“Dis waar dat daar baie stories oor spoke is,” sê sy en vat Heidi se hand, “maar …”
“Ha!” sê Clint Eastwood.
“… maar dis net stories.”
Sy ma gee hom ’n vuil kyk. “Dis een van die redes hoekom ek soontoe gaan, om meer daaroor uit te vind. Die Karoo is vol vreemde gelowe en bygelowe. Dit beteken nie dis waar nie.”
“Sien?” snip Heidi. “Dis nie waar nie!”
“Dit beteken ook nie dis nié waar nie,” sê Clint Eastwood. “Al wat ek sê, is waar daar ’n rokie is, is daar gewoonlik ’n vuurtjie, of in dié geval ’n spokie.”
Hy kan op Budde se gesig sien hoe sy brein twee en twee bymekaar sit om uit te kom by: “Clint Eastwood het nie gejok nie. Sy ma doen rêrig navorsing oor spoke. Dit beteken dat sy stories oor hoe dit hiér spook ook waar kan wees.”
Dis pragtig, dink Clint Eastwood. Soos om ’n Ferrari te sien ratte verander. Eerste rat, tweede rat, en nou tel ons spoed op.
Hy grinnik. Stap 3, hier kom ons!
“Dis in elk geval nou tyd om te gaan slaap,” sê sy ma streng. “Bud het ’n lang dag gehad, hy moet in die bed kom.”
Clint Eastwood kan sien dis nou nie juis wat Budde wou hoor nie. Veral nie ná wat hy pas besef het nie. Maar voordat sy nefie beswaar kan maak, gryp hy ’n flits. “Kom, Budde, ek stap saam. Dis maar lelik donker en ons wil nie hê jy moet verdwaal nie.”
“Bud,” sê Budde sonder oortuiging. Hy volg Clint Eastwood sleepvoet. Daar gaan ’n dowwe trilling deur die houtvloer toe Walkabout ook opstaan en agterna drentel.
Buite die kombuisdeur is die nag swart.
“Dè.” Clint Eastwood gee vir Budde die flits. “Stap jy maar voor.”
Budde sit die flits aan, maar dit maak feitlik geen verskil nie. Die lig slaan skaars twee meter voor hom in die digte plantegroei van die bos vas.
Die nag is grafstil. Die enigste geluid is die gekraak van hulle voetstappe oor die blaartjies en takkies wat in die bospaadjie lê.
Daar is twee redes hoekom Clint Eastwood vir Budde voor laat loop. Die eerste is sodat Budde se gesig al die spinnerakke kan versamel wat die paadjie vol hang. Dis ’n aaklige gevoel om daarin vas te loop, en dit sal sy nefie in die regte luim plaas vir die tweede rede.
“Eargh!” gril Budde kort-kort terwyl hy klap na sy gesig en nek soos hy die spinnerakke probeer wegvee. Hy loop nog en klap toe die woud skielik ophou en hulle amper in Bruce Lee se woonstel vasloop.
En toe gebeur dit.
’n Geluid soos ’n geweer wat ontplof, reg agter Budde.
En weer.
En weer.
Teen die tyd dat Budde die flits opgetel het en die lig weer in die woud laat skyn, bewe hy só dat dit lyk asof hy besig is met ’n laservertoning.
“What’s he doing?” gil hy hees.
“Wat dink jy?” sê Clint Eastwood kalm. “Hy nies.”
Wat nie heeltemal waar is nie. Want Walkabout nies nie net nie, hy proes ook, terwyl sy reusekop wild rondswaai.
“B-b-but why?”
Clint Eastwood glimlag in die donker. “Dis seker maar ’n plant waarvoor hy allergies is, wat anders kan dit wees?”
Maar Clint Eastwood weet goed wat Budde dink dit is. Dis ’n waarskuwing. Dis ’n alarm wat loei in sy kop. Dis terughardloop Amerika toe waar daar nie spoke en niesende honde is nie.
Dis nou maar eenmaal hoe angs werk. Wanneer dit toeslaan, slaan jou gesonde verstand ook toe. Vir Budde kan dit net een ding beteken en niks anders nie. Dit kan byvoorbeeld nie die peper wees wat Clint Eastwood pas aan Walkabout se neus gesmeer het nie.
“Siestog, oubaas se honne,” sê Clint Eastwood terwyl hy Walkabout met moeite omdraai in die rigting van die huis. “Kom ons kry jou weg van die verpestelike bosse af.” Hy kan nie Budde se gesigsuitdrukking sien nie, maar hy’s seker dis te kosbaar vir woorde.
“Lekker slaap, Bud,” sê hy opgewek. “Hou maar die flits, jy gaan dit nodig hê.”
En sluk die bos hom en Walkabout in.
Nou is Budde alleen in die donkerte. Alleen tussen al die grafstene. Alleen met die stories in sy kop en sy verbeelding.
Dit gaan ’n lang nag wees.
En hier is ons nou. Die oomblik van waarheid.
Stap 4. Die laaste en beslissende stap.
Die res van die aand het Clint Eastwood kort-kort sy pakkery laat staan om gou te gaan kyk of Budde nog wakker is, en of hy nie al sy eie tong ingesluk het nie.
Budde het nie. Maar hy was ’n paar keer gevaarlik naby daaraan toe Clint Eastwood verby sy venster geskuifel of ’n klippie op die dak gegooi of die bosse heen en weer geruk het vir daai malmens-in-die-bos-effek.
Elke keer het die flitslig binne aangegaan en bewerig deur die venster geskyn. Teen tienuur het Clint Eastwood besluit dis genoeg. Dis tyd vir Budde om te ontspan en uiteindelik aan die slaap te raak.
Ongeveer twee ure later was Clint Eastwood terug by die woonstel, gewapen met ’n sleutel. Hy het die voordeur oopgesluit en katvoet binnegegaan. Budde se slaapkamerdeur was toe en te oordeel na sy snorke soos ’n geroeste kettingsaag wat ’n balk deurwerk, was hy vas aan die slaap. Maar nie vir lank nie.
Want in sy drome begin sy onderbewussyn aan sy gesonde verstand klop.
Sy brein ruk wakker.
En slaan toe bollemakiesie.
Want net buite sy deur weergalm die geluid van ’n trein wat besig is om die sitkamermeubels op te vreet. Die geluid dril deur sy pyndrempel en sy kleintongetjie voel vasgeplak aan sy verhemelte. Hy begin onwillekeurige kermgeluide maak. Sy loodswaar vingers vroetel lomp onder sy kussing in na waar hy die flits gebêre het.
In die sitkamer is Clint Eastwood besig om die meubels rond te skuif oor die geelhoutvloer. Dit maak die mooiste geluide. Amper nes ’n Tirannosourus wat verstik aan ’n bol bene.
En toe hy stop, hoor hy dit: die geluid van ’n asem wat nie dieper ingetrek kan word nie. ’n Dun strepie lig skyn bewerig onderdeur die deur. Hy sit sy hand op die deurknop en draai stadig.
Aan die ander kant van die deur is Budde besig om hom van die bed af teen die muur op te werk soos ’n verskrikte spinnekop wat in ’n hoek sit.
Sy asem kan nie meer nie.
Sy longe is op die punt om te bars.
Toe die deur stadig oopswaai, gee Budde ’n gil wat al die dooies in die begraafplaas kan opwek.
Hy gil nie “Mammie!” nie.
Hy gil: “BLIKSEEEEEEEEEEM!!!!!!”
Lekker lank en uitgerek, met baie uitroeptekens. Pragtige Afrikaans.
Clint Eastwood is sommer trots. Hy druk die deur vinnig oop, koes vir die flits wat op hom afpyl en skakel die lig aan.
Toe Budde sien wie dit is, begin hy sommer in tale praat – maar alles in goeie Afrikaans. Nie ’n enkele Amerikaanse uitdrukking kom oor sy lippe nie.
Met adrenalien wat deur sy are bruis, spring hy in ’n boog tot reg voor Clint Eastwood. “Is jy mal?” skree hy terwyl sy arms soos ’n windmeul in ’n storm rondswaai.
Clint Eastwood kyk hom kalm op en af. “Praat jy nou weer Afrikaans?”
Budde se arms swaai nog steeds. Hy’s te opgewerk om te besef wat aangaan. “Ja, natuurlik!” skree hy.
“En jou naam is?”
“Wat?”