Tant Miemie kom sommer uit die staanspoor goed met hom reg, en sy wonder of sy dogter net so gaaf is soos hy. In daardie geval het De Waal beslis ’n fout begaan om sy verlowing te verbreek.
Karina is aan die begin ’n bietjie terughoudend, enersyds omdat sy nog nie gemaklik in De Waal se geselskap voel ná gister se misverstand nie, maar hoofsaaklik omdat sy die vreemdeling as De Waal se aanstaande skoonpa beskou.
Ook sy is egter verplig om later te ontdooi te midde van die aangename geselskap en ook sy wonder of die dogter net so gaaf soos die pa is. In daardie geval, dink sy, is De Waal ’n gelukkige man.
Sy en die ouer man is alleen toe De Waal gaan omsien na die vuur en tant Miemie in die kombuis alles regkry. Hulle sit op die grasperk waar ’n koel seewindjie die hitte van die dag verdryf.
“Ek hoop jy sal my veroorloof om aan jou te sê hoe ek jou bewonder vir die wyse waarop jy jou omstandighede aanvaar het.” Hy neem haar hand en sy stem is opreg toe hy haar sommer op die voornaam aanspreek: “Maar ek dink daar is een groot fout wat jy begaan, as jy my sal vergewe dat ek so reguit praat, Karina.”
“Nee, oom kan maar sê,” antwoord sy belangstellend.
“Het jy nie ’n bietjie te gou aanvaar en berus nie, my kind?”
Sy lyk verward. “Ek … begryp nie. Ek sou dink dis die beste om die werklikheid liewer maar van die begin af vierkantig in die oë te kyk en te berus. Wat help opstand jou? Jy skop teen die prikkels …”
“Ja, dis reg, maar wát is die waarheid en die werklikheid? Dat jy blind en verlam gaan wees vir die res van jou lewe?”
“Wel …”
“Presies, Karina. Die werklikheid is dat daar ’n moontlikheid bestaan, hoe gering ook al, dat jy kan herstel. Het jy dit nie uit die oog verloor nie?”
Sy draai haar kop weg in die rigting van die ewig roerende see. Haar stem is gedemp en vol getemperde emosie toe sy praat: “Miskien het ek dit nie uit die oog verloor nie, oom Isak. Ek het dit doelbewus begin miskyk.”
“Maar hoekom, my kind?”
“Omdat ek bang is, oom.” Sy voel sy hand hare streel en haar vingers knel meteens om syne. “Dis beter om nie te hoop nie. Ek is bang ek hoop op môre, begin drome droom wat ongedroom moes gebly het. As daar geen hoop op herstel is nie, sal dit beter wees as ek dit nou al aanvaar en daarin berus. Anders gaan die lewe ondraaglik word …”
“Ek begryp, my kind, maar … dis tog ook verkeerd. ’n Mens moet positief dink in die lewe. Jy weet nou wat dit beteken om blind en verlam te wees. As jy nie regkom nie, weet jy dat die lewe selfs onder hierdie omstandighede voortgaan. Jy het al by daardie omstandighede aangepas. Maar moenie al jou drome nou wegsluit asof hulle vir ewig verlore is nie, Karina. Moenie jouself minderwaardig teenoor ander vroue ag net omdat jy op die oomblik nog blind en verlam is nie. Jy is so ’n pragtige mens …” Hy kyk na die pragtige meisie langs hom. Maar sy blik gaan dieper, veel dieper as die uiterlike, en hy vergelyk. Hoe ver skiet sý kind te kort by hierdie een; sy wat kan sien en loop. “Jy is nog in alle opsigte ’n volwaardige vrou. Onthou dit, asseblief.”
Daar is eerlike verbasing op haar gesig. “Hoe kan oom so iets sê? Ek – volwaardig vrou! Dis …”
“Ja, jy is, Karina. Ek is ’n man en jy kan my woord daarvoor neem. Jy kan ’n man veel meer gee as baie vroue wat al hul sintuie tot hul beskikking het. Ek sê jou dit in alle erns, want om vrou te wees, lê binnekant, en binnekant is jy óók pragtig.”
“Oom Isak …” Haar stem is skor en sy skud haar kop in ongeloof. Die man praat van goed waarvan hy niks weet nie! En tog … Stadigaan begin ’n vlammetjie wat lankal doodgesmoor het, weer in haar smeul. Sy stem vertel haar dat hy in alle opregtheid praat, dat hy ’n ou man is wat die lewe ken, en nie enige ding sal sê net om gaaf te wees nie. Daar is ’n benoudheid in haar, soos iets wat spartel om los te breek. “Wat … wat wil oom presies vir my sê?”
“Net dít, Karina: Moenie jou hart doelbewus vir die liefde van ’n goeie man sluit nie. As dit na jou toe kom, aanvaar dit met vrymoedigheid … Hier kom De Waal nou. Ons praat later weer hieroor.”
Karina is baie stil vir die res van die aand, maar die ander kan sien dat dit ’n peinsende stilte is, nie een wat van onttrekking getuig nie. Tant Miemie en De Waal wonder waaroor Isak de Villiers met haar gepraat het. Toe oom Isak groet om te vertrek, stap De Waal saam met hom motor toe, en hy kan nie help om te vra nie: “Mag ek weet waaroor julle twee vroeër vanaand so ernstig gesels het? Karina was besonder stil en teruggetrokke daarna.”
“O, ek het haar so ’n paar goed gegee om oor na te dink. Dis al.”
“Soos wat?”
Die ouer man glimlag. De Waal besef dit nie, maar hy is absoluut soos ’n broeis hen oor daardie “sustertjie” van hom! “Soos dat sy meer daarop moet konsentreer dat sy eendag weer sal kan sien en loop.” Sy oë is skerp. “Ek mag verkeerd wees, maar ek het die indruk gekry dat julle al drie reeds daarin berus het dat Karina nooit sal herstel nie, en dis tog nie wat die dokter gesê het nie.”
De Waal skud sy kop. “Nee, oom. Ek bid elke aand en elke môre dat sy volkome sal herstel, maar …”
“Maar jy het bang geword – soos Karina. Hoe het ek dit dan nou met jou, De Waal! ’n Bang mens het nog nooit êrens gekom nie. Maar dit weet jy tog uit eie ervaring. Jy wat die leer van sukses van onder af geklim het tot waar jy vandag is, ken daardie lessies mos, ou seun.”
“Ek weet, oom, en ek is skuldig, maar … ek is bang Karina moet dalk vir ’n tweede keer aanvaar dat sy nooit weer sal kan sien en loop nie. As ek aan dáárdie smart dink …”
“Hoekom dink jy dan nie liewer aan die positiewe kant nie?” vra oom Isak stil. “Dink liewer aan die dag wanneer sy weer sál sien en weer sál loop. Dis makliker.” Hy druk De Waal bemoedigend op die skouer. “Die Woord leer ons dat dit vir ons sal wees volgens ons geloof. Ek weet dis baie om van ’n blote mens te verwag, maar dan, Karina … Karina is ’n besonderse mens, is sy nie? Daarom sal sy en haar geval besonderse geloof verg. Moenie te kort skiet wat dit betref nie, ou seun. Ek wil jou ook sê dat jou tant Miemie my besonder beïndruk het. Gee jy om as ek vir haar kom kuier?”
De Waal kyk hom verbaas aan. “Oom bedoel …”
“Ek bedoel presies dit, ou seun. Dis nog te gou om te praat, natuurlik, want ek sien jou tant Miemie is ’n vrou met ’n wil van haar eie. Maar ons kyk maar wat die dag van môre bring, nè? Intussen kan dit mos nie kwaad doen om net te kom gesels nie, of hoe?”
De Waal glimlag en knik. “Natuurlik nie, oom Isak! Oom is baie welkom.”
So gebeur dit dat oom Isak in die weke wat volg ’n gereelde besoeker word. Aan die begin twyfel tant Miemie aan die verstandigheid hiervan, maar oom Isak gee haar nie juis kans om te veel te wonder nie.
Versigtig, tastend, groei die vriendskap weer tussen die twee jonger mense. Nie een van hulle verwys weer na hul geskilletjie nie, maar dis al asof iets hulle verhinder om die spontane vriendskap van daardie eerste dae te hervat, totdat De Waal op ’n dag besluit, buig of bars, nou moet hy en Karina tot ’n punt kom. Hierdie suutjies trap asof jy gedurig tussen ’n spul eiers of landmyne beweeg, het sy senuwees aan rafels.
Vasberade stap hy op haar af toe hy een middag tuiskom en sy weer op die grasperk sit. Sy wag hom nie meer gereeld daar in nie; net soms, as ’n spesiale gebaar van welwillendheid, dink hy bitter. En die dae wanneer hy om die draai kom en hy gewaar haar nie, is dit al vir hom asof iets wat hom toekom, hom ontneem is, en dan voel hy sommer ergerlik.
Vanmiddag is sy egter weer op die grasperk en hy neem die bal uit haar hand waar sy gereed is om dit vir Rex te gooi.
“Toe, gaan speel op jou eie, Rex,” praat hy met die kollie.
“En nou? Is daar