié iets sê oor whiteys wat geen mens kan verstaan nie. Hy sit net. En staar na die merk op sy bank.
Hy hoor die harde sole oor die sandgrond buite die karavaan wegloop, maar dit voel ver. Droomklanke verwyder van realiteit. Hy sit versonke in die detail van die kol: die vorm wat hy nou besef nie so rond is soos hy altyd gedink het nie, maar effens gepunt, soos ’n borrel wat aan die een kant getrek word.
Tot hy skielik opkyk, sy sintuie weer wakker om die beelde, geluide en reuke rondom hom waar te neem. En hy homself kan terugplaas in die tydlyn van sy bestaan.
Hy skud sy kop liggies. Was dit enigsins werklik?
Toe hy regop kom, verskerp die skêr se steek in sy bobeen.
3
Lennet verdiep hom in die foto voorop die CD-kassie: Carlos Kleiber, dirigeerstokkie tussen twee vingers, arms voor hom uitgestrek. ’n Oomblik van vervoering, absolute konsentrasie en beheer oor die Weense Filharmonie voor hom.
Sy selfoon vibreer op die koffietafel. Hy druk dit vinnig dood sonder om te kyk wie bel, maak seker dis af voor hy dit eenkant op die bank gooi. Hy wil nie nou gepla wees nie.
Hy voel ongemaklik in sy eie huis. Alles om hom voel geskend, ontheilig deur Everest se reuk wat steeds in die lug hang. Ontbloot agter die vensters sonder gordyne. Nie dat daar al ooit nut vir ’n toetreksel was nie, sy plekkie is ver van die pad af. En dis selde dat iemand die hele pad tot hier agter ry.
Maar steeds bly steek die gevoel dat ’n paar oë hom van iewers af dophou. Oë wat wonder wat hier binne aangaan. Wat hom met ’n belangstellende grynslag beloer.
“Kom nou,” sê hy hard en skud sy kop.
Soms praat hy so met homself. Dit kom van kindsdag af. Sy pa het altyd gesê dis net ’n mal mens wat só gereeld en só hard monoloë met homself voer. Sy ma het gesê dis ’n gewoonte van intellektuele. Sy pa was moontlik nader aan die waarheid.
Hy twyfel oor die CD in sy hand. Dis iets wat selde gebeur. Gewoonlik weet hy wat hy gaan luister nog voor hy by die rak kom staan. Nou kan hy net nie besluit nie. Wat hom nog meer onrustig maak.
’n Mens moet baie van die “beskawing” se alledaagshede opgee as jy leef soos hy. Dinge wat hy die meeste van die tyd glad nie mis nie. Dis nie asof hy soggens opstaan en verlang na televisie, sosiale media, koerante, nuuswebwerwe of ’n vinnige internetkonneksie nie. Dis eintlik merkwaardig hoe maklik jy jou behoeftes aanpas as jy eers die besluit geneem het.
Maar daar is wel dinge wat hy soms nog mis, hier waar hy verwyder van die samelewing sit. Dinge soos ’n lang bad, of ’n fliek. Of die gemak van gou winkel toe gaan as iets op is. En natuurlik restourantkos.
Noudat hy daaraan dink, sal hy ’n toon gee vir ’n bakkie Phad Thai of gebraaide salm. Of ’n romerige cajun-sous oor calamari-ringe, sag genoeg om in jou mond te smelt.
Hmmm.
Maar ja, selfs uiteet is weglaatbaar as dit moet.
Dis ook nie asof hy baie opsies het nie. Hier is nie geld wat rondlê vir elke week Hermanus toe piekel vir ’n bord kos nie. Behalwe op sy verjaardag, dan gaan eet hy gewoonlik uit. Sommer so op sy eie, en niks spandabelrigs nie. Hy sal net iets bestel wat hy nie self kan voorberei nie. En natuurlik net as daar pitte is. Laas jaar was hy noodgedwonge by die huis met ’n pot ertjiesop vir sy geboortedagviering.
Die een luuksheid, nee, noodsaaklikheid van sy ou lewe wat hy nooit sal kan opgee nie, is musiek. Nou nie daardie koor-en-drie-versies wat vier minute lank is en hom net irriteer nie. Have a heart.
Nee, gee hom Chopin, Pärt, Rachmaninoff, Tsjaikowski en Strawinski. Maar veral Dvořák. Bowenal Dvořák.
Hy het nooit besef hoe klanktam hy was tot hy op Tierdrif kom bly het nie. Hier waar jou ore nie heeldag en aldag belas word met wat jy nié wil hoor nie. Ver weg van advertensieklingels, agtergronddeuntjies wat in openbare plekke op jou neerreën, televisies en radio’s se geblêr, en die buurman se seun wat weer sy dromstel bliksem. Sonder dat hy dit besef het, het hy die vermoë