“Enige regter wat sy sout werd is, moet tog insien dat ons almal net ons werk gedoen het,” meen dokter Muller, die gynie. “Vader, man, die vrou was nie eens meer Anouk se pasiënt nie.”
Rossouw haal sy skouers op, sy aantreklike gesig onleesbaar. “Die lewe is selde regverdig. Die uitkoms van wanpraktyksake het min te doen met die skuld of onskuld van die betrokke praktisyns. Navorsing het bevind dat die lyding van die pasiënt – én die ouers, in hierdie geval – die deurslag gee in die beslissing.”
Dokter Muller vloek gedemp.
“Geboortebeserings is die heel moeilikste sake om te wen,” sê Rossouw. “Emosies loop hoog wanneer dit by babas kom.”
“Dis hoekom die versekeraars ons so uitroei,” brom Muller. “Ek moet elke maand eers ’n spul snitte doen om MedInsure te betaal voor ek self ’n sent verdien.”
“Verloskunde ís die spesialiteit met die hoogste premies, ja.” Rossouw vou sy arms. Die baadjie, wat lyk of dit spesiaal vir hom gemaak is, trek sy skouers in ’n stywer omhelsing. Anouk voel sy blik op haar, kyk gou af na haar hande. “Wat ek nou gaan sê, kan dalk hard klink, maar ek stel bloot ’n feit: Dit sou beter gewees het as julle nooit begin resussiteer het nie.”
“Wat moes ons anders gedoen het?” Douw Botha se gesig word stoptekenrooi. Hy is een van die knapste pediaters wat Anouk ken, maar is nie bekend vir sy geduld nie. Nie eens met sy pasiëntjies nie. “Wat verstaan ’n prokureurtjie soos jy, wat nog nat agter die ore is, van ons werk?”
Rossouw se lippe word ’n dun streep. Hy tel ’n pakkie papiere op en tik dit tydsaam teen die tafelblad om die kante gelyk te maak. As hy hardop tot tien getel het, kon dit nie duideliker wees hoe hy stry om sy humeur te beteuel nie. Die lug in die raadsaal is dik genoeg om met ’n mes te sny. Eers toe sy stapeltjie perfek haaks is, wend Rossouw hom weer na dokter Botha. “Mag ek maar voortgaan?”
Die pediater mompel iets.
“Ek verstaan dat u alles in u vermoë moes doen om albei pasiënte te red, dokter, maar ek probeer verduidelik waarom hierdie saak so kompleks is.” Hy tel ’n dokument op en hou dit in die lug. “Volgens ons onafhanklike eksperts, was die baba se brein reeds onherroeplik beskadig toe sy ma uiteindelik by die hospitaal gekom het.”
Ongetwyfeld. Toe Anouk die Doppler op Marielle se buik sit, het die fetale hartjie verklap dat die storie nie ’n goeie einde kon hê nie. Daarna het dit nog ’n driekwartier geduur voor die baba in teater gebore is.
“As u nie geresussiteer het nie,” sê Rossouw, “of vroeër handdoek ingegooi het, was ons waarskynlik nie nou hier nie. Die ouers is veral ontevrede oor die verkoelingsterapie.”
“Bog,” roep dokter Botha uit. “Hulle was maar te gretig om toestemming te teken vir die verkoelingskombers. Navorsing wys dat twee-en-sewentig uur van geïnduseerde hipotermie pasgebore babas se kanse op oorlewing verbeter en breinskade beperk. Dit verminder breinswelling en inflammasie, wat selfs skadeliker as suurstofgebrek kan wees.”
Rossouw haal sy skouers op. “So lees ek. In hierdie geval het dit dalk té goed gewerk. Met soveel breinskade is daar min sprake van lewenskwaliteit … en is ’n groter eis ter sprake.”
Shit. Anouk sluk aan die naarheid wat haar wil-wil oorweldig. Magnus van der Linde bars seker van trots. Nie net is sy enigste seun ook ’n hotshot regsgeleerde nie, hy het boonop in ’n monster soos Pappie ontaard. Sy het dikwels gewonder of sy Skyla ’n onreg aandoen, maar die vet weet, haar kind is beter af sonder sulke familie.
“’n Gestremde baba,” gaan Rossouw voort, “is miljoene meer werd as een wat gesterf het.”
Nee, vader, sy kan nie hierna luister nie! “Weet jy wat dit kos om ’n gestremde kind te versorg?” bars die vraag oor haar lippe. “Theunis en Marielle sukkel finansieel. Jy laat dit klink of hulle geldwolwe is, maar –”
“Stop die bus net daar,” sny Rossouw haar af. “Hou op om die Lategans te verdedig, An … suster Viviers. Dis erg genoeg dat jy hulle ná die geboorte om verskoning gevra het. Hulle regspan beskou dit as ’n skuldbekentenis en gaan dit teen jou gebruik.”
Regtig? Dêmmit, sy en haar groot mond! Maar hoe moes sy nou raai dat haar vriendin teen haar gaan draai?
“Ek het nie om verskoning gevra nie. Ek het gaan sê ek’s jammer dat so iets met hulle gebeur het.”
“Semantiek.” Rossouw vou sy arms en trek sy mond in daardie plooi wat eens vir haar so sexy was. “Hoe minder jy in so ’n situasie sê, hoe beter. Luister nou mooi: Hulle is die opposisie. Ek soek jou woord dat jy dit van nou af sal onthou.”
Die groep suits om die tafel se koppe draai heen en weer soos tafeltennis-toeskouers. As sy nie so ontsteld was nie, was dit dalk komies.
“Hulle is nie slegte mense nie.”
“Nog net so naïef, sien ek. Jy sal wraggies ’n verskoning vir Hitler ook kan uitdink.” Hy trek sy vingers deur sy kuif en Anouk voel asof sy terug val in tyd. Presies só het die seewind sy hare deurmekaargekrap. Só het haar Rossouw gepraat, voor hy ’n ton regshandboeke ingesluk en ’n besemstok by sy dinges opgedruk het. Al wat makeer, is sy skitterwit glimlag. Van dié het sy nog geen glimp gekry nie.
Háár Rossouw? Waar kom dit vandaan? Hy is niks van haar nie, sy hart het nooit aan haar behoort nie. Net jammer sy het dit te laat besef, verliefde sot wat sy was.
Rossouw druk sy handpalms op die tafel. “Besef jy wat hierdie mense aan jou loopbaan kan doen?”
“Natuurlik, ek’s nie stupid nie.”
“Stupid is as stupid does.”
“Wa-wa-wag nou,” keer Hanno. “Dis nie nodig om persoonlik te raak nie.”
Rossouw verwerdig hom nie om in die hospitaalbestuurder se rigting te kyk nie. “Dit was malligheid om die vrou by haar huis te gaan sien. Hoekom het jy nie vir haar gesê om hospitaal toe te gaan nie?”
“Miskien moet jy haar lêer lees. Ek het dit gesê tot ek blou in my gesig was. Dokter Muller ook, maar sy en Theunis wou eenvoudig nie hoor nie.”
“Jy’t niks geskryf nadat sy jou daardie dag gebel het nie. Nêrens aangeteken dat jy haar weer aangeraai het om vir ’n keisersnit te gaan nie.”
“Ek was haastig om by haar te kom – dis hoekom ek dit nie neergeskryf het nie,” antwoord Anouk. “Ek het soos die duiwel gery om ’n laaste keer te probeer.”
Hy skud sy kop asof hy nie kan glo iemand is so domonnosel nie. ’n Sonstraal skyn deur die venster op sy hare. Dis donkerder as wat sy onthou, sy vel ligter. Hy is seker te besig om geld te maak om buite te kom. Flip, sy moet haar kop laat lees. Hier sit sy in die grootste professionele bollie denkbaar, en eerder as om te fokus, speel sy spot the differences.
“As dit nie in jou notas is nie, is dit haar woord teen joune.”
“Ek het haar nie in ’n professionele kapasiteit gaan sien nie.” Anouk stoot haar stoel agtertoe. Sy gaan wraggies nie na hom sit en opkyk nie. “Sy was nie meer my pasiënt nie. Sy’t my gevra om as haar vriendin te kom, net om seker te maak dat sy wel in kraam is.”
“Is dié soort ding nie obvious nie?” vra hy.
“Vals alarms is algemeen. Marielle het toe reeds vir ’n paar dae Braxton-Hicks gehad. Oefenkontraksies.”
“En toe jy daar aankom?”
“Toe tref ek ’n train smash aan. Marielle was in skok van die inwendige bloeding, haar baba het skaars ’n hartklop gehad. Notas maak was die laaste ding op my brein, ek was te besig om hulle lewens te probeer red.”
Rossouw blaas ’n asem deur saamgeperste lippe uit. “Jy preek vir die koor. Ons verstaan dalk hoekom jy nie boek gehou het van die gebeure