Ena Murray Keur 8. Ena Murray

dit baie streng onder julle aandag bring dat gehoorsaamheid aan hierdie bevele van die uiterste belang is, en dat ek geen genade sal betoon aan die persoon of persone wat dit verontagsaam nie. Die tafel sal nou afgedek word. Julle moet almal gaan sit en julle met iets soos lees besig hou. Moenie juis aandag gee wanneer hy binnekom nie. Meneer Faure sal van nou af gedurig onder waarneming wees. Onthou dit asseblief en onthou my bevele.”

      Die spreker se stem verraai spanning, maar ook dodelike beslistheid. “Ek hoop julle geniet nog tot dusver jul verblyf hier op die eiland. Goeienaand, dames en here.”

      Soos roerlose standbeelde sit hulle om die tafel. Emerit lyk soos ’n spook. Irma staar wesenloos voor haar uit. Die bekommerde plooi tussen Jan se oë is dieper en duideliker as tevore. En onder die tafel klem Anton de Woud se hande tot vuiste saam …

      Twee van die huiswerkers kom binne en begin haastig die tafel afdek. Swyend staan hulle op en neem elkeen in ’n leunstoel plaas. Gehoorsaam neem hulle van die koerante en tydskrifte. Dis net Emerit wat voor haar sit en uitstaar asof sy nie bewus is van wat om haar aangaan nie. Jan en Irma wissel ’n bekommerde blik, en Jan lê ’n tydskrif op haar skoot neer.

      “Emerit, ruk jou reg, asseblief. Maak oop die tydskrif,” beveel hy dringend op fluistertoon.

      Sy kyk op na hom, maar dis duidelik dat sy nie besef wat hy sê nie. Jan neem vinnig haar slap hande in syne en vou haar vingers om die oop bladsye.

      “In hemelsnaam, ruk jou reg!” herhaal hy, nou baie strenger. “Hou op om net aan jouself te dink en dink ’n bietjie aan Carlyle!”

      ’n Skok gaan deur Emerit, en Irma kyk Jan verwytend aan. Maar sy oënskynlik wrede en ongevoelige woorde het die gewenste uitwerking. Dis of Emerit skielik tot die werklikheid terugkeer, en gehoorsaam lig sy die boek omhoog.

      Die sekondes tik verby. Die stilte rek langer en langer. Elkeen staar na die letters in die oop boeke voor hulle sonder om werklik ’n enkele woord te lees. Die spanning raak onhoudbaar.

      En dan hoor hulle meteens die naderende voetstappe. Dit kom met die gang af.

      Die boeke se blaaie bewe in die hande wat hulle krampagtig omklem. Elkeen se asemhaling raak gejaag, swaar, onreëlmatig. Die oë staar vaster op die swartgedrukte woorde voor hulle …

      En dan gaan die deur oop … Die vloer kraak.

      Niemand kyk op nie. Dis stil …

      ’n Sekonde tik verby … en nog een … en nog een … Eindelik word die stilte verbreek.

      “Gaan ons nie weer vanaand brug speel nie, Jan? Of is jou leesstof te interessant?”

      Stadig, asof hy bang is om op te kyk, laat Jan die koerant voor sy gesig sak. Daar is ’n oomblik stilte, en dan hoor die ander hom antwoord: “Reg. Wie speel nog saam? Anton … Emerit … hoe voel julle?”

      Die twee meisies hoor hoe Anton se koerant kraak en dan sy stem: “Ek is gereed.”

      Agter die skuiling van die tydskrif, wat sy hoog voor haar gesig hou, draai Irma haar kop in Emerit se rigting en sy besef met ’n koue angs in haar hart dat Emerit breekpunt bereik het. Haar oë staar soos dié van ’n gehipnotiseerde na die tydskrifblaaie voor haar, en die uitdrukking in haar oë vertel maar te duidelik dat die spanning vir die ouer meisie te veel geword het.

      Dan, skielik, gly die boek uit Emerit se hande en val met ’n plof op die vloer neer. Haar ooglede lig stadig, pynlik stadig … Sy sit soos ’n versteende fossiel. Dis net haar oë wat lewe, wat soos twee donker kole vuur in haar bleek gesig gloei … Hulle begin rek … groter en groter. Asof ’n elektriese stroom haar liggaam tref, spring sy op en dan bars ’n snik oor haar lippe.

      “Carlyle!”