As Carlyle ooit die geringste twyfel gehad het dat Anton de Woud iets met al hierdie geheimsinnige dinge te doen het, dan is dit nou vir goed die nek ingeslaan.
Van anderkant die hek af begin die kokerbome en bosse in digte ondeurdringbaarheid groei, en toe Carlyle sy oë van die hek af neem en na Anton soek, het hy reeds in die donker skaduwees verdwyn.
Carlyle wag nie langer nie. Weer is hy verplig om die risiko te loop dat iemand hom sal gewaar. Soos ’n weerligstraal skiet hy vanuit die donkerte oor die oop stuk grond. Hy durf nie Anton de Woud se spoor verloor nie, maar die hekke keer hom en sy hande span in magtelose woede om die sterk ysterkrulle terwyl hy na die digte bosse aan die ander kant van die hek staar.
Hy verstyf merkbaar toe ’n sagte, geamuseerde laggie skielik uit die donkerte voor hom opklink. Dan hoor hy duidelik hoe Anton de Woud begin wegstap. Hy maak sy mond oop, maar maak dit dan weer toe sonder ’n geluid. Om dreigemente te uiter sal geensins help nie. Daarvoor is die heer De Woud te seker van sy saak. Om hier voor die hek te staan en raas, sal ook niks help nie. Dit kan bloot veroorsaak dat hul gasheer bewus word van die feit dat een van sy kuiergaste buite aan die ronddwaal is. Benoud wonder hy of Anton hom nie tog sal gaan verraai nie, en hy kners op sy tande terwyl hy van die hek af wegdraai en met onstuimige oë die omgewing bespied. Maar alles is nog rustig.
Carlyle laat sy blik oor die toring hier reg voor hom gly. Miskien lê die geheim daar.
’n Oomblik speel hy met die gedagte om by een van die vensters te probeer inbreek, maar dan sien hy daarvan af.
Hy stamp met sy voet op die grond om ’n bietjie aan sy frustrasie uiting te gee. Hy was ’n gek. Hy moes Anton nie die kans gegee het om deur die hekke te gaan nie. Hy moes hom net daar oorrompel en gedwing het om met alles vorendag te kom. Maar hy besef ook dat dit hom nie sal baat om homself te staan en verwyt oor wat hy moes gedoen het nie. Die hekke sal nie daarvan oopgaan nie.
Hy draai weer om, en die volgende oomblik val sy mond letterlik oop. Dan vee hy vinnig oor sy oë, asof hy bang is dat die maanlignag hom parte speel. Maar toe hy weer stip kyk, sien hy dit duidelik – die twee groot hekke staan wawyd oop, nooi hom byna om deur te loop.
Verward en terselfdertyd onrustig kyk hy om hom rond. Hoe het hierdie hekke oopgekom? Wie het hulle oopgemaak? Dit kon tog nie sommer vanself gebeur het nie!
Hy stap vinnig deur na die ander kant voordat die hekke dalk besluit dat dit nou weer tyd is om toe te gaan. Toe hy deur is, draai hy om en hou die swaar ysterhekke stip dop, wagtend dat hulle weer moet toeswaai. Maar dit gebeur nie. Hy loop versigtig nader en probeer die een toestoot, maar dit is so goed asof hy met ’n onbeweeglike berg te doen het. Carlyle is verplig om terug te staan, verslae en heeltemal verward.
Sy oë flits na die toring. Hy het van die begin af die teorie dat die oop- en toegaan van die hekke vanuit die toring met ’n elektriese stroom of iets soortgelyks beheer word. Maar hy begin nou daaraan twyfel. Hy kan byna sweer dat daar niemand op hierdie oomblik in die toring is nie, anders sou hy al lankal opgemerk gewees het. Dus is die hekke nie hierdie keer uit die toring beheer nie. Maar hoe …? Hy skud sy kop en draai om.
Hy durf nie langer tyd verspil nie. Terwyl hy vinnig in die donkerte voor hom verdwyn, laat die gedagte dat die hekke agter hom oop is hom ietwat geruster voel.
Carlyle voel die opgewondenheid in hom opstoot, en versnel sy pas. Ná sowat vyftig meter merk hy op dat die voetpaadjie links wegswenk en reguit in die rigting van ’n koppie slinger. Die lae rant het hy al vantevore, sonder veel belangstelling, vanuit sy kamer beskou. Een ding waaroor hy baie verlig voel, is die feit dat hy met sekerheid weet hy beweeg in dieselfde rigting as Anton de Woud. Die hoë draadheining alkante verhoed dat Anton in ’n ander rigting kon wegdraai. Hoe nader hy aan die voet van die rant kom, hoe stadiger en versigtiger beweeg hy – hy wil nie graag onverhoeds in ’n val beland of miskien teen iemand vasloop nie.
Hy kom ’n oomblik tot stilstand en volg met sy oë die paadjie, wat nog steeds slingerend en op party plekke heeltemal onsigbaar, na die koppie toe lei. Hy tel sy een voet op en sit dit weer versigtig neer, sodat hy nie miskien ’n los takkie of klip raaktrap nie. Skielik sien hy hoe ’n bos, of wat hy aangesien het vir ’n bos, ’n paar tree voor hom in beweging kom. Hy staan ademloos en is diep dankbaar vir die donker skaduwees wat hom beskermend omring.
Hy slaak byna hoorbaar ’n sug van verligting toe hy bemerk dat die persoon hom nie opgemerk het nie en net so versigtig soos hy vorentoe beweeg. Dis te donker om die gestalte presies uit te ken, maar Carlyle hoop dat dit Anton de Woud is.
Telkens gaan staan die persoon stil en luister gespanne. Dan wag Carlyle ademloos totdat hy weer beweeg. Die minute sleur tergend langsaam verby, en nog steeds sluip hulle skuins teen die rantjie uit. Hulle is reeds halfpad teen die rant uit. Skielik breek die donkerte voor hulle oop. Kaal, onooglike klipbankrotse glinster voor hulle in die maanlig, en dis of die paadjie hier doodloop. Besluiteloos kyk Carlyle om hom rond en wag dat die vreemdeling eerste moet kies watter koers nou ingeslaan moet word.
Dan verstil Carlyle se asemhaling ’n oomblik terwyl die persoon uit die skaduwee na vore loop en tastend teen die rots af beweeg. Dis Anton de Woud – en net soos by die hekke wek sy gebukkende houding die indruk dat hy weer na iets soek.
Die volgende oomblik wip Carlyle soos hy skrik toe die geamuseerde, bekende laggie van hul gasheer die stilte verbreek. Vervaard kyk hy om hom rond, maar gewaar niemand nie.
Dan verstil die gelag en ’n stem sê: “Jy het lank gedraai. Ek wag al lank op jou.”
Carlyle staan versteen. Praat die gasheer met hom of met Anton? Hy voel sy nekhare rys. Een van hulle is dus nog nie opgemerk nie, maar watter een?
“Kom gerus binne.”
Die uitnodiging klink onheilspellend in hierdie stil uur van die nag.
Werktuiglik gee Carlyle ’n tree vorentoe toe ’n rotsblok stadig begin beweeg totdat ’n opening soos ’n swart, leë oog gelaat word. Ver, diep agterin die ingewande van die lae rant flits ’n rooi liggie aan en af, asof dit ’n waarskuwing uitsein.
“Toe dan, man! Roer jou! Ek gaan nie heelnag die deur vir jou oophou nie,” kom die stem van hul gasheer weer, nou ongeduldig.
Carlyle se bene weier om te beweeg. Dan sien hy hoe Anton de Woud skielik vorentoe stap en deur die donker opening na binne verdwyn.
Net ’n oomblik aarsel Carlyle. Dan beweeg hy ook vinnig. Op hierdie oomblik is daar by hom geen gedagte meer aan gevaar nie. Hy weet net dat hy ook by daardie opening moet ingaan. Vinnig maar geruisloos gly hy soos ’n donker skaduwee nader. Tot sy ontsteltenis sien hy dat die rots stadig na sy regte posisie terugskuif. Daar is nog net ’n smal openinkie. Hy trek sy maag in en dwing hom dan deur die nou spleet. Toe hy eindelik binnekant staan en die sweet van sy voorkop afvee, sien hy hoe die laaste stukkie maanlignag verdwyn en die rots solied teen die kant vasdruk. Om hom is verstikkende duisternis.
Dan moet hy sy lyf vinnig so plat moontlik teen die rotsrif agter sy rug aandruk. Daar voor waar die rooi liggie hang, het ’n deur skielik oopgegaan en ’n helder elektriese ligbaan val die lang tonnel binne. Indien daar iemand in die opening verskyn en oor Anton de Woud se skouer kyk, sal hy dadelik raakgesien word. Carlyle hou sy asem op.
Hiervandaan is Anton se gestalte duidelik in die helder lig afgeteken, en Carlyle sien hoe hy eers ’n oomblik huiwer en dan oor die drumpel stap.
“Welkom! Jy het so lank gedraai dat ek begin wonder het of jy ooit hier sou uitkom. Maar kom binne.”
Carlyle sien hoe Anton sy hand uitsteek, asof hy iemand groet. Die tweede persoon is nie hiervandaan sigbaar nie, maar hy weet instinktief dat dit hul gasheer is.
Sy oë vernou. Dus verkeer Anton de Woud en hul gasheer op vriendskaplike voet. Sy vermoedens was dus korrek. Hy wonder met ’n siniese glimlag wat Irma sal sê as hy haar hiervan vertel. Dit laat hom meteens onthou dat hy op die een of ander manier weer uit hierdie onderaardse kerker sal moet kom. Hy tas met