Ons kan nie voor God gaan staan en redeneer nie: “My ma, pa, ouma en oupa, Here, het U op aarde geken.” God het nie stief- of kleinkinders nie. Hy het eie kinders. Geestelik gebore uit die Gees. Wedergebore kinders, soos Nikodemus moes leer.
Dis iets wat ek moes aanvaar. Die Here ken dié wat Syne is. Hy besluit self en alleen en op sy eie wie sy eie is. “Gaan weg van My af, vervloektes!” is wat sommige mense eendag sal hoor. Hard, maar waar. Ek sidder as ek daaraan dink.
“Regter van die hele aarde,” het Abraham Hom genoem. Hy sit op die troon en Hy besluit. Hy stel aan en Hy stel af. Hy keur goed en Hy keur af. Hy is die Pottebakker en ons is die klei. Sy verordeninge geld. “Dit is jou eie saak as jy verlore gaan,” het ons kleintyd gesing.
My ma het my en my boetie van kleins af grootgemaak met die wete dat die geestelike ryk, die ryk waar God, die engele en ons geliefdes by Hom is, net so werklik soos die sigbare ryk is. God is hier én daar. Net so werklik hier én daar, het ons geleer. Vir ons om oor die geestelike ryk te praat en te dink, is gevolglik net so natuurlik soos om oor die sigbare ryk te dink en te praat. Jare later is dit steeds een van die lesse wat baiemaal tot my redding kom. Wanneer ek met God ’n gesprek kan hê waar ek Hom hoor antwoord; wanneer ek drome of visioene kry. Wanneer ek verlore ronddwaal en nie weet watter rigting om volgende in te slaan nie. Dan sal God baiekeer leiding of antwoorde gee. Ek het geleer om sensitief te wees vir sy stem en my lewe van binne uit te leef, gelei deur die Heilige Gees. Daarvoor is ek oneindig dankbaar.
Soos ek gesê het, het ek die skool verlaat toe ek 15 was, deeltyds verder studeer en op 17 reeds werk as joernalis en my eie woonstel gehad. Ek het myself onderhou.
Daar was egter ’n tydperk tussenin dat ek die pad heeltemal byster geraak en te vroeg en te hardkoppig my eie rigting ingeslaan het. Nee was in daardie stadium nie vir my ’n antwoord nie. Soos my ma later sou sê: Daardie tyd was kort, maar intens. Dit is na aanleiding van daardie tydperk in my lewe, en die lesse wat ek weens wederstrewigheid en ongehoorsaamheid moes leer en ly, dat my ma my ’n tydjie terug ’n SMS kon stuur: “Probeer altyd onthou, jy is in Worcester vir Johannesburg voorberei.”
Wat sy daarmee bedoel het, is dat sommige foute wat ons in hierdie lewe maak en sommige lesse wat ons leer en ly, so pynlik en intens is dat dit nie vir ons nodig behoort te wees om dit te herhaal nie. Een keer behoort genoeg te wees vir ons om die boodskap te kry.
Selfs nog voordat ek die leemte in my hart met ’n ander mens probeer vul en ’n gevoel van tuishoort in ’n voortydige huwelik gaan soek het, was daar ’n tyd dat ek te vroeg “weg” wou wees, op my eie.
Tussen 16 en 17 het ek verlore geraak. Die vroulike weergawe, so het dit in daardie stadium vir my gevoel, van die verlore seun. God het iemand eenkeer daaraan herinner dat Hy, soos die pa in die gelykenis van die verlore seun, die affected father is. Die Vader agtergelaat en geraak deur die doen en late van sy kind. Die Een wat nie afsydig of onaangeraak of losgemaak van sy kinders staan nie. Hy is die Vader omdat Hy kinders het. Hy is ons Vader omdat ons sy kinders is. Wat ons doen, raak Hom. Ons doen en late gaan Hom aan.
In daardie stadium van my lewe het ek die nag en die wêreld ingevaar, op soek na God én myself. Aan die weghardloop vir die gevoel van op my eie, allenig, wees. Vandag besef ek God het daardie tyd in my lewe sonder my medewete tot my voordeel gebruik. Om my vroeg-vroeg reeds voor te berei vir die uitdagings van my lewe in Johannesburg. Hier waar ek jonk-jonk en soos my vinger alleen my merk vir Hom moet maak. Op watter groot of klein skaal ook al.
As ek nie my Vader daar op die platteland, in die relatiewe veiligheid van my tuisomgewing en die baie mense wat my geken en vir my gebid het, self ontdek het nie, sou die stad my heel ingesluk en stukkend uitgespoeg het. Dit is hoe ek vandag daaroor voel, en daarvan getuig my optrede op daardie heel eerste Saterdag toe ek die stad waar ek nou woon en werk, binnegery het.
Die heel eerste dag in Johannesburg, my tasse skaars neergeplak en nog voordat ek my tydelike tuiste behoorlik verken het, het ek vir my ’n geestelike huis gaan soek én gekry. So baiekeer was dit al my behoud.
Die werklikheid van my jong, deurmekaar lewe destyds was egter nagte deurgebring in antie dié of daai se spaarkamer. Op die rusbank van hierdie of daardie vriendin wat baie ouer as ek was. Selfs ’n rukkie in ’n skuiling vir vroue. In daardie stadium van my lewe was my geestelike oë verblind. Ek kon myself nie sien nie. Laat staan nog God se groter plan vir my lewe.
Soms het ons ander mense nodig om stukkies van die legkaart van jou lewe vir jou aan te dra. As jy in sulke tye fyn kyk en goed luister, merk jy soms die verbasende inplekval van selfs die stukkendste stukkie van jou lewe op. Hierdie uittreksel uit ’n brief wat my ma goedgunstiglik vir my geskryf het, is een so ’n stukkie.
Meisiekind
Ek wonder waarom God dikwels – so voel dit – wasbakke kies om met ons te praat? Die bad … die stort. Is dit oor ons daar uiteindelik allenig is? Daar ’n minuut se stilte is? Of oor daar iets voor te sê is om roetinetakies met vreugde te verrig?
Wat dit ook al is, onthou jy nog die dag voor Ouma weg is? Ek het in die kombuis voor die wasbak gestaan. Een van die ooms het in ’n kamer gebid.
Skielik was God waarneembaar by my. “Ek kan julle ma oombliklik genees!” het Hy beslis gesê. Skaars twee minute later – die oom wat gebid het, het haastig kom sê: “God maak Mamma gesond!”
Teen hanekraai die volgende dag was sy volmaak by Hom.
“Wie is Hy dat selfs die winde en die golwe Hom gehoorsaam?” roep sy skapies duskant uit. “Hy wat die dood gebruik om ’n punt te bewys!” roep sy skapies uit die ewigheid terug. Hy is die opstanding en die lewe. Dié wat in Hom glo, sal lewe, al het hulle ook gesterwe … Glo jy dit?
Ek het by wasbakke begin, omdat ek iets oor ’n aand in ons lewe wou sê. Meer spesifiek, die nag toe jy weggegaan het.
“Away in a manger, no crib for a bed …” ’n Jaar of wat ná Ouma se dood – ek was voor ’n ander wasbak doenig – het ek die Heilige Gees die woorde hoor “sing”. Hy het stilgebly en vir my gewag om iets te sê. Versigtig het ek die antwoord in my oorweeg, oplaas die woorde gekry. “Here, ons moet almal êrens begin …”
Vir my het jy, Jenna-Leigh, “goedheid en guns”, nie begin die dag toe jy “bo” uitgekom het nie. Lank voor die fans, die televisie en die radio het jy begin. Jy was eerste. Die res het later gekom. Om die waarheid te sê, jy was nog ver weg, toe het die jy wie jy nou is reeds begin. Soos die vader van die verlore seun, toe jy nog ver was, het jou hemelse Vader jou self gesien en jou aardse mamma toegelaat om jou saam met Hom te sien. Die stukkende aand toe jy weg is, het God gekom en woorde gesê. Toe Hy dit gesê het, was dit so. Dit was volbring.
“Jou kind is my skapie. Sy was Myne voor sy joune was. Ek het haar net vir jou geleen. Ek het haar liewer as wat jy haar ooit sal hê. Moenie vrees nie; Ek is die goeie herder, onthou? Nege en negentig laat Ek staan. Ek gaan die verdwaaldes haal.”
Dit was donker toe jy geloop het, onthou jy? Daardie nag was ek net té ontsteld en té vol vrees. Daarom het Hy gekom en woorde gesê wat meer as blote woorde was. Dit was ’n bevestiging en ’n voldonge feit. Jy sou die een wees wat Hý sou vind. Sý vonds en die skapie van sy weide.
Ek bid dat dit altyd spesiaal vir jou sal bly. Die feit dat mense jou nie ontdek het nie, maar dat jou Herder jou gevind het. Hy het nege en negentig agtergelaat en self na jou kom soek. Hy het niemand gestuur nie; Hy het self gekom. Dis hoe lief Hy jou het – Hy het die hemel agtergelaat vir jou.
Daar is ’n rede hoekom ek sê jy het nie soos ’n kurkprop opgeskiet nie. Goddank vir mense wat reguit opskiet! Jy, egter, het met ’n ompad gekom. Die nag toe Hy jou “skapie” noem en die dag toe jy “my Herder” en “goedheid en guns” sê het jy en God ontmoet. Die nag en die dag was ewe. Sáám het julle sin gemaak, die skapie en die Herder wat halfpad ontmoet. Jy dié kant om, ’n halwe sirkel. Hy dáái kant om, ’n halwe sirkel. Aan die bopunt het julle full circle gekom. Jy en jou Herder was nog altyd bedoel om te wees!
Vir my is dít die storie – van jou en van God. Julle