“Maar Michael sal dit mos agterkom …”
“Ons sweer net hoog en laag dis vars tuingroente. Dis ál.”
Marista lyk nog steeds skepties. Daardie meneer sal nie so maklik om die bos gelei word nie.
“Ek weet nie, Johan …”
“Kan jy aan ’n beter plan dink?”
“Ek kan aan geen plan dink nie,” erken sy eerlik. “As ek aan kos dink, gaan staan my verstand botstil.”
Hy lag en klop haar gerusstellend op die skouer.
“Ag, kom nou, wat sal jy jou deur die eerste ou probleempie laat afskrik? Wat is drie borde kos nou? Ons het vleis in die huis. Dié kan ons sommer al netnou op die stoof gaan sit sodat dit teen vanaand gaar en sag sal wees. Rys is hier seker ook. Dit kan ons ook vanmiddag al klaar gaarmaak.”
“Ons? Sal jy my help?”
“Ek het mos belowe ek sal. Die vleis, weet ek, gooi jy in ’n pot en dan ’n klomp water daaroor en ’n hand vol sout en laat dit kook. Jy gooi maar net elke keer water by. Die rys … Ons kan dit vir ou Sabien vra. Sy sal ons wel kan vertel. Dít kan sy darem kook. Dan kry ons net ’n klompie blikkies, maak ’n paar oop en siedaar, ’n heerlike ete!”
Dit klink baie maklik soos Johan dit stel, maar … daar is ’n ander probleem.
“Waar kry ons die blikkieskos? Is hier in die huis?”
Johan se gesig versober.
“Nee. Michael haat eintlik blikkieskos, maar ons kan gou vanmiddag ingaan dorp toe en gaan koop. Ons sal net eers moet kyk waar hy is. Dit sal beter wees as ons liewer ongesiens kan wegglip.”
“Sal hy ons nie laat gaan nie?” wil sy grootoog weet.
“Nee. Michael is baie spaarsaam. Daar was vanoggend ’n geleentheid dorp toe. En al laat hy ons ook gaan, sal hy wil weet waarom ons so dringend vanmiddag op die dorp wil wees. Ons moet maar liewer die motor stilletjies gaps en wegglip. Ek hoop jy kan motor bestuur.”
“Ja.”
“Gaaf. Dan is daar geen probleem nie. Kom ons stel nou gou ’n lysie op van wat nodig is. O, deksels, ek het geen kontant by my nie!” laat hy ontsteld hoor en glimlag verleë. “Ek dra eintlik nooit geld by my nie – waarvoor? Michael is maar die man wat alles koop en betaal. Hy koop ook alles kontant, dus is daar nie eens ’n rekening waarop ons kan koop nie.”
“Al was daar ook, sou ons nie daarvan gebruik kon maak nie, Johan. Dan sal hy mos dadelik agterkom wat aangaan. Ek het nog ’n paar rand kontant. Dit moet maar genoeg wees.” Ou Sabien is heel gewillig om na die vleis en rys om te sien onderwyl Marista en Johan wegglip dorp toe. Haar hart sak in haar skoene toe sy sien dat dit nog van die regte ou swart koolstowe is wat in die ruim kombuis van Duiwelskloof staan. Hier is beslis geen knoppies wat maar net gedraai kan word nie!
Die ou huishulp stel hulle ook in kennis dat meneer Michael – met soveel respek uitgespreek dat Marista besef Duiwelskloof het maar eintlik net een baas – by die kraal is en dat hy seker tot ná sononder daar sal besig wees.
Soos twee stout kinders wat goed weet hulle oortree, sluip hulle ’n rukkie later by die huis uit in die rigting van die motorhuis – ten minste, Marista sluip en Johan rol sy stoel so vinnig moontlik vorentoe.
Hoewel hy dit nie wys nie, is hy deeglik bekommerd. Michael is nie ’n maklike man om te kul nie en hoewel hy baie lief vir hierdie ouboet van hom is, het hy ook die wêreld se respek vir hom – én sy humeur. Daar is nou geen ander genade nie. Daar moet vanaand kos op die tafel wees, en iewers moet dit vandaan kom of die duiwel gaan los wees op Duiwelskloof.
Duiwelskloof is sowat agt-en-dertig kilometer uit die dorp, en Marista stoot taamlik vinnig aan, hoewel die grondpad wat op plekke maar sleg is, vir haar baie ongewoon voel. Dit gaan voor die wind tot omtrent dertien kilometer duskant Middeldraai. Skielik is hulle op ’n skerp draai en sy gewaar te laat die skaap in die middel van die pad. Sy moet die rem vinnig trap, met die gevolg dat die motor in die sandpad swaai en teen ’n sandwal vasloop.
’n Doodse stilte. Verskrik, albei se oë so groot soos pierings, kyk hulle mekaar eers ’n oomblik verslae aan.
“O, he … e … deksels! As die motor iets oorgekom het, braai Michael ons lewendig oor ’n oop misvuur!”
Marista is die ene bewerasie. As sy Michael de Beer se motor breek en Johan verongeluk, loop sy sowaar kaalvoet terug Kaap toe, maar terug Duiwelskloof toe nooit weer nie!
Sy klim uit en loop om die motor, maar kan met die blote oog niks verkeerd sien nie.
“Ek sien darem nie stampe of duikplekke nie. Gelukkig het die sandwal ons gekeer, anders was ons in daardie sloot.”
“Kom kyk of die ding weer wil vat,” laat Johan bekommerd hoor, en tot albei se verligting reageer die enjin dadelik, maar toe sy wil terugstoot, weier dit om te beweeg.
“Die wiele het in die sand vasgeval,” kondig hy aan.
“Wat nou?”
“Jy sal die sand om die wiele moet weggrawe.” Sy stem klink verskonend. “Ek is jammer, Miemie. As ek nie so hulpeloos was nie, kon ék dit gedoen het.”
Marista maak die deur weer oop en klim uit.
“Dis my hulpeloosheid en slegtigheid wat ons hier laat sit. Dus is dit nie meer as reg dat ék die sand moet weggrawe nie.”
Sy voeg ook sommer die daad by die woord. ’n Hele rukkie is dit net die stilte van die vlaktes om hulle. Voor in die motor hou Johan die pad bekommerd dop. Aan die een kant wens hy iemand wil op hulle afkom sodat Miemie hulp kan kry. Aan die ander kant bid hy dat daar liewer nie nou ’n bekende op die toneel moet verskyn nie, want dan sal Michael bepaald die een of ander tyd van hierdie petalje hoor. Asof deur telepatie, is daar skielik ’n bakkie voor hulle in die pad aan die kom en Johan se hart sak in sy skoene toe hy Erika Webb sien stilhou en nader stap. Dit sal nou net weer sý wees wat op die toneel moet verskyn, dink hy ergerlik.
“Moeilikheid, Johan? Waar is Michael?” vra sy bekommerd toe sy langs die motor tot stilstand kom.
“Op die plaas, natuurlik. Dis Miemie wat by my is.”
“Miemie? O, jy bedoel die nuwe huishoudster? Waar is sy?”
“Sy is besig om die sand agter die wiele weg te grawe. Die motor sit vas.” Hy gee hierdie inligting onwillig en Erika frons, stap dan om die motor tot waar sy ’n goedgevormde been sien uitsteek. Sy staan die spulletjie ’n rukkie met vernoude oë en betrag.
“Juffrou Greyling, ek dink dis nou genoeg. Gee pad agter die wiel dat ek kyk of ek dit nie nou teruggestoot kry nie.”
’n Vuil, beswete gesiggie kom onder die een agtermodderskerm te voorskyn, en die blou oë word stormagtig toe sy die openlike leedvermaak op die ander meisie se gesig sien. Gehoorsaam kruip sy uit en staan weg. Oomblikke later is die motor weer terug op die pad en Marista skuif weer agter die stuurwiel in.
Erika sê waarskuwend, die genotvolle glimlaggie nog steeds om haar lippe: “Jy moet maar liewer versigtig ry, juffrou. Michael is baie heilig op sy motor.”
Van die ander kant af laat Johan bitsig hoor: “In daardie geval kan jy gerus hierdie kamp laat omhein. Hier is gedurig skape in die pad.”
Erika frons. “Jy weet dit sal die kamp te klein maak vir enige doel. Kyk julle liewer waar julle ry. Dis nie Kaapstad dié nie!”
Marista lig haar besmeerde kennetjie op en kyk die meisie koel in die oë. Sy kry dit darem reg om haar stem net-net beleef te hou.
“Dankie vir u hulp, juffrou Webb … en tot siens.”
Op die dorp aangekom, help Marista