Toe die televisiekameraspan vir Avishai, ’n student wat aan die Golani-offisierskursus deelgeneem het en besig is om ’n hoogbejaarde dame in ’n ambulans te tel, om kommentaar vra, sê hy: “Wat ons oor die afgelope vier dae hier gedoen het, het meer vir die land beteken as wat ons in drie jaar op patrollie of op grenswag sal kan regkry. Nie een van ons soek vrystelling van dié soort diens nie.”
Die kinders is verheug toe daar gebakte eier en roosterbrood vir ontbyt op die tafel verskyn. Die hoesstroop wat ’n jong soldaat die vorige aand gebring het, het Natan se hoes grootliks verbeter. Marc kan egter nie gehoor gee aan sy pleidooi om al na buite te gaan nie. Yhoshi, aan die ander kant, kan nie langer binne gehou word nie. Marc laat hom maar uitgaan – met soveel warm klere as wat hy moontlik kan aankry. Later kyk hy en Natan toe hoe die groter kinders op die plein ywerig meehelp om opgehoopte sneeu op vragwaens te laai wat dit wegry. Toe hy vir middagete nat en half verkluim binnekom, is Yhoshi danig ingenome met die werk wat hy daardie oggend verrig het. En rasend honger.
Maandagoggend 16 Desember word daar op televisie berig oor ’n verslag wat van Tzahal ontvang is. Een van sy soldate, die 31-jarige stafsersant Shlomi Cohen, is gedurende die nag noodlottig deur geweervuur van oor die Libanese grens getref. Dis waarskynlik afgevuur deur soldate van die Libanese weermag. Die voorval het naby die grensdraad in die Rosh HaNikra-gebied gebeur. Die koeëls wat Cohen se dood veroorsaak het, was van die sarsies skote wat op ’n Tzahal-voertuig afgevuur is. Die voertuig was minstens 50 meter binne Israeliese grondgebied. Vervolgens het Tzahal dit beantwoord met ’n sarsie in die rigting waarvandaan die soldate gereken het die skote gekom het. Hoe effektief dit was, kon nie met sekerheid vasgestel word nie.
’n Weermagwoordvoerder verskyn op die skerm en verklaar: “Ons stuur boodskappe aan die Verenigde Nasies se tussentydse mag in Libanon oor die erns van die voorval. Daar is geen aanduiding van enige insypeling vanaf ons grondgebied nie. Die weermag is op gereedheidsvlak in die noorde. Ons sal nie aggressie teen die Staat Israel duld nie en behou ons die reg op selfverdediging voor teen wie ook al hulle skuldig maak aan aanvalle op Israel en sy burgers.”
Oor die televisie en radio word mense gewaarsku om binnenshuis te bly totdat die son die strate verwarm het en om nie op die seepgladde oppervlakke te probeer loop of bestuur nie. MADA berig hulle moes reeds 21 mense behandel nadat hulle gegly en sleg seergekry het.
Later die oggend bel Re’uven. Te danke aan sy posisie in die weermag is dit vir hom moontlik om aan Marc ’n saamrygeleentheid in een van die militêre voertuie beskikbaar te stel vir ’n kort besoek aan Rivkah in die Hadassah-hospitaal. Dit sal uiteraard nie moontlik wees om die kinders saam te neem nie. Sou Marc kon reël vir iemand om vir die tyd na hulle om te sien? Die enigste persoon wat bereikbaar is, is Ilan van langsaan. Dié is meer as bereid. Hy is maar net te bly om ’n bietjie uit die verveling van sy woonstel te ontkom waar hy al vir die vyfde dag vasgekeer is.
Dis veral vir Natan bitter moeilik om te verstaan waarom hy nie kan saamgaan nie. Marc is egter onvermurfbaar. Hy weet dis ’n guns wat Re’uven hom bewys en hy het geen behoefte om sy swaer in die verleentheid te stel nie.
Toe hy eenmaal buite die mure van die Ou Stad kom, is Marc verstom oor die omvang van die storm en die skade wat dit aangerig het. Jerusalem is eenvoudig een enorme, bevrore stad. ’n Mens kan sommige van die bekende landmerke byna nie onderskei nie. Langs ál die strate in die woonbuurte waardeur hulle ry, is die vorms van toegesneeude motors sigbaar. Op baie plekke is soldate in hul bekende olyfgroen winteruniforms besig met die reuse-opruimingstaak. Die enigste spatsels kleur wat hier en daar uitstaan, is dapper vrywilligers in helder oorjasse wat ’n helpende hand verleen. Daar is selfs kinders wat nuwe sneeumanne bou tussen voriges wat al verweerd begin lyk. Marc is jammer die seuns kan dit nie sien nie, want dit lyk soos ’n prentjie uit ’n sprokie.
Saam met hom en Re’uven is daar nog twee offisiere in die motor met opdragte betreffende die toestande in die hospitaal. Die vordering is pynlik stadig, want gladde ys is ’n werklike gevaar, selfs op paaie waar die sneeu klaarblyklik al weggeruim is.
“Met die lang kragonderbrekings het duisende mense op Shabbat uit die stad probeer wegkom,” vertel Re’uven. “Besef jy die spoorweë het die ongehoorde stap gedoen om op Shabbat treine in en uit Jerusalem beskikbaar te stel? Die sneeu het op baie plekke byna ’n meter hoog gelê. Dit was veel hoër teen die geboue opgestapel.”
“Die Light Rail staan nog.” Marc wys na ’n ry van die binnestedelike treine wat bewegingloos onder ’n laag sneeu staan.
Re’uven knik. “Eers was die sneeu ’n enorme plesierigheid en almal was uit op straat om dit te geniet en sneeumanne te bou. Maar toe daar teen die oggend op Shabbat nog geen teken van ’n einde daaraan was nie, het baie mense paniekerig geraak, veral omdat hulle sonder elektrisiteit was.”
“Toe die gewone noodvoertuie nie meer in staat was om mense te red wat al vir ure in hul motors vasgekeer gesit het nie, het ons die weermagvoertuie ingestuur,” verduidelik een van die ander offisiere.
Dit neem hulle ’n uur om die hospitaal te bereik. Re’uven waarsku Marc dat hulle hoogstens ’n halfuur het voordat hulle die terugtog moet aanpak. Die twee offisiere het gewoon net twee ander kom aflos en hyself moes kortliks met die superintendent iets bespreek.
Marc haas hom na Rivkah se afdeling toe. Sy is in ’n rolstoel naby die venster, van waar sy ’n uitsig oor die uitgestrekte winterlandskap het. Smeltende sneeu het op die yl winterbome gevries en dit lyk of hulle met silwerwit ink teen die flou son geteken staan. Sy het Marc nie gehoor inkom nie en hy staan ’n oomblik in die deur om sy asem terug te kry. In die rolstoel sien sy daar nog meer tingerig as gewoonlik uit. Haar een been wat in die monsteragtige fraktuurfikseerder geklem is, is voor haar uitgestrek. ’n Buis binneaarse vloeistof is steeds aan haar linkerarm gekoppel en haar gebreekte regterarm is nog in gips.
“Chamudah …”
Toe sien sy hom. Daar kom ’n blye gloed in haar oë. “Marc!”
Hy sak op sy hurke langs die rolstoel neer en hy weet nie hoe hy haar kan omhels sonder om in die apparaat verstrengel te raak of haar seer te maak nie. Ten slotte neem hy haar gesig in albei sy hande en soen haar lank.
Haar gesig raak nat van trane. “Hoe het jy hier gekom?” fluister sy.
“Re’uven het my gebring. Ek het letterlik net ’n paar minute.”
Haar dun vingertjies wat uit die gipsverband om haar arm steek, klem syne vas.
“Die kinders … ?”
Hy soen haar weer. “Dit gaan goed met hulle.”
“Maar julle moes ook lank sonder krag gewees het.”
Hy lag flou. “Ons het reggekom. Onthou my kis dennebolle waaroor jy so vies was omdat dit so baie plek opgeneem het?”
Sy lag, maar daar bly trane oor haar wange loop en hy haal ’n sakdoek uit sy baadjiesak en droog dit af.
“Dis môre al ’n maand sedert dit gebeur het en ek is steeds in die hospitaal!”
Hy vryf haar vingers saggies. “Dit sal ook verbygaan, Rivvie …”
“Wat as ek nie weer kan loop nie?” Sy sê dit byna onhoorbaar sag asof dit net vir haarself bedoel is, maar hy is só na aan haar dat hy dit hoor.
“Jy sal loop, chamudah, ek weet dit vir seker.”
Sy skud haar kop. “Met die storm kon dr. Goldberg nie hier uitkom nie. Die ander dokter het na my been kom kyk. Hy het nie veel gesê nie, maar ek kon sy gesig lees. Dit het nie vir hom goed gelyk nie.”
“Lieweling,