Helene de Kock Keur 3. Helene de Kock

en Alfons. Al is alles anders verkeerd. Een ding weet sy nou: sy wil Alfons hê. En dié keuse gaan sy kwota aan verdriet bring. Sy weet dit so seker as wat sy leef, en tog wil sy dit nie anders hê nie. Maar sy bly nog lank wakker en wonder oor sy woorde. En oor die vreemde, wonderlike verbondenheid wat daar nog altyd tussen hulle was.

      3

      Alfons sál my nog vertel wat hom so pla, maak Danien haarself onophoudelik wys. En hy sal weer na my toe kom. Die een of ander tyd sal hy weer in my rigting kyk. Of met my praat. Of iets.

      Tog gebeur dit nie. Soggens op die strand flankeer Alfons met al wat ’n eenstuk of ’n bikini dra, tot die groeiende verbasing van veral Frans en Paul.

      “Wat sou dit met Alfons wees?” wonder Frans een oggend toe almal uitgestrek onder die sambrele lê. Hy stoot homself op sy elmboë orent en tuur fronsend na waar Alfons ringtennis speel met ’n baie jong dingetjie, pas uit die skool.

      Niemand antwoord hom juis nie, maar baie koppe draai in die rigting waarin hy kyk. Dat almal wel wonder, is waar. Net Fenella Bezuidenhout wat die vraag ook gehoor het, waag dit om te sê wat sommige dink: “Alfons het ontaard. Hy’s ’n regte flirt. Geen mei­sie sal ooit van hom seker kan wees nie.”

      Maar dit kan Paul nie sommerso laat verbygaan nie. “Dis nie in Alfons se aard om só te wees nie,” sê hy stilweg. “Miskien is daar iets wat hom pla.”

      Danien wag met ingehoue asem om die reaksie op sy woorde te hoor, maar dit kom nie. Alfons is ’n flirt; dit sien almal tog voor hul oë. En om ’n rede daarvoor te soek, is op hierdie soel somer­dag veels te ingewikkeld.

      Net Frans sê kortweg: “Wel, iets jaag hom, dis seker.”

      Maar toe Alfons uitasem op sy handdoek langs hulle kom lê, sak daar tog ’n stugge stilte. En kompleet asof hy die voorafgaan­de woorde kon gehoor het, kyk hy speurend na die klompie jongmense wat sy lewe lank saam met hom hier vakansie gehou het. Toe sug hy ligweg en laat sak sy kop op sy neutbruin arms. Sou hy slaap? wonder Danien later, want hy lê roerloos. En hy reageer ook nie toe almal teen twaalfuur begin handdoeke uitskud om te loop nie.

      Toe Danien bly omkyk teen die duin uit op pad huis toe, vra Paul: “Hinder dit jou baie dat Alfons so … anders is?”

      Sy gaan staan botstil. Maar sy kyk doodeerlik in Paul se soe­kende blou oë.

      “Ja, dit pla my dat iemand wat ek goed geken het nou verander het. Geen mens hou van … van wisselvalligheid in diegene wat hy l … ken nie.”

      “Liefhet … dis die woord, Danien,” sê hy. “Dis wat jy bedoel, nè?”

      “Natuurlik,” sê sy luiters. “Ons is … was tog almal lief vir Alfons, nie waar nie?”

      Daarmee druk sy verby hom en stap driftig met die duinepaadjie aan dorp toe.

      “Ek kom jou vanmiddag haal, dan gaan seil ons op die strandmeer!” roep hy agterna.

      “Nee, ek sal jou so teen vieruur daar kry!” roep sy terug. “Ek wil eers ’n bietjie slaap!”

      Maar ná ete soek sy Anel op. Dié lê en lees op haar bed.

      “Ek hoop nie jy wil my iewers heen nooi nie, want ek is heeltemal te moeg,” sê sy met ’n lui glimlag.

      “Nee, toe maar,” keer Danien, “ek wil net ’n bietjie gesels.”

      Anel sit dadelik haar boek neer en kom afwagtend orent.

      “Dáárvoor wag ek al vandat ons hier aangekom het. Ek en jou ma is hoeka bekommerd oor jou, jong. Jou pa en Frans is natuurlik mans en dus sien hulle nie wat vlak voor hul oë aan ’t gebeur is nie.”

      Danien lag en gaan sit kruisbeen by Anel op die bed.

      “En wat sou jy sê is aan die gang?”

      Anel stoot haar blonde kuif van haar voorkop af weg soos wat sy altyd maak as sy diep gesels, en leun vooroor.

      “Luister, Danien, jy is my beste vriendin en ek is vreeslik bly dat jy ook my skoonsuster gaan word, maar asseblief, gee my af en toe krediet vir my intuïtiewe insig.”

      “Sjoe, ek kan sommer sien jy’t sielkunde geswot,” spot Da­nien, maar Anel gryp haar hand ’n oomblik vas.

      “Nee. Hou op skanse voorhou. Jy is bitter ongelukkig omdat Alfons nie meer is wat jy nog al die jare gedink het hy is nie. Jy kan dit nie verwerk dat jou droomheld ook maar voete van klei het nie. Stry?”

      Danien se mond begin bewe en sy druk ’n skraal hand voor haar lippe. Toe skud sy haar kop.

      “Nee, dis nie só eenvoudig nie. Glo my, asseblief.”

      Anel sug dramaties. “So dis die ou, ou storie van liefde wat blind is.”

      “Glad nie!” sê Danien heftig. En toe half moedeloos: “Ag, Anel, ek kan jou nie vertel nie, maar dis werklik nie soos wat dit voorkom nie. Ek … soek maar net iemand om mee te gesels.”

      Anel se hele gesig verstil, maar haar oë word al groter.

      “Hemel tog,” sê sy sag, “dit lyk my dis ernstig.”

      “Dit is, ja. Maar moet my nie enigsins verder vra nie, want ek weet self nie. Ek wil net hê dat jy moet verstaan. Asseblief?”

      Anel se mooi, sagte oë word blink. Hulle twee het mekaar mos nog altyd verstaan. Vandat Frans haar die eerste maal van die universiteit af huis toe gebring het, was sy en die effens jonger Da­nien intuïtief na aan mekaar.

      “Jy weet mos ek het ’n oor vir jou,” sê sy. “Ek wil graag be­gryp.”

      Danien vleg haar skraal vingers inmekaar toe sy vra: “Hoe was dit aan die begin met jou en Frans? Het jy dadelik geweet hy is die man vir jou?”

      “Ja en nee,” sê sy reguit, en ’n glimlag roer om haar mond. “Ek glo nie dis ooit ’n kwessie van oombliklike herkenning van ’n sielsgenoot nie, jong. Daar was bloot die vermoede dat dit hy mag wees. Want hy het my bene lam gemaak. Daai broer van jou het mos sulke diepkyk-oë, dan is hy ook so reg op die man af. Ag, jy ken die ou storietjie … Hy het mos op my afgeloop tydens ’n kunsuitstalling van Jasper Luther en my aan die arm gevat. Son­der om homself bekend te stel, het hy gesê: ‘Dié ou kan nogal landskappe skilder, maar daar’s baie mooier tonele op my pa se wynplaas anderkant die berg. Wil jy hê ek moet jou gaan wys?’”

      Danien lag klankloos. Sy ken die storie, ja. Maar dis of sy met hernieude aandag luister. “En toe?” por sy.

      “Wel, toe sê ek natuurlik ewe vroom dat ek nie saam met onbekende mans wynplase besoek nie. Toe klim hy op ’n stoel wat eenkant gestaan het, en bulder dit uit: ‘Jasper Luther is ’n goeie Karooskilder, maar voordat hy nie die Bolandse berge op doek vasgelê het nie, sal hy nie kan sê hy het al gearriveer nie!’ Daarmee het hy hom na my toe gedraai en hard gesê: ‘Frans Fouché tot u diens, skone dame. Nou sal ook ek nie meer onbe­kend wees nie!’”

      Al twee meisies vou dubbel van die lag.

      “O Danien,” hyg Anel, “ek wou sterf van skaamte. Die rektor was daar en ál my professore en hul misnoeë was in hul dikke swye en broeiende blikke! Ek wou dié Frans Fouché net doodmaak. Maar hy het hom niks aan my gesteur nie. Net aan almal wat wou hoor hard gefluister dat ek en hy al amper verloof is.”

      “Maar wanneer het jy besef dat jy verlief is op hom?” val Danien haar ongeduldig in die rede.

      “O,” Anel gee ’n alwyse kyk na haar kant toe, “ek was verlief op Frans Fouché van die oomblik af dat hy op daardie stoel ge­klim het. Ek het dit net baie later eers besef. En moenie my vra waarom ek op hom verlief geraak het nie. Ek het net. En ek kan nie wag vir volgende April nie.”

      Sy bly dromerig stil, laat sak haar kop op haar hande wat op haar opgetrekte knieë lê.

      “Ek wens dit was ek wat April getrou het,” sug Danien, en die oomblik toe die woorde uit is, skrik sy sigbaar. Anel kyk haar