Toe ek ’n bietjie ouer was, so laerskool se kant, het ek en Shéri lekker maats geword. Maats wat ook lekker baklei het. Ons het baie saam geswem en skool-skool gespeel.
Ek het haar graag geïrriteer. Ek het haar gekielie, met haar grappies gemaak, en wanneer sy moes leer, vir haar briefies onderdeur haar deur gestoot. Daar was die keer wat ek harsingskudding opgedoen het toe ek hoor sy kom na die deur toe en vinnig probeer opstaan het – toe tref my kop die deurkosyn.
Wanneer ons op ’n Sondagmiddag gespeel het en ek haar weer so geterg het dat sy van kwaadgeit begin gil, het ek vir haar gesê: “Jy’s nie ’n baba nie, moenie so skree nie” – eintlik net omdat ek geweet het Mamma sou met my raas. Maar laat iemand anders nou net met haar skoorsoek, dan was daar moeilikheid!
Shéri het ook maatjies gehad wat soms kom speel het. Dit was gewoonlik kinders wat saam met haar in Martie du Plessis was. Ek het lekker saamgespeel en geen gestremdheid was vir my vreemd nie. Ek was baie beïndruk deur die kindertjies in rolstoele. Sommige kon prentjies verf met hulle voete en toertjies met hulle rolstoele doen.
Toe ek ouer word, en ook nou in my werk as spraakterapeut, het ek baie empatie ontwikkel vir die ouers van kinders met gestremdhede en ook die mense met gestremdhede self. Dalk omdat ek die pad so bietjie ken.
Behalwe dat Shéri my dinge geleer het toe ek klein was, het sy my ook gehelp wanneer ek skooltoetse moes skryf. Wanneer my ma of pa nie by die huis was nie, het sy vir my vrae gevra om seker te maak dat ek my werk ken. Sy het my veral met Suid-Sotho gehelp.
Ek kan nie onthou dat mense ons ooit snaaks aangekyk het oor Shéri nie. Al ons vriende het Shéri honderd persent aanvaar en nooit gemaak of sy “anders” is nie.
Deesdae is dit wel moeilik om êrens te gaan sonder dat mense vir haar kyk. Ek neem aan dis omdat sy in Binnelanders gespeel het, en verskeie TV-onderhoude met haar gevoer is. Ek kyk mos ook mense agterna wat al op die TV was as ek hulle êrens sien.
Ek onthou een Vrydagaand as tiener toe seunsvriende by ons huis kom kuier het. My een vriend het ’n neef van hom saamgebring, en met die ontmoeting het hulle gemaak of die neef gestremd is. Net daarna het Shéri ingestap gekom en al twee seuns was bleek van skrik, want hulle het nie van haar geweet nie. Ek en my vriendinne, wat Shéri goed geken het en vir haar lief was, het gelê soos ons lag.
Dis iets wat ons nogal kon doen in ons gesin. Lag vir en saam met mekaar. So, ons kon vir Shéri ook lag en sy vir ons.
My ma het so ’n goeie balans met haar kinders gehandhaaf. Sy het vir Shéri al die hulp en geleenthede gegee wat sy kon en terselfdertyd gesorg dat ek en Marisa ons drome kon uitleef. Ek het nooit gevoel een van ons word voorgetrek nie. My ouma was ’n ander storie, maar ons het maar net gelag daaroor en was nooit jaloers nie.
Shéri moes baie smiddae saam met my ma agter ons aanry of kom kyk as ek aan redenaarskompetisies deelneem of ons Kinderkoorkonserte het, of ons groet wanneer ons met koortoere oorsee gaan. Dit was vir my sleg dat sy alleen moes agterbly.
Dit was vir haar ook sleg. Maar my ma het ons altyd verseker dat Shéri ook haar plekkie in die son sal kry. As ek vandag na haar kyk, weet ek sy het haar stukkie son gekry. Vandag ry my ma agter haar aan waar sy weekliks gaan praat met mense, en sy vlieg oorsee om haar storie te gaan vertel. Dit maak my só bly!
Ek het altyd gewonder hoe nuwe mense in my lewe haar sal hanteer. Sal hulle normaal optree, of sal hulle skrikkerig wees en nie weet wat om vir haar te sê nie? My man, Jaco, was van die begin af gemaklik met haar, al het hy nie eintlik voorheen met gestremde mense te doen gehad nie. Hy is so ’n bietjie soos ek en het haar ook sommer dadelik begin terg en grappies gemaak met haar. Toe ons op die punt van trou kom, was dit vir my moeilik. My hart was soms seer om te weet dat Shéri’tjie nooit die vreugde van ’n verlowing en troue sal ervaar nie.
Hoe ouer ek word, hoe meer wil ek haar beskerm. Ek wil haar beskerm teen enige aanslae van die lewe, in tye van hartseer, as sy voel sy pas nie in nie. Maar ek kan nie altyd nie. En dit laat my hart soms pyn.
Shéri se storie en haar lewe versterk my geloof keer op keer. Die Here sê in sy Woord Hy kyk na sy kinders en dat Hy dié wat sy naam groot maak, ook groot sal maak. Ek wonder soms of daar mense is wat jaloers is op die sukses wat Shéri’tjie behaal het, mense wat nie ’n idee het hoe haar en my ma se pad gelyk het en hoe moeilik dit partykeer was nie. Maar die Here maak letterlik daagliks, weekliks, maandeliks vir hulle nuwe deure oop om haar storie van hoop met die wêreld te gaan deel, want dit is deur Jesus Christus en baie harde werk dat Shéri is waar sy vandag is. Ek glo ook die deure sal aanhou oopgaan terwyl haar getuienis hoop gee en tot eer van Hom is.
Hoe my ouers my grootgemaak het
My ma leer my om selfstandig te wees. In die begin kon ek nie eens ’n eier kook nie. Nou doen heelwat meer.
Toe my ma en oom Sam in die begin van 2017 vir drie dae weg is, het ek alleen gebly. Dit was vir my heerlik om my eie ding te doen en na myself te kyk. Ek het maats oorgevra en by ons wonderlike buurvrou gaan kuier, maar ek het alleen geslaap en self kos – gesonde kos – gemaak.
Ek kan ook self my vliegtuig-instapkaartjie kry as ek alleen in Johannesburg, Kaapstad of Durban gaan praat. My ma kan my net by die drop off aflaai. Ek kyk op die kennisgewingborde en volg die pyltjies. Die organiseerders van die konferensies waar ek praat, laai my ook so af. Dan gaan ek self deur sekuriteit en gaan drink koffie by die Wimpy voordat ek hek toe gaan om vir my vliegtuig te wag. Om alles so op my eie te doen, laat my baie goed voel oor myself.
Ek onthou ons het altyd Kersfees in Bloemfontein die geboorte van Jesus opgevoer. Marisa was die verteller en Maria. Suzette was die engel Gabriël en klein Jesus, en ek was Josef. Marisa het ons gewoonlik afgerig. Ek het natuurlik my eie idees ook gehad.
My pa en ma het ons geleer dat Kersfees nie gaan oor die kos en die geskenke nie, maar oor God se liefde vir ons, dat Hy ons so liefhet dat Hy sy seun, Jesus, vir ons gestuur het. Met Kersfees kan ons dit vier.
In my kinderdae het ons wonderlike Kersfeeste op Calvinia by een van my pa se broers, oom Gerrit, en sy vrou, tannie Louise, gehad. Plaaswerkers het Kersliedjies by die voordeur kom sing. Ek onthou die skuinskoek wat tannie Louise gebak het. Dit lyk bietjie soos vetkoek met vreeslik baie olie en ’n mens eet dit soos beskuit.
Die aand voor Kersfees het ons geskenke oopgemaak nadat oom Gerrit vir ons gelees en gebid het. Ons het ook Kersliedjies gesing. Op Kersdag was ons altyd in die kerk. Op ’n keer, toe Zettie nog baie klein was, het ons gesin heel voor in Calvinia se kerk gesit. Toe kondig die dominee kliphard aan dat daar ’n moederskamer is. Hy het gemeen my ma moet ons soontoe vat. Dis duidelik dat hy nie geweet ons is gewoond om elke Sondag kerk toe te gaan nie. Ons het geweet van stilsit in die kerk.
Die eerste skeepsreis wat die Brynard-gesin aangepak het, was op die Sinfonia. My ouma het gesê sy sal vir my betaal as my pa-hulle vir hulleself en my sussies betaal. My en my ouma se kajuit was pragtig luuks en my ma, pa en sussies s’n piepklein. As een van hulle gestaan het, moes die ander drie op die beddens lê.
Dit was die vakansie van ’n leeftyd!
Kersfees op die skip was die wonderlikste ooit. Daardie Oukersaand sal ek nooit vergeet nie. Laatmiddag het my pa-hulle na my en my ouma se kajuit toe gekom, hy met die Bybel onder die arm. Ons het gelees en gebid, ons geskenke oopgemaak en toe saam met die ander mense gaan kuier.
Die kelnerinne en meisies wat saans die lekker programme aangebied het, was hartseer. Hulle het huis toe verlang, want dit was Kersfees. My pa en ma het dit raakgesien. Hulle het hulle getroos, drukkies gegee en uitgevra oor hulle ouers en hulle familie. Party van hulle het so bietjie gehuil, maar dit het gelyk of dit vir hulle iets beteken dat my ouers daardie aand vir hulle soos ’n tweede pa en ma was.
Die reisgogga het my op drie maande al gebyt