Tikkun Ha'olam. Marzanne Leroux-Van der Boon

Yhoshi het intussen sy kosbare beer, waarsonder hy selfs op agt jaar nie gaan slaap nie, vir sy boetie gebring. Steeds snikkend met die beer in sy arms kry Marc hom uiteindelik aan die slaap. Yhoshi het intussen ook aan die slaap geraak.

      Die kind se troosteloosheid en die besef dat die kat nog nie terug is nie, maak dat Marc self ernstige bedenkinge oor die diertjie se veiligheid het. Dit ontstel hom.

      Hy staan in die woonkamer waar hy nog nie eens kans gehad het om die gasverwarmer aan te steek nie en hy voel woede in hom roer. “Wat nóg?” roep hy gedemp in die koue vertrek.

      Net ’n rukkie huiwer hy, toe neem hy sy nog klam jas van die kapstok af, wikkel sy serp om sy nek, trek ’n mus oor sy ore en gaan uit. Buite is die lug snerpend, maar hy trek die serp om sy gesig op en vat die pad met Rechov Tiferet Yisra’el af na die Kotel toe. Op die trappe af onder toe lê hier en daar nog gladde ys. Op een plek gly sy voete onder hom uit sodat hy wild na die reling moet gryp om nie te val nie. By die ingang na die plein voor die Kotel laat die twee byna verkluimde sekuriteitsmanne hom sonder meer deur.

      “Waar’s Shmu’eli dan vanaand?” vra een.

      Onstuimig soos sy gemoedstemming is, het Marc die deur in die hondjie se gesig toegemaak toe dié wou saamkom. Hy berou dit nou, want hy mis die warm lyfie teen sy bors.

      “Te koud,” sê hy nou vir die vriendelike wag.

      Voor teen die Muur lê daar nog plek-plek sneeu. Marc vroetel onhandig in sy jassak na sy leerhandskoene en sukkel om hulle oor sy bevrore vingers aan te trek. Toe staan hy stil voor die Muur. Hy is die enigste mens daar. Die hoë lampe gooi spookagtige skadu’s oor die yskoue plaveisel teen die oeroue stene.

      Eers kry hy geen woord uit nie. Hy is kwaad vir Adonai oor hierdie laaste pyn wat ook nog bygekom het. Sy gedagtes bly by sy vrou, wat soveel pyn het en wie se been nie wil aangroei nie. Hy dink ook aan sy seuntjie wat huilend aan die slaap geraak het omdat sy katjie, wat sy troos is terwyl sy imma al vyf weke lank in die hospitaal behandel word, ook weg is.

      “Is dit regverdig?” vra hy uiteindelik deur sy verstyfde lippe. “Hoekom het U Shishi nóú ook nog weggeneem? Hoekom nou?”

      Daar kom geen antwoord uit die koue nag rondom hom nie. Toe hy uiteindelik, opstandig, tog sy hande teen die stene druk, sprei die koue gou-gou ysig deur die handskoene sodat hy hulle dadelik laat sak.

      “Waarom?” roep hy nog ’n maal kwaad.

      Uiteindelik gee die woede skiet en huil hy. Hy voel trane op sy wange vries en hy vee dit met sy handskoene weg. Dit het egter verligting gebring.

      “Ek is jammer,” fluister hy toe. En toe hy opkyk na die donker hemel, sien hy twee van die bekende duiwe wat in die rotsskeur bo hom opgepof teen die koue styf by mekaar sit.

      “Adonai,” bid hy, “bring vir Shishi terug. Bevakasha! Bevakasha!” pleit hy. “Gee haar net terug dat ons weer hoop kan hê. Ek vra U net hierdie klein dingetjie. Ek kan nie Natani môreoggend sonder haar wakker maak nie.”

      Trane wel weer in sy oë op. “Bevakasha, Abba! Ek het nie meer krag oor nie.”

      Hy bly nog ’n ruk daar staan tot die verligting wat hy tydelik ervaar het, ook verdwyn en hy met geboë skouers die tog teen die baie trappe op terug huis toe aanpak.

      Dit is toe hy onder die iepe voor Moshe se winkel deur loop dat hy die flou miaau-geluidjie hoor. Hy gaan doodstil staan om te probeer vasstel of hy hom dit verbeel het. Toe hoor hy dit weer en sy hart begin opgewonde klop. Hy kyk vinnig rond, onseker waar dit vandaan kom.

      “Shishi!” roep hy.

      Weer die flou geluidjie. Eers toe hy in die boom bo hom opkyk, sien hy die katjie daar op een van die takke sit. ’n Ontsaglike vreugde bars deur hom. Adonai het sy desperate gebed verhoor.

      Toe hy teen die stam van die boom staan, besef hy dat hy haar nie sal kan bykom nie.

      “Ek kom terug! Ek kom terug!” roep hy koorsagtig asof sy moet verstaan en storm terug huis toe om die trapleertjie uit die kombuis te haal.

      Hy wonder of ’n hond of ander gevaar haar daar opgejaag het. Dit moes ure gelede al gebeur het, net nadat hulle weg is hospitaal toe. Sy kon kennelik nie weer self afkom nie. Nadat hy die leer wankelrig op die gladde plaveisel laat staan het, sukkel hy om haar uit die mik te kry, want sy klou beangs vir lewe en dood vas. Eindelik het hy die half bevrore diertjie en hy druk haar voor by sy jas in voordat hy versigtig weer na onder klim. Die hele tyd bly ’n wonderlike vreugde in hom pols.

      Binne-in die woonstel vryf hy haar met ’n handdoek droog en gee haar ’n bietjie lou melk wat sy dorstig drink. Hy maak ook vir haar ’n pakkie van haar geliefkoosde nat kos in haar bakkie leeg. Ook dit eet sy hongerig op. Selfs Shmu’eli, wat jaloers by hulle kom staan het, kry ’n porsie van syne. Met die groot skrik van die verdwene Shishi het hy vergeet om die hondjie kos te gee.

      Toe steek hy die gasverwarmer aan, en daar gaan sit hy met die katjie in sy arms. En sonder dat hy vooraf so besluit het, begin hy eenvoudig die eerste lied wat by hom opkom, saggies sing: “Roni, roni, bat Tziyon! Hariu Yisra’el, simchi v’altsi b’chol lev, bat Yerushalayim.”