Die daggaboer. Jean-Pierre de Kock

jáár? Jy bly skaars ’n uur van hom af weg, maar vir ’n hele jaar kan jy nie eers by jou eie pa uitkom nie. Jy leef hier vasgevang in jou vrees vir die wêreld!”

      Lennet wil nie kwaad raak nie. Hy weet hoe naby sy broer aan hul pa is.

      “Ek verstaan, Konrad. Jy’s ontsteld, nou wil jy iemand blameer. Pa gaan baie agteruit.”

      “Wat ek nie verstaan nie, is hoe jy net nie fokken omgee nie! Hy is net hier, bý jou. Maar jy kan nie die moeite doen om in jou kar te klim en vir hom te gaan kuier nie.”

      Konrad spring op en gaan leun teen ’n stoeppilaar. Briesend. Staar ver die donkerte in, doer na die liggies van ’n plaashuis.

      Asof hy hom tot daar wil verbeel, dink Lennet. Net weg wil wees van hier.

      “Pa herken niemand meer nie. Jy’t self gesien, het jy nie? Hy weet nie meer wie ons is nie.”

      Konrad swaai om. “Beteken dit hy kan maar net daar gelos word om dood te gaan? Jy sit hier in jou karavaan soos ’n plakker en maak asof die regte wêreld se probleme nie bestaan nie. Terwyl jy probeer om ‘net te wees’. Jy leef in ’n fantasie, man! Een waarin net jý belangrik is.”

      Hy blaas woedend deur sy neus. “Dit werk nie so nie, Lennet, jy deflekteer net. Die regte wêreld gaan aan. En ons regte mense moet dit face. Al die nare dinge. Die politiek. Die armoede. Die geweld. Siekte. Dood. En waar is Lennet? Te belangrik om homself te vereenselwig met enigiets of meegevoel te hê met enigiemand.”

      Afsku vlam in sy oë. “Wat het van jou geword, Lennet? Hoe het jy iemand geraak wat só min kan omgee? Hoekom weier jy om normaal te wees?”

      “Want ek wil nie so ongelukkig soos jy wees nie,” glip die woorde uit Lennet se mond. Hy is onmiddellik spyt dat hy dit gesê het.

      Konrad tel sy leë glas van die stoepmuurtjie op, gee dit ’n skud. Sy arm trek stadig terug. Daar is ’n slag toe glas en ys teen die muur versplinter.

      “Daar was ’n tyd toe ek respek vir jou gehad het. Gedink het jy het iets beet. Maar weet jy wat? Eintlik is jy maar net ’n loser. ’n Loser in ’n karavaan op ’n –”

      Mozart se Simfonie no. 40 in G-mineur, eerste beweging. Konrad se foon wat lui. Hy kan nie vinnig genoeg daarna gryp nie.

      “Hi, my love … No, I can hear you … I CAN hear you …”

      In die verbyloop tref sy plakkie die rand van Lennet se bord. Die bord skiet kletterend oor die stoep. Dit land tussen die glasskerwe dat steak en sousreste oor die teëls spat.

      By die deur draai Konrad terug. “Yes, I know what I said, but you have to admit …”

      Lennet kan die stem aan die ander kant hoor antwoord, amper hard genoeg om die woorde uit te maak. Konrad kyk na hom om iets te sê, maar die stem oor die foon raak heftiger.

      “Chloe, what the hell are you on about? … What? That is nonsense and you know it! … Ah, please, man …”

      Lennet bly sit. Hy volg die skermutseling wat toenemend vererger die huis in. Tot die slag van ’n deur wat toeslaan die klank demp.