“Het jy nooit daaraan gedink dat ek ’n reg het om haar te leer ken nie?”
“Hallo, sewentien? Nie juis mature nie. In daardie stadium het ek geglo dis die beste vir ons almal. Noem my stupid, soos vanmiddag, maar in my kop was ek en Skyla ’n package deal.”
“’n Package deal wat ek só sou gevat het.” Hy klap sy vingers om te wys hoe gou.
“Rossouw.” Sy druk haar hande teen haar slape. “Jy was op varsity, jou hele blink toekoms voor jou.”
“Hoop nie jy verwag ’n medalje vir onselfsugtigheid nie.”
“Ek verwag dat jy probeer verstaan. Ek was self ’n glips. My ma en pa is getroud en dit het nie fantasties uitgewerk nie.” Haar voorarm vee oor haar wang. “Weet jy hoeveel keer moes ek hoor dat my pa se lewe beter sonder ons sou gewees het? Dat hy ’n loopbaan sou gehad het as hy klaar kon swot? Ek wou nie hê jy moes so oor my en Skyla voel nie.”
“Toe besluit jy namens my.”
Great, nou huil sy. Trane is mos elke vroumens se beste wapen. “Wat van haar? Het jy vir een oomblik aan haar gedink?”
“Maar net elke oomblik van elke dag!” Sy snuif en trek ’n tissue uit ’n boksie langs die bed. “’n Kind is nie ’n rugsak wat jy in ’n hoek kan smyt en vergeet nie. Terwyl jy klas gedraf en gepaartie het, het ek vir nege maande my longe uitgekots. En toe vir nóg ’n jaar elke nag op en af geloop met ’n skreeuende kind.”
“Koliek?” vra hy.
“Refluks.”
“Wat’s dit?”
“Sooibrand op steroids.”
“Wel, as jy simpatie soek, don’t hold your breath. Jý is die een wat te trots was om hulp te vra. Net jammer Skyla moes saam met jou suffer.”
“Minstens het sy grootgeword sonder ’n oupa – en dalk selfs ’n pa – wat haar weggewens het. Ek het gedink sy verdien beter as dít.”
“Sy verdien beter as om in ’n donnerse karavaan groot te word wat jy die hele Overstrand vol sleep!”
“Daar’s meer liefde in hierdie karavaan as wat daar ooit – óóit – tussen jou en jou pa in julle mansion teen die berg was.” Sy wys na ’n bordjie teen die muur. “Lees bietjie wat staan daar.”
Home is where we park it. Please.
“En daar.”
Home is wherever I’m with you. Gee hom ’n emmer, sulke sentimentele strooi maak hom naar.
“Jy en jou flippen clichés. Dink bietjie vir jouself, toe.” Sonder dat hy wil, lees hy nog ’n spookasem-pienk bordjie. Midwives help people out. Hel, hy het skoon vergeet watse werk sy doen, hoekom hy eintlik hier is. “Wat maak jy met haar wanneer jy na geboortes toe gaan?”
Sy torring aan een van die stukkende plekke in haar jeans. Hy sal wragtag nooit verstaan waarom mense klere met gate koop nie. “Soms bly sy by een van my vriendinne, ander kere kom sy saam. Sy speel met die ouer kinders, as daar is, of sy klouter sommer êrens in ’n leë bed. Sy’s ’n maklike kind.”
“Sy moet seker maar wees. Dis nie of sy ’n beter lewe ken nie.”
“Wat probeer jy sê?” Minstens skree sy weer op hom, haar trane vir eers opgedroog. “Moes ek haar vir jou en jou pa gegee het? Asse-flippen-blief! Dan was sy so … emotionally challenged soos julle! Ek het dalk te min IK-punte om vir myself te dink, maar ek het minstens ’n hart! Skyla weet hoe lief ek vir haar is.”
“Liefde sit nie kos op die tafel nie.”
“Hou op om my te beledig. Skyla het nog nooit tekort gely nie. Sy’t ’n vol magie, sy’t warm klere, sy’t ’n dak oor haar kop, al trek jy jou neus daarvoor op.”
“Wil jy regtig hê sy moet vir die res van haar lewe in ’n woonwa bly? Net omdat jy nie die siklus kon breek nie?”
“Uit.” Sy kry hom aan die kraag beet en trek hom so verwoed orent dat ’n knoop van sy hemp afbreek. “Ek het genoeg gehad. Toe ek jou gesig netnou by die deur sien, het ek gedink ek moes jou vroeër vertel het. Ek was verkeerd.”
Magtag, sy is sterker as wat sy lyk. Sy boender hom tot by die karavaandeur, pluk dit oop, en stamp hom teen die rug. Hy kan hom natuurlik teensit, maar hierdie gesprek is in elk geval afgehandel.
“Loop,” sê sy. “Jy was sewe jaar gelede nie reg om ’n pa te wees nie, en jy’s nog steeds nie.”
“O, nè? Ons sal sien of die hof met jou saamstem.”
Sy klap ’n hand oor haar mond, en Rossouw verwens homself. Dit was ’n lae hou. Sy stres klaar oor ’n hofsaak. Dis wreed om haar met nog een te dreig. Hy sal die kind nie by haar wegvat nie, hy’s net kwaad en verward. Hy behoort om verskoning te vra, hy weet, maar …
“Loop net, asseblief.” Die trane is terug in haar stem.
“Ek gaan.”
Hy is skaars drie treë weg toe sy agter hom aanroep. “Rossouw!”
Hy gaan staan, maar draai nie om nie. Hy kan nie na haar kyk nie … wens net die nag sluk hom in. “Wat nou?”
“Ry versigtig. Moenie om die draaie jaag nie.”
Kan sy gedagtes lees? Sy vingers is reeds om die karsleutel geklamp. Hy kan die petrolpedaal onder sy voet voel, die adrenalien wat hom ’n rukkie sal laat vergeet.
“Wat traak dit jou hoe ek ry? Jy’s nie my ma nie.” Hy besef eers hoe kinderagtig hy klink toe die woorde uit is. Lame, Van der Linde. Sy ís die ma van jou kind, of jy daarvan hou of nie.
3
Anouk wag vir die enjin se brul voor sy op een van die buitestoeltjies neersak. Haar kop is so swaar dat sy dit op die tafel neerlê. Wat nou? Waar begin sy om dié gemors reg te maak?
Dis laat, sy moet Skyla gaan haal. Of sal sy Mollie vra om haar vanaand daar te hou? Skyla sal nie omgee nie. Mollie is ’n skoonheidsterapeut en enige dogtertjie se fairy godmother. Daar’s nie ’n einde aan haar bederfies nie: ’n minipedi of ’n voetspa of ’n naelverfsessie. Sy het altyd Coke in die yskas, koekies in haar kas. Geen wonder Skyla dink die son sak wanneer Mollie haar kleurvolle sitvlak neerplak nie.
Jis, die versoeking is groot. Sy is op, haar emosies rou. Sy het nie krag vir die duisend vrae wat haar kind gaan hê nie. Skyla het twee en twee bymekaar gesit. Anouk het haar nie verniet van kleins af vertel haar pappa is ’n mooie man met die naam Rossouw nie.
Die ooreenkoms tussen pa en dogter het haar oorrompel. Het Skyla enigiets van haar geërf? Die effense krul in haar haartjies, dalk. Dis al. Maak nie saak nie, haar kind het haar waardes geleer. Mense sal altyd vir Skyla belangriker as besittings wees. Sy kan nie dieselfde van Rossouw sê nie. Sy het gehoop hy het grootgeword. Maar hoekom sou hy? Hy is nie die een wat moes kind grootmaak nie. Sy lewe is nie vir altyd verander deur ’n blou strepie op ’n stokkie nie.
Anouk sug. Dis onregverdig om hom te verwyt, selfs net in haar gedagtes. Sy het gekies om hom skotvry te laat afkom. Sou sy hom later vertel het? As hy aanhou probeer het om haar te kontak? As hy ná daardie Desember-vakansie teruggekom het? Sy weet nie. Dit was ’n mislike hoofstuk in haar lewe. Niemand wil Graad 12 deur ’n kollege doen omdat hulle te domonnosel was om behoorlike voorbehoeding te gebruik nie. Sy kon dit in haar onnies se oë sien: Eers die teleurstelling, toe die gelate aanvaarding dat hulle seker nie méér van haar moes verwag het nie. Nie in haar “huislike omstandighede” nie.
Sy klad haar wange droog met die verflenterde tissue. Wanneer gaan haar lewe makliker word? Gaan dit altyd soos ’n nimmereindigende stryd voel? As karma regtig ’n bitch is, hoekom gaan dit so goed met mense soos Magnus van