Haar eks, die man voor die bokbaard-Bok, was ’n stalker. En hy’s in die omgewing.
Voor die seks al ’n eks? Maar sy het te lank by hom gebly, daardie paar weke wat hulle gevry het. Haar naam veronderstel dit. Standvastig. Soos ’n fokken rots. Nie net met needy-wees te doen nie. Nie net daarmee te make dat sy die mans by wie sy al geslaap het se koppe wil afsaag en hulle soos wildsbokke teen haar slaapkamermuur wil uitstal nie. Hulle is nie net haar trofees nie, dis nie die enigste rede hoekom sy dit pal doen nie.
As daardie stemmetjie begin kerm (“Kyk met watter skuim is jy nou weer deurmekaar!”), onthou sy haar naam. Telkens. En dan vertoef sy so lank as wat sy kan.
Sy is Trouw.
In die motor se kantspieëltjie lyk sy vir haarself heelwat jonger as haar kollega. En sy is tog bly oor die ferm lyf en haar heupe wat nog dié is van ’n vrou voordat sy kinders gebaar het.
Daardie een ligte, of eerder ampergrys krul oor haar voorkop? Ag wat, dit lyk of die haarkapper dit spesiaal so gekleur het.
Met haar hande ferm op die stuurwiel, onthou sy hoe sy as tiener haar ma hospitaal toe moes ry. Een slag het die polisie haar wragtig afgetrek oor sy so jonk was.
“Los haar, konstabel, as sy my nie hospitaal toe vat nie, blaas ek haar kop af en daarna my eie.”
Haar ma was altyd nog baie eerliker wanneer sy die dieptes in tuimel. Die polisieman het opsy gestaan. Trouw het die stuurwiel vasgevat soos sy dit nou vasvat en haar by die hospitaal gaan aflaai. Haar pa was nie beskikbaar nie, al het hy in daardie stadium nog in die land gewoon. Sy was die steunpilaar.
Nadat sy by hulle huis se hek ingedraai het, maak sy eers in haar truspieëltjie seker dat die sekuriteitshek toeskuif. Sy kan nie gló die stalker-eks is weer op die loer na haar nie.
Haar ma se deur staan oop, maar daar is niemand in die slaapkamer nie. Trouw se moed sak. Die manie is nog nie uitgewoed nie. En die wag is altyd die ergste.
Ek gaan jou nie vandag soek nie, Ma.
Die vuil skottelgoed staan in die wasbak. Bok sou nie sy hande uit sy moue gesteek het nie, sy behoort nou al te weet. Hy was te kwaad toe hy hier weg is. En buitendien, in sy eie kelderwoonstel staan die houers van wegneemetes opgestapel. Dis erger as ’n manskoshuis op universiteit, daar waar hy bly. Sy weet nie eens presies wie van die IT-kundige, bebrilde T-hempdraers amptelik saam met hom in sy hool daar tussen die rekenaars woon nie. Die kere wat sy gevra het, het sy haar vasgeloop in ondeurdringbare manlike samehorigheid.
Trouw takseer die skottelgoed in die wasbak: vuil borde, lepels, messe, vurke, glase.
Haar ma was seker te haastig om by die huis uit te kom en haar volgende projek aan te pak – iets wat sy nooit sal klaarmaak nie, omdat dit te onrealisties is om eens aan te durf. Gaan sy vandag ’n kweekhuis van glas probeer bou? ’n Fabriekswinkel wil oopmaak en ’n stapel klere binne ’n dag wil aanmekaarstik? Laas keer moes ’n brandweerman haar by die vullishoop gaan haal, waar sy haar enkel geswik het terwyl sy op soek was na “’n skroef, of iets wat kan draai”.
Die wag is altyd die ergste.
Trouw het nie die krag om die skottelgoed te was nie. In die yskas is daar darem nog wyn oor, en een skoon glas in die kas.
Liesbet kom eers môre. Sy moet maar met haar ma praat dat hulle ’n plan maak om Liesbet ’n derde weekdag ook te laat inkom, sy hou nie by met die skottelgoed én die wasgoed nie.
Eintlik behoort sy terug te gaan werk toe, maar sy kan Sophia nie in die oë gaan kyk as sy so voel nie. Sy sien ook nie kans om haar te vertel van die finansiële verknorsing van die afgelope tyd nie. Sy sit eerder op haar eie met die gebakte pere. Die gebakte pere én ’n blik ingelegde pere, dis al wat in die kas is. Hoe nou, met dié dat dinge tussen haar en die boyfriend oor en verby is? Dis waaroor sy eintlik met die shrink moes gepraat het vandag, die graveyard wat haar love life is, maar sy het nie kans gesien nie. Nie ná alles wat sy oor haar ma gesê het nie.
Hy gaan seker nooit terugkom ná die spectacular fight gisteraand nie, die bokbaard-Bok.
Sy het al opgehou om geïrriteerd te wees met haarself as sy telkemale vir dieselfde blueprint van ’n carbon copy van ’n man val. Bokbaardjie. Intelligente oë. Mooi hande. Goed met woorde. Lief vir homself. Rondneuker.
Sy moes die patrone herken het; sy het dit immers al so baie gesien. Die details en omstandighede verskil, maar daar is elke keer soveel raakpunte. Eers kan hy nie genoeg van haar kry nie, dis ’n ereksie met die intrapslag. Dis kaal swem en honger monde en sweet en wit gordyne wat waai en baie drink en suig en nagte wat sy vir altyd sal onthou en nagte waarvan sy net ’n groot blur onthou.
Sy haal die wyn uit die yskas.
Die vieslike skottelgoed, sy het lus en gooi die vuil eetgerei weg.
Tog ironies: Bok kan so higiënies wees. Sy het al gedink dis OCD soos wat hy sy hande kan was. Bang vir kieme op die rekenaar se keyboard. Bang vir kieme aan enige ding, dis hoekom hy nie die gemors op sy woonstel se vloer optel nie. Dan versamel hy eerder die bokse. Gril te veel vir skottelgoedwater om sy hande daarin te steek en op te was. Hier by haar ma se huis was daar nie vir hom opwashandskoene nie. Liesbet worry mos nie daaroor as sy die skottelgoed was nie.
Daardie weird gewoontes van Bok is nie meer vir Trouw cute nie. Sy is moeg vir mal mense.
Of het Bok se ma altyd alles vir hom gedoen en toe het hy verleer om sy hande te gebruik?
Daardie mooi hande van hom. Sy kan nie presies onthou waaroor hulle gisteraand baklei het nie.
Die kere wat sy nugter genoeg was om te onthou, was die seks amazing. En as dit nie was nie, was daar altyd RedTube. Die eerste keer toe Bok haar daaraan bekendgestel het, was sy behoorlik afgesit deur al die ontblote geslagsdele. Maar as sy saam met hom na die kanaal gekyk het, het hy ten minste gebly. En dan het die video-wellustelinge se geluide haar steeds gehinder, maar nie meer so kwaai nie. En dan het hy ook nie meer hoofsaaklik in die internet belanggestel nie, maar weer in háár.
Solank die vrou nie te hard kerm nie, want dit was nie vir Trouw lekker nie – asof daar iemand saam met hulle was. ’n Regte mens. Nie net die bokkoppe van al die baie minnaars wat denkbeeldig teen die mure sit en haar dophou met hulle glaserige oë nie.
Sy kán onthou waaroor hulle baklei het. Dis omdat hy weer net op sy foon gekyk en oor die internet met haar probeer praat het in plaas daarvan om aan haar aandag te gee.
Nee, sy gaan nie nou vir haar wyn skink nie. Sy sit die bottel terug en maak die yskasdeur toe. Sy gaan ook nie langer hier by die huis rondhang nie. Sy is moeg gewag. Sy raap haar motorsleutels van die kombuistoonbank op.
Die gedagtes volg haar egter motor toe, soos ’n lastige swerm vlieë. Pateties. Move on, jy is ’n vrou van die een-en-twintigste eeu! Tipies: Bok begin toe belangstelling verloor – en haar werk begin daaronder ly. Hoekom is hy so … afwesig? Sy oë kyk vir haar, maar hy sien haar nie raak nie. Soos gisteraand.
En dan Sophia ook nog. Sy wat dink sy’s so special omdat sy ’n ruk lank oorsee gewoon het. Sy wat gedink het sy gaan ’n vet salaris verdien elke maand. Kennelik het Sophia vergeet woorde betaal nie. Hulle twee het dit immers jare gelede, voor die internet werklik ’n faktor was, saam in daardie BPhil-joernalistiekklas geleer.
Trouw ry by die hek uit en kyk tog maar in die straat op en af of sy nie haar ma of die stalker gewaar nie.
Sy is verbaas om ’n samedromming van jongmense ’n ent van die huis af te sien. Is die universiteitsvakansie dan al verby? Sy dag die studente is nog weg en almal wat in die dorp woon, kry nog maklik parkeerplek. En soveel van hulle wat saamdrom, hier tussen die woonhuise van Stellenbosch se Mostertsdrift, was daar ’n ongeluk?
Is dit ooit studente? Sy kan nie agterkom nie. Die mense lyk of hulle nie almal dieselfde ouderdom is nie, en party dra die klere van huiswerkers. Is dit ’n groep van ’n politieke opposisieparty wat die parlement gaan bestorm? Maar om hier op Stellenbosch op ’n sypaadjie te staan en