Sy sluk egter gou haar gil toe Budde nader kom en sy sien hoe lelik hy is. Of dalk is dit hoekom sy in die eerste plek gegil het, dink Clint Eastwood.
Budde duik onder die flitsende kameras deur. “S’up,” groet hy met ’n swaai van sy kuif.
Clint Eastwood byt amper sy tong. (Dis nou Budde se tong, nie sy eie nie.)
Maar voordat hy Budde se hand kan vat om die blou duiwel uit hom te druk, spring sy ma hom voor.
Sy omhels vir Budde terwyl Bruce hom van sy bagasie verlos.
“My liewe kind, kyk hoe lank het jy geword!” Sy bekyk hom op en af asof hy ’n nuwe spesie is. “Ek moet skoon opkyk na jou!”
Dis waar. Budde is selfs langer as Bruce, alhoewel hy nie die breedte bygekry het nie. Jy kan hom maklik aansien vir ’n kraak in ’n muur, dink Clint Eastwood. Hy staan nader.
“Welkom, Budde. Hoe gaan dit?” groet hy met sy beste verwelkomingsgrynslag en steek sy hand uit.
Budde gee sy hand een kyk en klap dit toe twee keer – een keer van voor, en toe weer van agter.
Asof hulle rappers is.
Asof Clint Eastwood gaan dink dis cool.
(’n Vinnige feit: Clint Eastwood dink niks is cool nie. Om presies te wees, hy haat cool. Cool is vir ouens wat nog nie ’n persoonlikheid gekweek het nie en een probeer fabriseer. Van buite af binnetoe in plaas van andersom. Volgens Clint Eastwood is die enigste ouens wat werklik cool is dié wat nie dink hulle is cool nie.)
“Cool, cuz, cool,” antwoord Budde met ’n aangeplakte Amerikaanse aksent terwyl hy oor Clint Eastwood se kop na wie-weet-wat staar. “Just do me a favour, man. Call me Bud, okay? I haven’t been Budde for, like, ever.”
En dis hoe dit begin het. Oorlog. Wraak teen swak maniere. Noem dit wat jy wil. Die punt is: Clint Eastwood laat nie aan hom klap nie. Daarvandaan het dinge stelselmatig vererger – in trappe van onstuimigheid.
Trap een was Budde wat weier om te glo dat sy naam Budde is. Die Amerikaners het hom Bud gedoop en daarom hou hy meer daarvan. Tipies die Amerikaners, dink Clint Eastwood, kan ook nie Afrikaans praat om hulle lewe te red nie.
Trap twee was Budde wat sélf weier om Afrikaans te praat. Hy dring daarop aan om soos ’n wafferse Yankee Doodle net Engels te praat, swak aksent en al.
En dan was daar trap drie. Die laaste trap en ook die laaste strooi. Hulle was skaars uit die lughawe se parkeerterrein, toe begin Budde alles vergelyk met Amerika. Van die grootte van Kaapstad se lughawe (“It’s really tiny! I’m amazed that it can handle international flights.”), tot die toestand van die N2 (“In America we obviously have four to six lanes each side. Now that’s a proper highway!”).
Clint Eastwood was naby aan moor. ’n Amerikaner wat nie van beter weet nie is een ding, maar ’n aansitterige Suid-Afrikaner wat nie meer Suid-Afrikaans wil wees nie is iets heeltemal anders.
Teen die tyd dat hulle vir Bruce in Kampsbaai afgelaai het, vermoed Clint Eastwood dit gaan ’n baie lang vakansie wees. Die rit huis toe was al klaar te lank, want Kampsbaai se strand is nie so mooi soos dié van Miami nie. Die bakkies op die pad is nie so groot of kragtig soos die Amerikaanse pickups nie. Tafelberg is so klein dat dit sommer in die Grand Canyon sal pas …
En so aan, ensovoorts. Al die pad tot in Stellenbosch. Daar’s wraggies nie een ding wat naastenby so goed of so groot soos dié in Amerika is nie.
Dit help nie jy praat met so iemand nie, besluit Clint Eastwood, hy moet voel. En wie beter as hyself om Budde se dieper gevoelens te bereik? Die Amerikaners praat mos graag van ’n “intervention”, en dis presies wat Clint Eastwood in gedagte het. ’n Ingryping. ’n Standpuntverandering. Of in goeie Afrikaans, ’n kopskommeling.
Sy pa sê altyd as jy by die ware mens wil uitkom, kan jy een van twee dinge doen: jy kan vriende met hom wees vir tien jaar, of jy kan tien dae saam met hom gaan jag. Slegs dan gaan jy alles oor iemand uitvind. Of hy lafhartig is, of ongeduldig, of hy verskonings maak vir alles, of hy lui is … En uiteindelik of hy jou vriendskap waardig is.
Daarvolgens sal tien dae in die veld ook ’n goeie tyd wees om iemand ’n gepaste kopskommeling te gee. Clint Eastwood het egter nie tien dae nie. Daarom het hy ’n klein verandering aan sy pa se filosofie aangebring.
’n Derde opsie. Een wat nie werk oor tien jaar of tien dae nie, maar eerder oor tien ure.
Daarom is dit so handig dat die Van Wyks op ’n kleinhoewe buite Stellenbosch reg langs die Jonkershoek-natuurreservaat woon. In die veld, as’t ware. Hulle ou huis staan versteek tussen hoë bome wat kraak as die wind waai – die huis, nie die bome nie. Die bome suis net as die wind waai, en as die wind woes waai, fluit hulle soos ’n lat wat deur die lug swaai. Dan kreun die huis asof dit aan die ontvangkant van die lat buk. Dis genoeg om jou tone teen jou enkels te laat opkrul.
Maar dis nog nie naastenby die ergste nie. Die ergste is wanneer daar geen wind waai nie, want dan is dit so stil dat jy elke geluidjie kan hoor. Elke vreemde kraak in die houtvloere, die spookagtige gekrap-krap van takke teen jou ruit. Met ’n bietjie verbeelding word dit ’n massamoordenaar wat buite jou deur rondkruip op soek na ’n inkomplek, ’n boosaard wat vir jou deur die sleutelgat loer terwyl hy die drumpel nat kwyl.
Dis nou as jy ’n verbeelding het. En as jy nie een het nie, is Clint Eastwood meer as bereid om jou so ’n bietjie in daardie departement te help.
Bruce se afwesigheid het hom ’n idee gegee. ’n Goeie idee. Want Bruce bly nie in die huis saam met die res van die gesin nie, maar in ’n woonstelletjie so effens dieper die bos in. Eintlik is dit die oorspronklike opstal wat Bruce en sy vriende een vakansie in ’n woonstel omskep het, kompleet met ’n sitkamertjie, badkamer en klein kombuis.
En dis waar Budde nou bly. Manalleen. In die diep, donker nag.
Hoekom nou ’n kamer met sy neef deel as hy sy eie woonstel kan kry? Hy’s tog ’n geëerde gas! En waarskynlik doodmoeg van die lang vlug. Hy sal vanaand seker vroeg wil gaan slaap, in rus en vrede.
Clint Eastwood se ma het gedink dis ’n gawe idee, en tog so bedagsaam van Clint Eastwood teenoor sy neef.
Dus: nadat Budde sy bagasie in sy kamer in die woonstel in die bos in die middel van Jonkershoek neergesit het, begin Clint Eastwood in alle erns aan die res van sy plan werk.
“Dis nou nie ’n vyfsterhotel nie, maar dis ten minste net vir een aand,” sê hy terwyl hy so half ingedagte die deur se slot toets. Hy gee ’n laggie. “Nie dat ons van more af in ’n veel beter plek gaan bly nie.”
“What do you mean?” vra Budde verward. “I thought we’re only leaving Monday morning. And where exactly are we going? My mom just said we’ll be having a real African adventure … whatever that means.”
Clint Eastwood rek sy oë verbaas. “Weet jy nie? Ons gaan Karoo toe. Land van spoke, meerminne en VVV’s.”
“VeeVeeVees?” vra Budde – kan jy glo – nog steeds met ’n swaar Amerikaanse aksent.
Clint Eastwood knik. “En spoke en meerminne.”
“What are VeeVeeVees?”
Wee jy! Dat een mens so dof kan wees. Dis asof die mannetjie nie enige iets in Afrikaans wíl onthou nie.
“Vreemde Vlieënde Voorwerpe. Baie daarvan. Weet jy dat dit een van die min plekke in die wêreld is waar mense nog gereeld vlieënde pierings sien?”
Budde se gesig kry so ’n selftevrede trek. “Oh, you mean UFOs?”
Maar voordat Clint Eastwood kan sê: “Nee, ek bedoel nie UFOs nie, ek bedoel VVV’s!” spring Budde hom voor.
“New Mexico is obviously the place to go if you want to see UFOs. There are more sightings in New Mexico than in any other place on Earth,” sê hy asof hy persoonlik al die vlieënde