Sou sy aangegaan het met die kameraman as dit nie uitgekom het nie?
Bertie, vinnig: “Beslis!”
Nedine: “Dit klink nou weird, maar ek’s byna verlig dit het uitgekom.”
Was daar ander mans óók in die tien jaar dat sy getroud is?
Sy huiwer, knik dan, en sê in ’n piepklein stemmetjie:
“Ja, daar was een keer…”
Geskokte stilte.
Bertie: “Dis die eerste keer dat ek dáárvan hoor.”
Die spanning kom lê in die vertrek. Nedine kyk af grond toe. Sy lyk miserabel.
“Dit was lank terug, twee jaar ná ons troue… Jy ken hom, Bertman. Robin W.
“Oeg…” Sy buk vooroor, hande oor haar gesig, die trane loop.
“Ek’s jammer… Ek voel verskriklik…”
Bertie: “Ag, dis fine, Dinatjie, ons sal deur hierdie ding kom. Dis agter ons. Ek vergewe jou.”
Hy kyk vir my. “Daar kon dalk vyf sulke ouens gewees het. Hoe sal ek weet? Al wat ek weet: Ek’s aandadig hieraan. Ek was jare lank nie ’n goeie man vir haar nie; ek het haar verwaarloos; ek het ’n alkoholprobleem gehad.
“Ek veroordeel Nedine nie. Tien jaar terug het ék presies dieselfde dinge aan my eerste vrou gedoen.”
Nedine vee die maskarastreep van haar wang af. “Kan ek net dít sê: As ek vandag moet ophou sing om my man te behou sal ek dit doen. Ek het vanoggend vir hom in die bed gesê my sangloopbaan is vir my niks. My gesin is alles.”
Angstig kolf die twee vir mekaar. ’n Verenigde front.
Die oggend ná die Woodlands-drama staan Nedine in Parys voor 500 kindertjies en sing haar Supercool-liedjies vir Jesus.
Bertie: “En daai kindertjies staan voor ons en hul haartjies is mooi gekam, hulle lyk beautiful. En langs hulle die mammas en pappas…”
Nedine: “Ek voel soos ’n verraaier. Met elke CD wat ek teken, vir elke liewe kind, het ek in my hart gesê: ‘Jammer, jammer, jammer.’ ”
Daardie nag, terug op Melkbos, het hulle bang in die bed gelê, vertel Bertie. “Gewonder hoe gaan ons deur hierdie ding kom. Ek kon sien hoe val die domino’s van ons lewe en haar loopbaan die een ná die ander.”
Toe die dag breek, toe’s haar gesig, haar skande, teen die lamppale. Nedine: “Vir almal om te sien. My familie, ons vriende, my skoonma.”
Later die oggend, toe Bertie gaan kos koop, loop hy hom vas in ’n kennis. “In sy mandjie lê die koerant met Nedine op die voorblad.”
Sy oë kry trane. “Toe staan ek verleë en rondtrap en probeer hom voorberei op die shocker binne-in.”
Vir die wêreld daar buite het sy Dinatjie gemoewit-moewit van die paradys tot reg binne die sondeval, van gospeltannie tot skarlakenvrou.
Die kommentare op die koerante se webblaaie het haar gelooi. As jy gospelliedjies sing vir kindertjies kafoefel jy nie met ander ooms nie, want jy’s ’n rolmodel; jy staan vir ’n Christen-leefstyl, was die konsensus.
Nedine: “Ek verstaan dat ek nou gekruisig word. Ek neem volle verantwoordelikheid; ek is skuldig. Ek kan maar net uit my hart sê ek het weer gesien God se kinders is nie vry van versoekings nie.
“Ek vra net genade. Ek vra die vergifnis wat my man my gee.”
Hul vingers is inmekaar gestrengel. Tien wit kneukels beaam die spanning op hul gesigte.
Sy weet nie of sy ooit weer die reg gaan hê om gospelliedjies te sing nie, sê sy sag.
“Ek het geen shows vir twee weke nie, ons het nou tyd nodig vir selfondersoek. Ons wil ook vir ’n paar dae wegkom, alleen. En ons kry later vandeesweek ons eerste huweliksterapie.”
Sover was daar nog geen kansellasies van haar optredes nie. Of haar loopbaan verby is, is te vroeg om te sê, sê Bertie.
Nedine: “Ons het al begin praat daarvan om na ’n kleiner plekkie te trek…”
Daar het ook steun en vergewing gekom, van oraloor, vriende, predikante, radio-omroepers… “Hulle omarm ons in liefde; dis ’n vangnet vir ons.”
Almal wil weet wié het die Facebook-boodskappe aangedra koerant toe. Wie se dolk steek by Nedine se rug uit?
Dis waarskynlik ’n gewese medewerker, vermoed Bertie.
“Behalwe Nedine is dié persoon ál een wat die wagwoord van Nedine se private profiel op Facebook ken. Toe ons ’n maand gelede finaal bande verbreek het, is wraak geneem.”
Nedine: “Ek het die persoon vergewe. Dis nou irrelevant.”
En James Sutherland?
Hulle het ’n jaar gelede saam gewerk, en toe sy drie weke terug by haar ma in Pretoria kuier, het hulle saam ’n bier gaan drink om werk te bespreek.
“Dit was ek, James en ’n ander pêl by Karoo Cattle. Toe die plek toemaak, is ons na James se woonstel.”
’n Uur en ’n bier later is die vriend huis toe, en dis tóé dat James vir haar ’n liedjie speel…
En toe laat waai julle?
Nedine: “Ja, toe’t ons ’n vurige oomblik gehad.”
Bertie: “Ja, toe vlieg die sparks.”
Daar is seer in sy oë.
Nedine: “Ek was laag en moeg in my huwelik, want die spark tussen my en Bertie was al so lank weg. Ek het gevoel ek verdien hierdie oomblik, waar iemand na my luister, my behoeftes bevredig.”
Die volgende dae was ’n wipplank tussen skuldgevoelens en vuurwarm Facebook-boodskappe. Sy kon haarself nie keer nie, bieg sy.
“Ek sê vir Bertie dis nie James se skuld nie, dis ons al twee.”
Wat daardie aand gebeur het, sê albei, het ’n lang aanloop.
Bertie: “Kry vir jou ’n paar tissues as jy wil hoor van ons huwelik! Dit het begin as ’n nege op die Richterskaal en só hou dit al tien jaar aan.
“Mense het destyds gesê Nedine het my kom steel by my eksvrou deur swanger te raak. Nou sê hulle seker sy’t hierdie tendens van rondlopery. Dis allesbehalwe die waarheid. Ek vat die blaam. My eie stukkende lewe, my drinkery, het ’n groot aandeel. Ek het my nie gesteur aan haar jare lange gesmeek dat ons vir terapie moet gaan nie.
“Haar lied se woorde: ‘Hoor jy my stem in die nag, ek soek jou, ek roep jou, ek wag…’ was ’n noodkreet aan my.”
En dan kom Bertie met nog ’n onthulling, in hierdie sitkamer waar daar al soveel trane geloop het vanoggend.
“Ons intieme lewe is die afgelope sewe jaar ’n fiasko… Dit het Nedine seksueel heeltemal onbevredig gelaat en ons emosioneel vervreem.”
Toe kom die deurbraak, twee nagte gelede.
Drie-uur daardie oggend, toe stort Bertie emosioneel ineen. Vir die eerste keer in 20 jaar het hy wérklik gehuil. Nedine het hom vasgehou, wéér jammer gesê. Hy het dieselfde gedoen. En in daardie dieptes het hulle mekaar weer gevind. Ook intiem.
Hulle lag vir mekaar, vir hul worsteling, hul onthutsende openheid. Hulle lag dat die trane loop.
Nedine: “Dis rou en dis bevrydend en dis magic. Dis ’n nuwe begin hierdie, vir ons.”
Miskien, sê hulle, maak haar loopbaan dit nie verder op die gospel-pad nie. Hulle weet nie.
Maar as meneer en mevrou Blom gáán hulle dit maak.
Daaroor twyfel hulle nie meer nie.
Maart