“So alles gaan nog steeds vir jou oor wen of verloor? Ons praat oor menselewes, nie oor beach volleyball… of ’n potjie skaak nie.”
“Ons praat ook oor miljoene rande,” sê hy koel, “en dis die bottom line. Jammer as dit jou seepbel bars, sweetheart, maar dís besigheid.”
Patronising poephol! Sy klim sommer oor die tafel en verwurg hom met sy rooi das. Hoe durf hy só met haar praat?
Hy haak sy duime deur die lussies van sy belt. “Hei, ek’s nie die vyand nie. My werk is om my kliënte teen gold diggers soos die Lategans te verdedig. Jy’s ook ’n kliënt, ingeval jy daardie deel misgeloop het.”
“Hulle is nie gold diggers nie, net ouers wat vir hul kind omgee.”
“Werklik?” Al is sy stem sag, kriewel ’n rilling by haar ruggraat af. Geen wonder Hanno dink die son skyn uit sy gat nie. Kan nie pret wees om in die getuiebank te sit wanneer hy ondervra nie. Nee, kyk, Pappie het Van der Linde junior ’n intimidasietegniek of twee geleer.
“Ek het nog nie kinders nie,” gaan hy voort, “so ek’s nie ’n ekspert oor ouerskap nie.”
Kolle vuur slaan in haar nek uit, maar Anouk bly uitdrukkingloos sit. Nie nou wegkyk nie, die man is skerper as ’n spuitnaald se punt. Dank vader hy is so mal oor sy eie stem, anders het hy sweerlik die bloed deur haar are hoor suis. Sy voel of ’n neonlig op haar voorkop flits.
“Maar ek kan nie verstaan hoe ouers so met hul kind se lewe kan dobbel nie. Om teen mediese advies ’n ‘unassisted homebirth’ te hê?” Hy krom sy wysvingers om die term. Kan die versoeking nie weerstaan om te wys hoe deeglik hy sy huiswerk gedoen het nie. “Ouers wat omgee, neem nie sulke besluite nie.”
Hy het ’n punt, maar sy sal haar toonnaels een vir een met ’n tang uittrek voor sy dit erken. “Mens dink mos altyd sulke goed gebeur met ander.”
“Soos jy gedink het ánder vroedvroue word van wanpraktyk aangekla?” Hy lig sy goue wenkbroue.
Sy draai na die hospitaalbestuurder. “Hanno, móét ek hierdie man gebruik? Kan ek nie ’n ander prokureur kry nie?”
“Wel …” Hanno knyp sy neus tussen sy duim en voorvinger vas. “Soos ek gesê het, sy firma is die beste. En aangesien MedInsure betaal …”
“Hulle sal sekerlik heroorweeg. Aangesien hul regshulp dit duidelik gemaak het dat hy my nie behoorlik gaan verdedig nie.” Sy gluur na Rossouw. “Daar’s ’n … wat noem julle prokureurs dit nou weer? Conflict of interest.”
“Dit wíl voorkom asof julle twee, ahem, unfinished business het,” sê Hanno.
“Daar’s geen unfinished business tussen ons nie.” Rossouw se Arktiese kykers boor in hare.
Anouk gee ’n onprofessionele snork. “Uiteindelik iets waaroor ons saamstem.”
“Ook nie belangekonflik nie,” sê hy. “Maar ek staan met graagte opsy. Wil jy hê my pa moet jou verteenwoordig, suster Viviers? Hy hét meer ervaring.”
’n Vloekwoord vreet haar tongpunt soos ekstra skerp peri-perisous, maar sy spoeg dit nie uit nie. Die bliksem weet hoe sy en sy pa oor mekaar voel. Magnus van der Linde sal die sleutels van sy rykgat-SUV in die see smyt voor hy ’n vinger lig om haar loopbaan te red.
“Moet jou pa asseblief nie verontrief nie. Ek sal self met MedInsure se mense praat.” Anouk swaai om en kyk oor haar skouer na die ander wat haar en Rossouw oopmond sit en aangaap. Shame, seker die meeste opwinding wat hulle sedert die Curriebeker-finaal beleef het. “Nou sal u my asseblief moet verskoon,” sê sy. “Ek’s laat vir my voorgeboortekliniek.”
Way to go, Van der Linde, dink hy toe hy later die middag agter die stuur inskuif. Sien jy nou hoekom jy nooit hierdie donnerse saak moes aanvaar het nie? Anouk is reg, jy sit met belangekonflik groter as die Skiereiland. Jy kan nie objektief bly nie. Kon nog nooit, wanneer dit by haar kom nie.
Hel, toe sy by die deur instap, het die jare weggesmelt. Voel almal so oor hul skoolliefde? Nie dat hy en Anouk saam op skool was nie. Hy was in ’n privaatskool in Kaapstad, sy pa se alma mater, terwyl sy elke dag moes skoolbus ry na die naaste openbare skool. Vyftig kilo’s soontoe, vyftig terug. Hulle het mekaar net naweke gesien. Vakansies …
Sewe jaar, en sy lyf onthou haar soos gister. Die rondings van haar borste. Die duikie aan die onderpunt van haar keel, net bo haar borsbeen. Die welige bos hare waarin ’n ou se vingers kon verdwaal. Anouk Viviers, sy longest-running fantasy. Die een wat weggekom het, wat hom geleer het om die pad te vat voor hy te veel voel. Los hulle voor hulle jou kan los. Never spend the night. Dis sy filosofie ná Anouk en dit werk vir hom.
Deur die jare het hy dikwels gewonder waar sy is, wat sy doen. Hy het haar selfs ’n keer of wat deur die internet probeer opspoor, maar hy kon nie eens ’n Facebook account kry nie. Wie is deesdae nie op sosiale media nie? Is sy nog altyd ’n technophobe?
En toe beland die lêer verlede week op sy lessenaar. Hy het wipplank gery tussen die opwinding om haar weer te sien en bekommernis oor die eis teen haar. Sy vingers het reeds haar selnommer halfpad ingetik voor hy besef het wat hy doen.
Rossouw flikker sy hoofligte vir die geroeste skedonk voor hom. Die vinnige baan is nie vir miskruiers nie, magtag! Hy sit sy voet neer en die enjin spin soos die oerwoudkat waarna dit vernoem is.
’n Vroedvrou. Moeilik om te glo. Hý was die een wat medies wou geswot het as sy pa nie ’n koronêr daaroor sou skiet nie. Dié het omtrent “en Seun” by die firma se naam gevoeg toe Ma haar eerste kraampyn kry. Gelukkig is die mediese eise waarin hulle spesialiseer stimulerend genoeg om sy dae interessant te hou.
Hy het Anouk nog altyd in ’n kreatiewe rigting voorgestel, iets met minder verantwoordelikheid. Gedink sy sal juwele ontwerp, of ’n strandkunstenares word wat vakansiegangers se kinders teken. Vryheid was vir haar belangrik, en daarvan kan ’n vroedvrou nie veel hê nie. Sy sou sommer stokkiesdraai en strand toe gaan op die eerste helder dag ná goor weer. Hoe het so ’n loskop lank genoeg stilgesit om as verpleegkundige te kwalifiseer? Sy was soos ’n skoenlapper, altyd op pad na die volgende kleurvolle blom. So na aan ADD as dêmmit aan ’n vloekwoord.
Sy moes vrek hard gewerk het, en nou kan sy als verloor weens mense wat nie verantwoordelikheid vir hul eie kortsigtigheid wil neem nie. Dís waarom hy die saak aanvaar het: om Anouk te help. Hy moet sy ego opsy stoot en professioneel optree. Sure, hy het ’n sagte plekkie vir haar, maar dit durf nie sy fokus befoeter nie. Vanaand sal hy sê hy is jammer, haar oortuig hy is aan háár kant. As sy hierdie saak wil wen, moet sy leer om haar stert nie so vinnig te wip nie. Die opposisie gaan haar nie met handskoene behandel nie.
Hy draai van die N2 af, ry deur Gordonsbaai, dan kuslangs Rooiels se kant toe. Die kronkelpad is besig. Dis Vrydagmiddag, die groot uittog in volle swang. Sy hande kramp soos hulle die stuurwiel vasklem. Hy rol sy skouers, strek sy nek van kant tot kant. Die son sak oor die see, en die weerkaatsing is verblindend. Selfs met sy donkerbril is bestuur moeilik. Bekende bakens flits by hom verby: die stilhouplekke langs die pad, die haai-uitkykpunt waar ’n swart vlag wapper, die uitgestrekte lagune. Hoeveel keer het hy en sy pa hierdie pad gery? Elke naweek, elke skoolvakansie tot sy pa daardie Januarie die strandhuis verkoop het. Sommerso, sonder ’n woord. Omdat hy en Anouk “die pap te dik begin aanmaak” het. Daai huis was die één plek waar hy sy ma nog kon voel, waar ’n handvol herinneringe oorgebly het wat hy gelukkig sou kon noem.
Hy het mooigepraat, gesmeek, maar dit was te laat. Hul huis het ’n nuwe eienaar gehad, en Pa het ’n strandhuis aan die Weskus gekoop, ver van Anouk af. Niks moes in die pad van sy enigste kind se sukses staan nie, veral nie ’n sigeunerin met bruin oë en ’n trailer trash-agtergrond nie. “Jy sal nog eendag vir my dankie sê,” het Pa hom verseker. Yeah, right, wanneer die water in die oseaan opgedroog het.
Dit was ’n gesukkel om uit te vind waar sy bly. Die gryskopsuster in die babasaal het met groot vermaak vertel