“O, dit sal ’n lollery wees!”
Marlene se oë skitter teer. ’n Paar dae gelede het Tinkie met ’n vreeslike woord vorendag gekom, en Lappies is lelik oor die kole gehaal. Tinkie het gehou van die klank van daardie woord, en wou glad nie daarvan afstand doen nie. Marlene het gedelf vir ’n woord wat met daardie klank kon meeding. “Ek dink lollery is ’n baie mooier woord. Kyk, ’n mens maak jou mond so koeëlrond,” het Marlene gedemonstreer. Tinkie het dáárvan gehou, en sedertdien is alles sommer net ’n groot gelollery. En om op straat uitgegooi te word, sal ’n lollery wees! Waar gaan hulle slaap? Hul motortjie is darem te klein. Sy sal nog inpas, maar Mamma …
Haar ogies blink skielik. “O, hier is oom dokter Ben! Hallo, oom!”
Sy gesig is heeltemal ernstig. “Hallo, Tinkie. En waar loop jy rond?”
“Ons het vir Mamma ’n rok kom koop. Dáár,” en sy wys met die vingertjie na die uithangbord. “Sy gaan môreaand dans!”
“So?” Marlene vang net vlugtig sy verbaasde, ongelowige blik en kyk dan skerp op Tinkie af, maar die vingertjie wys al weer in ’n ander rigting.
“Kyk hierdie mooi pop, oom dokter Ben. Maar Mamma sê ek kan haar nie kry nie. Ons geld is op en tannie San gaan ons uitgooi en …”
“Tinkie, ek dink … Kom, Mamma moet gaan werk.”
“Ja, maar ek wil nog vir oom dokter Ben sê dat Ouma en Oupa baie geld …”
Marlene se stem is nou streng. “Dokter Ben stel nie belang in ons geldsake nie. Kom.”
“Dit klink nogal interessant,” sê hy droog en sy kyk vererg na die klein glimlaggie in sy mondhoek. “As ek my eie ore kan glo, het daar ’n katastrofiese omwenteling plaasgevind.”
“Watse ding is ’n kata … tata …?”
“Tinkie! Hier gaan ’n katastrofiese omwenteling plaasvind as jy nie nou jou los mond toehou nie. Jy praat gans te veel!”
“My mond is nie los nie! Hier sit hy dan vas! Kyk!”
“En hou op teëpraat! Kom, of daar is vandag moeilikheid vir jou!”
“O, lollery!”
“Dit kan jy weer sê!” En dan skater Ben Roux dit uit van die lag.
Dis nou sý wat wonder of sy haar eie ore kan glo! Hy lag sowaar, en hy lyk meteens so baie na haar ou Ben dat haar hart ’n draai gee.
“Tinkie, ek dink jy moet nou maar eers saam met Mamma gaan. Ons twee kan ander dag verder gesels,” knipoog hy teenoor die kleintjie. Dan kyk hy onskuldig in haar ma se agterdogtige oë af.
Sy gryp Tinkie se hand vas en begin aanstap na haar motor, en Tinkie se hoopvolle stemmetjie bereik sy ore: “Miskien het oom dokter Ben nog geld. Kan ons nie by hom leen …?”
“Baie beslis nié!” En toe klap die motordeur hard toe. Dokter Ben stap weer die winkel binne.
Onbewus daarvan dat iemand skielik baie belangstel in haar en Tinkie se geldsake, bly Marlene rustig besig. Sy is verbaas dat daar so baie operasies in so ’n klein hospitaal gedoen word. Dis uitsonderlik as daar ’n weeksdag verbygaan sonder dat daar geopereer word. Piet Venter verduidelik aan haar dat baie van die pasiënte deur dokters van die omtrek gestuur word.
“Dokter Ben is bekend as chirurg en baie van die pasiënte verkies om liewer hier op Rondekuil geopereer te word as om stad toe te gaan. Dis nader aan hul mense en hulle kan meer besoek ontvang. Ek glo Ben is net so goed soos enige chirurg in die stad. Hy is ’n baie bekwame man en Rondekuil kan waarlik dankbaar wees vir sy dienste.”
Marlene se hart het onwillekeurig geswel van trots. Maar in Ben as dokter het sy nog nooit getwyfel nie. Dis die man Ben wat haar ontstel en verwar. Nes sy besluit het sy wil niks met die buffel te doen hê nie en dat hy haar van nou af gaan koud laat, dan glimlag hy meteens teenoor haar of kyk haar met daardie vreemde, diep blik aan sodat sy teen al haar besluite in weer ’n flou vlammetjie van hoop in haar voel opskiet en haar hart weer onwillekeurig begin bons.
Soos gister by die winkel byvoorbeeld.
Sy oë was tergend en goedig soos lank gelede en toe hy so hartlik lag, kon sy ten spyte van haar ergernis met Tinkie wat hul sake so uitlap, nie help om ’n warmte om haar hart te voel nie. En weer was die ou verlange terug. Ben … kan ons gister dan nie maar begrawe nie?
Maar hy het haar kil en vyandig gewaarsku dat sy private sake haar nie aangaan nie en dat sy nie eens daaroor moet dínk nie. Hy het hom heeltemal gedistansieer en by haar geen twyfel gelaat oor hoe hy werklik voel nie.
Maar vir ’n man wat dit baie duidelik gestel het dat sy persoonlike sake sy eie is en niks met ’n ander te make het nie, stel hy darem besonder belang in háár private lewe. Of miskien hou hy maar net sy belofte aan Tinkie, maak hy homself wys toe hy sy motor voor die verpleegsterstehuis tot stilstand bring en stap na waar Tinkie en Lappies onder ’n wilgerboom op die grasperk sit en speel.
“En hoe gaan dit vanmôre, juffrou Roux? Is die geld nog op?” wil hy met ’n glinstering in die oog weet.
Tinkie antwoord sy vraag heel ernstig: “Ja. Mamma sê daar is niks geld voor die end van die maand nie. Hulle moet haar eers betaal.”
“Dis nog ’n hele paar dae voor die end van die maand. Ek kan julle maar ’n paar rand leen as dit lyk na ’n lollery!”
Maar Tinkie skud haar kop beslis. “Mamma het gesê: Nee, nee, nee! ’n Mens leen nie geld by vreemde mans nie.”
“O?” Terstond verdwyn die geamuseerde glimlag. “Het sy gesê ek is ’n vreemde man?”
“Ek het haar gesê oom is mos nie vreemd nie. Maar sy sê sy sorg self vir ons, ons het niks van oom dokter Ben nodig nie.”
“O.” Hy klink maar bra afgehaal en ’n oomblik lyk sy gesig baie nes dié van Tinkie gister voor die winkelvenster. Dan kyk hy weer na die kleintjie. “Daardie Mamma van jou is lekker hardgebak, weet jy?”
Sy kyk hom nuuskierig aan. “Wat is hardgebak?”
“Dit … dit beteken sy is vol lollery!”
Daarop knik Tinkie instemmend. Haar Mamma is baie goed, maar sy kán vol lollery raak as sy lus voel. Sý weet!
Ben staan op en lê sy hand op die een wangetjie. “Jou gesiggie is warm. Jy moenie te lank met haar in die son speel nie, Lappies. Totsiens, ounooi.” Hy buk af en soen die warm voorkoppie, frons liggies, maar fluister dan iets in haar oor wat die kleintjie haar hande laat saamslaan. Hy hou ’n waarskuwende vinger op sy lippe: “Sjuut! Vir niemand vertel nie, hoor? Dis óns geheim.”
Toe Marlene daardie middag van diens af kom, sien sy onmiddellik dat Tinkie se wangetjies onnatuurlik rooi is. “Het jy en Lappies vandag in die son gespeel, Tinkie?”
“Nee, ons het nie, want oom dokter Ben het gesê ons moenie.”
Marlene frons. “Oom dokter Ben? Wanneer was hý hier?”
“Hy het vanoggend vir my kom kuier.”
“O?” Haar ma is duidelik agterdogtig. “Tinkie, ek hoop nie jy het weer ’n klomp kaf gepraat nie. Wat het jy hom alles vertel?”
“Niks nie!” Tinkie is sommer vies en sy voel nie lekker nie. Mamma hou blykbaar niks van oom dokter Ben nie, want sy is altyd vol lollery wanneer hy in die prentjie kom. En sy, Tinkie, hou báie van hom … sommer baie-baie! “Ek mag nie vertel nie. Hy het gesê dis ons geheim!”
“Ja?” Marlene se frons is nou baie skerp. “Ek hou nie daarvan dat jy geheime deel met vreemde mans nie.”
“Hy is nie ’n vreemde man nie! Toe ek vir hom vertel jy sê so, toe sê hy jy is hard … hardgebak!” Sy