Nog nooit tevore met hulle gepraat nie, maar vandag is die dag.
“Molweni! Ninjani …?”
Sy onthou vaagweg dis beleefd om in Xhosa ’n soort persoonsnaam by te voeg. “Goeiedag, my broers” en nie net “Goeiedag” nie. Maar in hierdie stadium kan sy nie onthou wat is “bhuti” se meervoud nie. En eintlik wil sy glad nie weet hoe dit met hulle gaan nie. Hulle voel dit sekerlik aan. Daar is ’n dik atmosfeer, amper soos by haar werk toe sy vanoggend daar ingestap het.
Dalk is hulle ongemaklik daarmee dat sy by hul huisie inloer, in die hoop dat sy Magriet hiér gaan aantref. Dis onmiddellik duidelik dat daar niemand binne is nie. ’n Stoel in ’n hoek, ’n hark en ’n graaf teen ’n muur. ’n Koffiebeker op die vloer. Nors gesigte oor sy hul privaat ruimte binnedring. Die gesprek het nie ’n gelukkige verloop nie.
Uiteindelik staan sy en Mathys by die hek. Die seuntjie klou aan haar bene vas, sy gesig styf vasgedruk teen haar jas. Sy bly in die straat op en af kyk, sinneloos, terwyl sy met haar selfoon teen die oor staan en wag dat Diederick antwoord. Die helper met wie sy daar binne kortaf was, kom by die gebou uit na hulle toe aangehardloop. Sy hou heelpad gretig iets uit na Sophia toe.
“Mevrou Stipp, ek het dit gekry, ek het dit gekry …”
Asof Magriet uit die objek gaan klim en in haar omhelsing gaan induik.
Die teleurstelling neem van haar besit, en toe iets soos woede jeens die vreemdeling omdat sy dit durf waag het om hoop in haar hart te plant. Sy gryp die ding uit die vrou se arms, dis half bekend en sag.
’n Oomblik lank, toe sy besef wat dit is, vermurwe haar hart. Die kind het tog, in hierdie weggooi-samelewing, iets van haar onskuld behou.
Sy registreer Diederick se stem praat in haar oor.
In haar arms is Magriet se afkop-pop, effens klam van vroeër se reën. Aan die pop se opgestopte lyfie kleef iets. Vanuit hul agterplaas vanoggend, ’n flenter spinnerak.
TROUW, OP DIE DAG WAAROP MAGRIET WEGRAAK
Donderdag 13 Julie, Stellenbosch
Trouw is standvastig en getrou. Terwyl haar hele familie op strepe na Engeland, Dubai en Australië getrek het, het sy in Suid-Afrika agtergebly en tussen die mynstakings, kragonderbrekings, poskantoorprobleme en studenteprotesaksies deur na haar bipolêre ma bly omsien.
“Ek is fokken altyd betroubaar,” vertel sy tydens haar middagete-uur vir haar terapeut, wat sy haar shrink noem, en wat knik asof sy dit elke slag hoor.
“Wat het vandag gebeur dat jy daaraan dink?” vra die shrink.
“The usual.”
Die shrink wag.
“Ek het ’n website sonder ’n toekoms nog ’n oggend langer laat voortbestaan.”
Die shrink se gesig vra wat sy bedoel.
“BoekWeb ly verliese,” sug Trouw. “Dit was stupid van my om te luister na mense wat sê kry ’n niche en gebruik jou journalismagtergrond sáám met die tegnologie.”
“En wat het nog vanoggend gebeur?”
“Die krag was af en ek het rondgebel tot dit aangegaan het. Die vrou wat vir my werk se rekenaar was getoor en ek het iemand gekry om dit dadelik te kom regmaak, al het hy nie tyd gehad nie. Die poskantoor het ’n boek nie by ’n resensent afgelewer nie, en toe maak ek seker die uitgewer stuur vir hom PDF-dokumente.”
Die shrink hou aan om vir haar te kyk.
“Oukei, jy dink ek vertel maar net vir jou wat in my dag gebeur het. All in a day’s work, nie waar nie?”
“Is dit wat jý dink, Trouw?”
“Ek dink dit was amazing dat ek al daai goed kon doen terwyl ek eintlik maar net in ’n donker kamer wil bly lê, vir die res van my lewe.”
“Hoekom wil jy in ’n donker kamer lê?”
“Want miskien sal my ma my nie daar kry nie.”
Die shrink sê weer niks. Sy kruis haar enkels oormekaar en roer haar polse onder die baie bangles. Sy is mooi, maar uitdrukkingloos. Trouw het gehoop sy gaan teen dié tyd al baie meer vordering gemaak het. Dis hoekom sy in die eerste plek na hierdie vrou gekom het: oor haar ontvanklike gesig op Google, die wakker voorkoms. In die boekebedryf gaan alles deesdae oor etikette en verpakking. Hoe bemark jy jou skrywer? Sy wat Trouw is, kan nie anders as om ook so na mense te kyk nie. Hierdie vrou het ’n elegante webwerf met ’n skoon voorkoms. Trouw het gehoop dit gaan net so eenvoudig wees om by haar eie, persoonlike antwoorde uit te kom as om die shrink se kontakbesonderhede op te kyk.
Hierdie besoeke moes iets anders wees as die mites op Facebook. Sy weet mos mense laai eerder foto’s op van hulle lekkerste dag by die see as wat hulle uitstal hoe sleg dit partykeer met hulle gaan. Sy’t gedink sy gaan by die kern van dinge uitkom hierso, waar mens nie hoef voor te gee nie. ’n Plek waar sy haarself kan wees sonder om aan ander mense se reaksies te dink.
Sal die shrink wéér daardie amper-onsigbare frons kry as sy haar vertel van haar terrible childhood?
En jy het nog nie alles gehoor nie, korthaarvrou met die smal gesig en die groot neus. Jy weet nie wat dit beteken as iemand jou een dag liewer het as warm toast en jou die volgende met ’n elektriese vleismes deur die kombuis jaag nie. Dít kon ek vir al jou photo images op die internet gesê het, maar ek kon dit nog nie in soveel woorde vir jou sê hier in jou kantoor nie.
“My ma is in ’n maniese fase, dis beter om nie te veel met haar te doen te hê nie.”
“Maar jy bly by haar.”
“Sy bly by mý.”
“In haar huis?”
Wat is die vrou se punt?
“Luister, as sy ’n depro slaan, moet ek kos voor haar deur neersit sodat sy daaroor val as sy moet uitkom om badkamer toe te gaan, anders gaan sy niks eet nie. As sy van die manie aftuimel, moet ek dáár wees om seker te maak sy skok haarself nie met ’n haardroër in die bad morsdoodvrek nie. Sy bly by mý.”
“En ten spyte daarvan het jy vandag alles by die werk gedoen wat jy moes doen. Jy het jou eie lewe se balle ook almal gejuggle.”
Daar is warmte in die sielkundige se stem. Trouw voel hoe die trane wil kom, maar sy sluk hard. Dis sleg om voor die shrink te huil. Miskien voel sy net van voor af emosioneel omdat haar pa nie eens haar e-pos van nou die dag geantwoord het nie. Hallo Trouw, ek hoor jou lied en ek voel jou pyn. Kan ek jou help – al is dit vir die eerste keer in my lewe? Hoe klink dit? Nee wat. G’n dooie woord nie. Haar situasie maak toe nie vir hom saak nie. Hierdie vrou kan nie haar ma én haar pa se rolle vervul nie. Sy kan nie nou meer met die shrink met haar androgene voorkoms, stywe swart jeans, groot serp en bril met sy dik swart raam oor die bokbaard-boyfriend ook praat nie.
“Sal jy volgende keer vir my vertel hoe werk dit uit met jou boyfriend wat ook by julle woon?”
Die vrou lees haar gedagtes, sy is oortuig daarvan.
Trouw trek haar skouers op. “Hy blý nie daar nie.”
Sy gooi die vlegsel waarmee sy sit en speel het so ongeërg moontlik oor haar skouer. Sy stryk die retro-blomrok-broek tydsaam gelyk oor haar knieë, om tog net nie te verklap dat sy haastig hier wil padgee nie. Want sy wil by hierdie kantoor úit voordat haar tyd verstreke is.
Die shrink wag dat sy uitwei.
“Ek moet vroeër terug wees by die kantoor, ek het ’n meeting,” jok Trouw.
Sy vlug eintlik voor sy kan sê: Ná gisteraand is ek en Bok verby. Dink ek. Sy trek die deur agter haar toe in plaas van om te vertel. Hy was moeg vir insluip en sy was moeg vir wegkruip en deure sluit en toiletpapier in die sleutelgat druk sodat haar ma nie kan afloer wat hulle nuutste posisie is nie. En sy eie blyplek is werklik nie ideaal nie.
As