Marista snuif fyntjies, iets wat sy tot vandag nog nie gedoen het nie. Maar sedert sy ’n paar uur gelede op Duiwelskloof aangekom het, het sy in ’n vreemde wese verander. Waar sy nie eens daaraan sou dink om so ’n geluid te uiter in die teenwoordigheid van haar fyn beskaafde vriende en verloofde nie, pas dit nou op dié oomblik heel goed in die groot ou kombuis van Duiwelskloof.
“Jou broer, liewe Johan, het g’n hart nie. Hoe sal daar dan nog ’n pad daarheen loop? Die bekwame Erika moet liewer by al haar baie ander bekwaamhede ook nog leer hoe om ’n stootskraper te hanteer, want sy gaan dit nodig kry. O, sy gaan dit nodig kry!”
“Wat bedoel jy? Wat moet sy met ’n stootskraper maak?”
Sy glimlag liefies. “Sy moet ’n pad maak … ’n pad na ene Michael de Beer, die despoot van Duiwelskloof, se hart natuurlik. En sy sal nog dinamiet ook nodig kry! Hope en hope daarvan! Want as die pad klaar is, sal sy eers sy hart moet losskiet waar dit al eeue lank soos ’n versteende fossiel lê. Hy …”
Iets in Johan se oë laat haar vinnig swyg en natuurlik gewaar sy die groot gestalte gans te laat in die binnedeur. Johan skraap doelbewus keel. Marista staan net verslae daar langs die kombuistafel en die despoot van Duiwelskloof gooi met ’n diaboliese glimlaggie iets op die tafel voor haar neer. “Voel jy soos ’n bruid, juffrou?”
Sonder om op ’n antwoord te wag, stap hy na buite en Marista sê saggies, maar eers nadat sy seker gemaak het hy is buite hoorafstand: “Nee, meneer De Beer. Ek voel lus om te móór!”
Johan bekyk die blitsende oë en ontstoke gesiggie intens en sy word vir hom elke minuut mooier. Hy word ook elke oomblik meer vasberade dat, kom wat wil, hierdie nuwe huishoudster op Duiwelskloof gaan bly. Hy laat vinnig hoor: “Kom, bruid! Laat ons sien … Hmm. Hier staan dit op bladsy sewentig: ‘Planne met blikkieskos. Die hedendaagse bruidjie werk gewoonlik ook en kom saans laat by die huis of woonstel aan. Dan moet daar vinnig kos gekook word en is sy soms verlig om die hulp van die handige blikkies in te roep. Hier volg ’n paar wenke en maklike resepte wat u in staat sal stel om manlief heerlik te verras met ’n wonderlike ete, in ’n kits voorberei. En hy sal nie eens agterkom dat die inhoud uit ’n blikkie kom nie!’ Oulik! Dis die ware Jakob waarna ons soek, nè?”
Marista staan ook belangstellend nader en kort voor lank is dit ’n hele doenigheid voor die groot ou stoof. Ou Sabien is al huis toe, maar die vleis, rys en aartappels staan eenkant gestoot, gereed om opgeskep te word. Johan se taak is om die blikkies oop te sny en die resepte te raadpleeg, terwyl Marista die bevele wat hy hardop voorlees, haarfyn uitvoer.
Toe die tafel eindelik gedek en die kos opgedis is, staan hulle terug om hul handewerk te bewonder, en vir albei voel dit asof hulle ’n groot prestasie behaal het! Ouma, waar is jy? vra Marista weer stilswyend.
Johan se oë blink tevrede. Hy het self ’n leeue-aandeel in hierdie ete en voel ook trots op homself. As Michael darem vanaand klagtes oor die kos het, smyt hy hom sowaar by sy eie voordeur uit!
“Dis vir my so pragtig dat dit na ’n sonde lyk om dit te eet,” laat Marista met duidelike trots hoor, en agter haar rug klink ’n droë stem op: “Dit maak nie soveel saak hoe ’n ding lyk nie, juffrou. Die toets lê in die smaak daarvan. Sal ons aansit?”
Dis doodstil aan tafel tydens die ete. Johan lê deeglik weg, maar Marista peusel net. Haar maagsenuwees is op ’n harde knop getrek. Ongemerk hou sy Michael dop en toe hy ’n derde keer sy bord uithou, knipoog Johan openlik. Die stryd is gewonne!
Maar as sy verwag het om woorde van lof van die oudste De Beer te ontvang, is sy teleurgesteld. Sy moet maar net tevrede wees met die feit dat hy smaaklik geëet het. Toe hy opstaan van die tafel, is dit Johan wat hy aanspreek.
“Onthou dat ou Freek môre ’n slag die vuilgoedblik leegmaak. Ek sien netnou dis propvol … met blikke.”
Dis jammer dat Marista nie die fyn glimlaggie om Michael se mond kon sien toe hy in die gang afstap na sy studeerkamer nie. Sy is byna in trane toe die deur van die studeerkamer agter hom toegaan. Hy kon darem iets gesê het! Al kom dit ook uit blikke, het dit harde werk gekos, vir háár wat niks weet nie, angsvolle ure van swoeg en sweet!
Al haar trots en ingenomenheid met haar eerste ete is daarmee heen. Sy moet die drang onderdruk om die skottels van die tafel te gryp en agter hom aan te gooi – ook iets waaraan die verfynde Marista Minnaar voorheen nooit sou dink nie.
Maar in die paar ure sedert sy met die despoot van Duiwelskloof kennis gemaak het, het sy met rasse skrede begin verander, só verander dat sy heeltemal kapabel is om haar tong uit skone woede en frustrasie vir hom uit te steek en die bekwame Erika Webb te bel en haar te verseker dat sy ene Michael de Beer present kan vat … vir ’n pennie en ’n sikspens, soos Ouma sou sê!
6
“Miemie, moenie huil nie, asseblief! Michael is nie een vir vleitaal nie. Hy het drie keer ingeskep. Dit op sigself is al die grootste kompliment wat hy jou kan gee. Miemie, asseblief …”
Sy kyk met betraande oë na hom.
“Ek dink daardie broer van jou is … is … O, ek het geen woorde om hom te beskryf nie!” Dan sluk sy swaar en lyk verskonend. “Jammer, Johan. Dis nie reg dat ek jóú invlieg nie. Jy kan nie help nie … Ag, kom ons los dit. Wat sal dit help om te sanik?”
Sy begin die vuil borde heftig op mekaar pak. Wat sal sy haar aan Michael de Beer steur? Solank sy maag vol is, het sy niks verder met hom uit te waai nie. En dié is bepaald vanaand versadig, al sê hy ook wát! “En ek huil nie. Ek voel maar net effens moeg. Ek het nie juis gisternag op die trein geslaap nie en … al die spanning van die afgelope dag …”
“Natuurlik!” laat Johan sussend hoor. “Die skottelgoed kan bly vir môreoggend. Jy gaan nou dadelik uittrek en in die bed klim.”
Maar sy skud haar kop.
“Nee. Die kombuis lyk vreeslik. Dit moet eers aan die kant kom, anders sal hy ook weer iets daaroor te sê hê,” laat sy beslis hoor. Terwyl sy die vuil skottelgoed aandra kombuis toe, besef sy eers werklik hoe moeg sy is. Marista Minnaar sou nou in ’n geparfumeerde, stomende bad gaan klim en dadelik gaan slaap het. Maar daar is geen genade vir Miemie Greyling nie. ’n Baie deurmekaar kombuis wag op haar.
Johan help met die skottelgoedwassery. Hy droog af.
“’n Mens kan nie dink dat daar soveel vuil skottelgoed van dié bietjie gebrou kom nie,” merk hy op.
Marista vee met die rugkant van haar arm oor haar voorkop waar die stoom van die wasbak fyn sweetdruppeltjies vorm. Sy het lankal vergeet om aan grimering en haar vel en al daardie fieterjasies te dink. Daar is net nie tyd vir sulke goed op Duiwelskloof nie. Sy sug saggies. Sal sy haarself ooit weer ná dese regkry?
Michael kom met ’n brief in die hand binne. “Erika het ons pos vanmiddag saamgebring. Hier is ’n brief van Lettie.”
“O. Sit dit maar daar neer. Ek sal dit netnou lees.”
Johan gaan voort met die afdroëry en tot Marista se konsternasie loop Michael nie weer uit soos sy verwag het nie, maar plak hom stewig op die hoek van die kombuistafel neer. As hy dan móét bly, kan hy gerus help met die afdroëry. Maar daarvoor is hy seker te grootmeneer, dink sy ergerlik, intens bewus van die effens slordige prentjie wat sy voor die wasbak moet slaan.
Daar hang ’n sliert hare oor haar voorkop, en toe sy dit sommer vinnig met ’n seperige hand uit haar oë vee, voel sy skielik ’n hand om haar pols sluit.
“Wat makeer jou naels? En daardie rooi hale?” wil Michael fronsend weet, en dis glad nie meer ’n pophandjie wat hy vir inspeksie omhoog hou nie. Die