Web. Naomi Meyer

      Hy lag. “Eendag gaan jy dit regkry om haar naam uit te spreek.”

      “Dit beteken vergifnis, sy’t my vertel.”

      “So jy sê Trouw het die inbreker jammer gekry?”

      “Nee, ek weet darem nie of dit sal sin maak nie.”

      “Ek het dit al ’n paar keer gesien. Daar is mense wat iemand op heterdaad betrap en dan nie ’n saak wil maak nie …”

      Sy skud haar kop, want hy kan nie ernstig wees nie.

      “Is, ja, Sophia – wie’s die speurder hierso, ek of jy? Die ou het anyway aangehou met sy storie van die gang wat agter hom aan is. En daar ís op die oomblik plaaswerkers in die omgewing wat geïntimideer word om te staak, jy weet mos.”

      Uiteindelik kry sy die volle waarheid. Toe hy hoor wat vandag by haar werk gebeur het, het hy ondersoek gaan instel, dalk vir Xoliswa gebel. Dit grief haar dat dit die eerste woord is wat hy daarvan verklap, tog maak dit haar hart sag dat hy omgee.

      “Ek het niemand van die kastige intimideerders vandag naby my werk gesien nie. Kan jy nie met Trouw praat om ’n saak te maak nie?”

      Diederick trek sy skouers op. “Niemand kan gedwing word om ’n saak te maak nie. BoekWeb is háár besigheid. Solank die landlord tevrede is daarmee dat die diefwering herstel word …”

      Iets tref Sophia. “Hoekom wou niemand na my luister vandag nie? Ek dink die polisiemanne het ’n baie goeie idee gekry dat ek nie tevrede was met Trouw nie.”

      “Trouw is die baas van die plaas.”

      “So eenvoudig soos dit? En nou luister mense net na háár storie?”

      “Dis seker waarop dit neerkom, ja.”

      “Maar dis ’n grap!” roep Sophia uit.

      Toe bars Diederick uit van die lag. ’n Vreugdelose lag.

      “Is julle mal?” fluister sy.

      “Dis nie ek nie, dis hoe ’n demokratiese regstelsel werk … Dis die hele stelsel, ook die polisie.”

      Haar stem kom terug. “Jy werk sáám met hulle!”

      “Ons werk meestal teen mekaar en jy weet dit,” sê hy in die uitloop, en trek die slaapkamerdeur agter hom toe.

      Magteloos woedend vir al die pilare van al die sogenaamde regstelsels in die demokratiese wêreld, val Sophia terug teen die kussings op die bed. Sy hoor hoe Diederick die televisie in die sitkamer aanskakel, maak haar oë toe en sien die omgewing waar hy werk. Soos die gelamineerde gesig van Sneeuwitjie in die lang gang waar Diederick se kantoor die afgelope twee jaar lank is; die speurafdeling se Gesinsgeweld-eenheid is baie lief vir Disney-karakters. Winnie the Pooh ding mee met The Little Mermaid. Het die speurders gedink dit sal die kinders wie se pa’s hulle molesteer vandat hulle babatjies is, geborge laat voel? Niemand weet wie was verantwoordelik vir Gesinsgeweld se binnenshuise versiering nie. Dit gebeur net, soos ’n ekstra kind in ’n krot.

      Tog hou Gesinsgeweld voortdurend vergaderings om te beplan. Dis wat hulle dit noem – klink of hulle voorsiening wil maak vir iets in die toekoms, terwyl die stapels bruin lêers op die vloere oorloop met hartverskeurende inligting van familiedramas uit die verlede. En inderwaarheid gee hulle selde die nodige aandag aan enigiets in die verlede óf toekoms, omdat mense hulle benodig wanneer daar ’n krisis in die hier en nou is.

      Boonop bly dit maar so dat die polisie en die speurders dikwels teen mekaar werk. Dit het te doen met normale werkspolitiek en magsverhoudinge, ook met kleurpolitiek. En met ’n kortstondige liefdesdriehoek. Een van die polisie se grootkoppe het by ’n Kerspartytjie ’n aangename uur met die speurhoof se vrou verwyl. ’n Dronk kollega van Diederick het geklik. Sê Diederick, wat ook nie volkome nugter van die geleentheid teruggekeer het nie. Die speurhoof is toe nooit van sy vrou geskei nie. Daar is nooit klagtes van gesinsgeweld teen hom persoonlik ingedien nie, maar sy vrou word emosioneel afgepers – só vertel hulle bure, wat die rusies beluister, in die dorp rond. En net om seker te maak al die partye word gestraf, is die speurhoof nie aldag tegemoetkomend met inligting teenoor die polisie nie.

      So, kommunikasie is ’n probleem. As Diederick iets by die polisie uitvind, is dit gewoonlik toevallig, of omdat hy goed met iemand soos Xoliswa oor die weg kom.

      Sophia lê die hele affêre en bedink teen die sagte kussings wat al half bedompig ruik. Toe dit sagter reën, luister sy na skote wat klap op die televisie … of dalk aan die ander kant van die sekuriteitskompleks se heining, daar in die ander land wat Cloetesville is.

      Sy lê en dink aan die polisiestasie se vuil banke waarop sy en Trouw moes sit voor hulle vandag die verklarings kon aflê. Die skoenmerke op die teëlvloere. Die kennisgewing teen die deur: Admision @ desc.

      En hulle albei se stories oor die insident. Trouw wat voet by stuk gehou het die man het skuiling gesoek. Hét sy wat Sophia is oorreageer? Die man het by die venster ingeklim, maar afgesien van die diefwering niks skade aangerig nie.

      Die hele nag lank verlaat die ongemak haar nie, dit word net erger.