Walkabout gaan lê langs die tafel met ’n sug, sodat die vloer effens tril. Hy is natuurlik nie ’n opregte boerboel nie, net sy pa was. Sy ma was ’n Great Dane, wat verduidelik hoekom hy só lyk: hy’t die hoogte sowel as die breedte geërf.
“What do you feed him?” Budde trek sy nat hemp van sy lyf af weg en probeer dit droogdruk met ’n servet.
“Enige iets wat hy wil hê,” sê Heidi. “Pap, hondeblokkies, perde … Daar was ook al ’n paar karre wat hy agter die huis begrawe het.”
Walkabout is bekend daarvoor dat hy vreemde goed aansleep. Hy het eendag met ’n bergfiets by die huis aangekom. ’n Rukkie later het ’n verskrikte fietsryer aan die voordeur geklop.
“Dis daardie superhero-uitrusting wat jy aanhet,” het Clint Eastwood probeer verduidelik. “Dit maak hom waansinnig.”
Die man het nie verstaan nie, sodat Clint Eastwood verplig was om na sy helder oranje rekstofbroekie en noupassende help-my-fris-lyk-hempie te beduie.
Hy kon dié sogenaamd aërodinamiese fietsryklere nog nooit kleinkry nie. Om nie te praat van die hele beenskeerdery nie. Probeer hulle die spoedgrens breek of ry hulle fiets om fiks te bly? Want hy het nuus vir hulle: hulle gaan nooit die spoedgrens breek nie. En as hulle dit doen om fiks te bly, hoekom alle windweerstand wegvat deur te skeer en neonkleurige, noupassende Superhero-onderklere te dra? Hulle sal gouer fiks word met normale, ordentlike klere.
“Dis soos ’n rooi vlag voor ’n bul,” het Clint Eastwood weer probeer.
Aan sy geskeurde broek en die klomp gebreekte takkies in sy polistireenhelmet het dit gelyk asof die man dwarsdeur ’n bos gespring het. Wat hy inderdaad gedoen het.
Die man het nie juis omgegee wat die rede vir die aanval was nie, hy wou net sy fiets terughê. Ongelukkig was die voorwiel klaar afgekou en die ketting weg. Dit het Clint Eastwood se pa ’n hele paar rand gekos om die goed te vervang.
“Dis darem nie só erg nie, Budde,” lag Heidi. “Maar hy’t al een of twee karre probeer vang. Die laaste een was so ’n giggelgeel Land Rover, ’n maand of wat gelede.”
Clint Eastwood skud sy kop. “Hoekom enige iemand dít aan ’n Land Rover wil doen, gaan my verstand te bowe. Geel is beslis nie ’n Land Rover-kleur nie. Dis die kleur van sonneblomme, of vla. ’n Land Rover moet kakie wees, of ivoor, of modderbedrupte weermaggroen, maar nooit-ooit geel nie.”
“What happened?” vra Budde.
“Walkabout het gewen,” sê Clint Eastwood. “Hy’t hier aangekom met die buffer van die kar. Hulle maak ook nie meer buffers soos in die ou dae nie,” voeg hy by. Asof dit die motorindustrie se skuld is dat Walkabout die Land Rover so verrinneweer het.
Hy vat sy glas melk en sluk dit in rekordtyd af. “Kom, Budde.”
“Búd,” protesteer sy nefie, maar Clint Eastwood ignoreer hom.
“Ek gaan wys jou gou waarheen ons môre ry, dan kan jy ’n bietjie meer opgewonde raak daaroor.”
Hy loop vooruit woonkamer toe, met Budde, Heidi en Walkabout wat agter hom aan drentel.
“Moenie te lank draai nie!” roep Clint Eastwood se ma agterna. “Onthou, julle moet nog klaar inpak. En Budd … Bud moet in die bed kom, hy’s seker doodmoeg.”
“Ja, Ma!” kom die antwoord gelyk uit twee kele.
In die woonkamer haal Clint Eastwood ’n padkaart uit en slaan dit oop op die koffietafel. Hy druk sy vinger op Stellenbosch. “Hier is ons nou.” Met sy ander vinger druk hy op ’n oop stuk niks in die middel van nêrens net noord van Laingsburg. “En hier is waarheen ons môre gaan.”
Budde en Heidi kyk.
Tussen “nou” en “môre” lê daar amper drie ure se ry verby dorpe met name soos Worcester, De Doorns, Matroosberg en Matjiesfontein.
“Where are we going exactly?” vra Budde.
“Moordenaarskaroo.” Clint Eastwood se oë blink van opgewondenheid. “Dit lê so halfpad tussen Laingsburg en Sutherland. Daar’s nie telefone nie en ook nie internet nie. Daar’s skaars paaie. Dit gaan heeltemal befoeterd wees!”
“Really?” sê Budde, maar sonder enige oorgawe.
“Hoekom noem hulle dit die Moordenaarskaroo?” vra Heidi.
Clint Eastwood het gewag hiervoor.
“Omdat daar soveel moorde plaasvind. Dis die perfekte plek, as jy mooi daaroor dink.” Hy gluur van onder sy wenkbroue na Budde en Heidi. “In die ou dae het die boere die Griekwas uitgemoor en die Griekwas op hulle beurt die boere, maar dis nie hoekom die naam behoue gebly het nie. Dit word vandag so genoem omdat dit die gunstelingplek in die land is vir elke ontsnapte kranksinnige, massamoordenaar en professionele sluipmoordenaar wat iemand stilweg van die gras af wil maak.”
Budde en Heidi staar na die stuk niks op die kaart asof dit enige oomblik gaan lewend word en die murg uit hulle wurg.
“Jy jok,” sê Heidi, maar sy klink nie vreeslik oortuig nie.
“Jy hoef my nie te glo nie,” sê Clint Eastwood ongeërg. “Maar kom ons kyk na die feite.” Hy staan op en begin heen en weer loop soos ’n speurder wat besig is om ’n moeilike saak op te los.
“Een. Dis in die middel van nêrens, reg? Wat beteken dat daar niemand is om te sien wat jy doen nie. Niemand gaan jou slagoffer eers hoor gil nie.”
Hy swaai op sy hakke om. “Twee. Jy kan nie ontsnap nie. Want waarheen gaan jy? Jy’s so ver van enige iets af dat jy van dors sal doodgaan voordat jy kan hulp kry. Die Karoo is hondwarm en bitter droog.”
Budde gee ’n droë sluk wat sy adamsappel halfpad in sy nek laat vasslaan.
Clint Eastwood gaan staan en draai stadig na sy gehoor toe.
“En drie: niks gaan van jou oorbly nie. Met al die hiënas, jakkalse en vleisetende insekte wat daar rondkruip, sal daar nie eers ’n spoegseltjie van jou oor wees vir die polisie om te identifiseer nie. Nie bene nie, niks.”
Budde gooi sy kuif uit sy oë. “Then if there’s no evidence, how do you know people get murdered there all the time?”
“Ja,” sê Heidi, “hoe weet jy?”
“Ek het nie gesê daar’s geen bewyse nie.” Clint Eastwood glimlag slinks. “Daar ís bewyse – net nie die soort wat jy kan gebruik nie.”
“Hoekom nie?” vra Heidi ongeduldig.
Clint Eastwood leun vertroulik nader aan haar. “Spoke,” fluister hy in sy onheilspellendste stem. “Duisende van hulle – siele wat nie tot rus kan kom nie. Mense wat wreedaardig vermoor is en nou ronddwaal op soek na weerwraak en bloed.”
Hy bly stil, sy oë stip op Heidi. In die hoek prewel die televisie voort soos ’n geestesversteurde.
En toe:
“MAAAAAAAA!” skree Heidi.
Budde skrik so groot, hy frommel sommer die kaart op.
Heidi spring op. “Clint Eastwood probeer ons bang maak!”
“Clint Eastwood!” kom sy ma se stem van die kombuis af.
Clint Eastwood het Heidi se reaksie verwag. Hy’s egter meer in sy noppies met Budde s’n.
Tyd vir Stap 2.
“Wat het jy nou weer gedoen?” vra Clint Eastwood se ma met die instap.
Voor hy sy onskuld kan pleit, sê Heidi: “Hy sê waar ons môre heen gaan, gaan mense ons vermoor en dan gaan daar niks van ons oorbly nie want die hiënas gaan ons opvreet en dan gaan ons spoke word wat net spook en ander mense se bloed wil uitsuig, Ma!”
Clint Eastwood rol sy oë. “Dis nie heeltemal