Boom bomer boomste. Elsabe Steenberg

kyk vraend na Ma, wat hulpeloos agter haar bord gekookte kos sit.

      “Kom eet,” sê Ouma. “Daarna gaan trek jy ordentlik aan en ons gaan die hoof spreek in verband met plek aan etenstafel in die koshuis, en in die studiesaal weeksdagmiddae.”

      “Plek?” vra Philla onnosel.

      “Ek het met die onderwyseres wat gebel het daaroor gepraat. Sy reken ook dis ’n goeie plan om jou smiddae onder toesig te laat studeer. Daarna kan jy korfbal oefen – Maandae, Dinsdae en Donderdae – sy sê daar is oefenpale naby die bane waar die spanne speel. Dan is jy dus óók onder die oë.”

      ’n Soort angs druk meteens my bors inmekaar: só iets durf niemand aan Philla doen nie. Sy kan nie smiddae ook in ’n program ingedwing word nie … Praat van ’n wildsbok in ’n klein hokkie!

      “Eet nou,” beveel Ouma, maar nie een van ons eet nie.

      “Ek het jou oupa sien verwilder,” sê Ouma ná ’n ruk asof sy verskoning soek. “Toe ek hom moes gedwing het om ’n eerbare werk te aanvaar en sy brood soos ander mense in die sweet van sy aangesig te verdien, was ek te saf. Voor my oë het hy versleg tot ’n leeglêer. Dit moenie met jóú ook gebeur nie, Philippa. Glo my, dis om jou eie beswil dat ek wil hê jy moet aan ’n vaste roetine gewoond raak. Die gereelde studietyd sal jou werk ten goede kom, en die korfbaloefeninge sal jou gou in ’n span laat beland. Met jou vinnige bene sal jy ’n aanwins wees, al moet ek dit self sê.”

      En dan moet sy Saterdae gaan wedstryde speel. Sing-sing in ’n bus iewers heen tussen ’n jillende troep meisiekinders. Sý!

      Philla staan op en loop weg – suutjies, sonder ’n woord. Sy sit in ’n bondeltjie op haar bed toe ek in ons kamer kom. Naderhand verskyn Ouma, opgetof met handsak en vars gekamde bolla, en sê Philla moet klaarmaak dat hulle kan gaan reëlings tref. Philla roer nie. Later raas Ouma; toe loop sy driftig die huis uit en ry alleen weg. Ná ’n uur of wat kom sy terug. Sy sing “Prys die Heer” (liederewysie).

      Oplaas, toe ek dit glad nie meer kan verduur nie, gaan sit ek by haar op die bed. “Jy sal g’n in die koshuis gaan studeer nie, man. Ook nie korfbal speel nie. Tensy hulle jou oor my lewelose karkas baan toe sleep.”

      Daar kom ’n bietjie kleur in haar gesig.

      “Kom sitkamer toe, dan speel ek vir jou iets op die klavier.” Dit het haar al vantevore laat bedaar as sy onstuimig is.

      Dit werk weer. Nie dadelik nie, maar teen die derde, vierde stuk wat ek speel – die Prelude van Bach – gooi sy haar hare agteroor en strek haar lang arms bokant haar kop uit. Sy vloek meteens, hartgrondig soos ’n gesoute matroos, en toe lag sy.

      “Natuurlik sal ek nie,” sê sy en hardloop weg – uit by die voordeur, dwarsoor die grasperk, die straat in, die dag in.