As ek oor iets móét toyi-toyi, laat my toyi-toyi lieflik wees en laat dit loflik wees. Laat die plakkate uitroep: “Jesus lewe!” Hý besluit en Hý regeer … en basta met die res. Wie my join, join my én my swirlkous. Hy het ons gemaak en ons is Syne!
Krities en kras besluit ons sommerso oor mense se toekoms en hulle vlak in die lewe. Gits, ons hoef nie eens hulle hart te ken of hulle niere te toets of in die verborgene te kan sien nie, want ons is cool en connected. Ons kyk sommer net so (die vinger klap) na die kous op hulle kop, die klere aan hulle lyf en die huis waarin hulle bly. Ons luister na die “ô” in hulle “ô” en die “ê” in hulle “ê” en ons kan hulle klassifiseer. Net so (en weereens klap die vinger). Ons is “net so”-mense, ons twee. Ons is instant, kits. Gou om te oordeel; stadig om te begryp.
Hel, pêl, wat praat jy?! Ons weeg, klassifiseer en bevind sommer onsself.
Net so dink ons soms niks van wie ons is nie en alles van wie ander is. Of ons dink alles van onsself en niks van ander nie. Daar’s ’n eenvoudige waarheid wat ek dink ons te gou vergeet: om ander te seën moet ons self geseënd wees.
Seëninge het nog nooit in goeters opgesluit gelê nie. Dit lê oop en bloot in die Een wat seën. Vir die hele wêreld om te sien. Ek en jy sien nie, vir die doodeenvoudige rede dat ons weier om te sien.
Die goeie Herder dek ’n tafel; minus Hom bly almal onversorg en onversadig. Herderloos en rigtingloos strompel ons van die een papbak na die ander. Verruil ons die een stukkende stoel vir die ander, die een harde lêplek vir die ander. Ons probeer alles in ons soeke na die een ding wat pas.
Die laaste woorde wat my ouma Driena op haar sterfbed vir ons gesê het, was dat ons te hard probeer. Dis wat sy gesê het. Niks minder nie en niks meer nie.
En dis presies wat dit is. Go, Ouma! Ons probeer dié ding en ons probeer dáái ding, juis omdat ons nie weet nie. Ons ken nie die antwoord nie. Pleks dat ons stilsit en hoor. Christus, die Woord. Hy is die antwoord. Hy weet.
Daar is so dikwels hierdie leë ruimte in ons lewe en ons doen ons bes om dit met aardse goeters te vul. Met mense. Met alles behalwe die Waarheid, om die waarheid te sê. Dit het ek in my jong lewe uitgevind. In plaas van probéér, moet ons Christus toelaat om die waarheid in ons lewe te spreek en dóén wat ook al in ons lewe nodig is om te doen. Dit wat Hy doen, doen Hy die eerste keer reg. One shot, soos ons kleintyd gesê het.
Ek het nodig om gelei te word. Dit het ek ontdek. Ek het nodig om deur die Waarheid gelei te word.
’n Rukkie gelede het hulle in ’n tydskrifonderhoud vir my gevra waar ek my selfvertroue kry. Ek kry dit uit Psalm 139:17. “Hoe wonderlik is u gedagtes vir my, o God, hoe magtig hulle almal!” Wat nodig is, is dat ek my gedagtes oor myself in pas kry met God se gedagtes oor my. My selfvertroue stam uit die wete dat Hy my herder is. Die guns van die Here agtervolg my en sy seën rus op my.
Hy het my gemaak; ek is sy idee. Die feit dat ek op die aarde is, is sy idee. Dit wat ek doen, was sy idee. Daarvoor het Hy my spesifiek en spesiaal toegerus. Hy koester magtige gedagtes oor my. Wat waar is van een van ons in die koninkryk van God, is waar van ons almal. Dis ’n waarheid waaraan ek vasklou.
In hierdie gees sit ek my swirlkous vanaand weer op my kop. Miskien doen jy dieselfde, wat jou spreekwoordelike swirlkous ook al is. Miskien borsel jy jou skewe tande of klim jy in jou flenter kar. Dalk ploeter jy deur jou halfpadhuwelik. Draai jou swaarverdiende sente sewe maal om.
Hoe dit ook al sy, ons doen dit met die wete dat dít nie bepaal wie ons is of wie ons vorentoe kan wees nie. God is genadig. God is goed. Wat Hy van ons sê, is waar. Ongeag wat agter en onder my swirlkous skuil, sal ek altyd die opsie hê om keuses uit te oefen. Op enige oomblik en in enige situasie kan ek besluit om vir Hom te leef. Om die lewe wat Hy vir my bestem het hier op aarde uit te leef. Die oomblik dat ek dit vir Hom sê, word Hy my herder. Goedheid en guns sal my volg. Dag een, dag twee, dag drie.
Al die dae van my lewe.
Ek sal in die huis van die Here bly.
Tot in lengte van dae.
Hoofstuk 2
My skapie
Ek sal in die huis van die Here bly tot in lengte van dae.
Die huis van die Here? Ja! My ma se huis? ’n Ander storie …
As 9-jarige in standerd 1 het ek my skooljare in Worcester by die laerskool onder in die straat begin. Die skool was letterlik ’n klipgooi van ons huis af.
Die leuse van die skool waar ek sub A en sub B voltooi het, was “Reik al hoër”, as ek reg onthou. Op die skoolbanke van my nuwe skool met die leuse “Mik hoog” is die fondasie van my skoolopleiding verder gelê. Hier was ek op die ou end hoofdogter, altyd een van die toppresteerders. Hier het ek van my talente begin ontdek. Vandag nog sal ek grappenderwys vir my ma vra: “Is daar iets wat ek nie kan doen nie?” Ek kan wel nie ’n ordentlike eier bak nie. Dit weet ek darem!
Op laerskool het ek egter alles probeer en in alles my beste gegee. Dit is nou maar eenmaal hoe ek aanmekaargesit is. Veelsydig. En daarvoor is ek Goddank bly. Ek was een jaar tot Sportvrou van die Jaar by my laerskool, glo dit of nie! As ek nie nou nog die trofee gehad het nie, sou ek dit vandag dalk self nie geglo het nie. Ek het sport gedoen omdat dit vir my lekker was, maar ek was beslis nie wat ek as ’n “uitblinker” op sportgebied sou bestempel nie.
In die een jaar wat ek op die hoërskoolbanke deurgebring het, het ’n onderwyseres by die laerskool uitgevind van alles waarby ek as groentjie (al weer) by die hoërskool betrokke was. Leerderraad, skoolkoerant, noem maar op. Toe my ma eendag by die laerskool aankom, het dié onderwyseres haar voorgekeer en vurig berispe. “Moenie toelaat dat (Jenna-Leigh) so alles doen nie.”
Ek is waar ek vandag in my loopbaan, my lewe en my wandel met God is omdat ek grootgemaak is met die wete dat voortreflikheid nie die uitsondering is nie, maar God se norm vir my. Met Hom aan my sy en met sy goedheid en guns wat my oral heen volg, is geen droom vir my te groot en geen ideaal onbereikbaar nie. Mik hoog. Reik al hoër. En laat die res aan die Here oor.
* * *
As tiener op hoërskool in Worcester was daar ’n tyd toe ek die verkeerde vriende gekies en die verkeerde keuses gemaak het. Ek het vír my vriende en my keuses gekies en teen my ouers se gesag en streng, maar gesonde huisreëls in opstand gekom. Danksy die genade van die Here het alles op die ou end vir my ten goede meegewerk. Ek besef egter dat dinge nie noodwendig vir alle tieners wat die pad ’n tyd byster raak so goed soos vir my afloop nie.
Soos baie tieners voor en na my sal getuig, het ek nie toe altyd mooi geweet of ek kom of gaan nie. Wanneer ek moes sit en wanneer ek moes staan nie. Dis veral moeilik om jou plek in die wêreld te vind as die wêreld in jou kop ’n warboel is.
My ouma Driena is oorlede toe ek op hoërskool was. Ons, ek en ouma Driena, het ’n “sielskonneksie” gehad wat vir my moeilik is om in woorde te beskryf. Haar weggaan het my laat voel asof ek stoksielalleen in die wêreld oorgebly het. Skielik was daar hierdie groot leemte in my lewe, in my wese. Ek het nie geweet waarmee om dit te vul nie. Eers later het ek besef God is al Een wat daardie leemte kan vul. Nie eens die een mens op aarde vir wie ons die heel liefste is, kan sy plek in ons lewe inneem nie. Hy wil Nommer Een in ons hart en lewe wees. As sy Woord dit in soveel woorde vir ons sê, is dit omdat Hy dit regtig bedoel. Dit het ek veel later eers werklik begin verstaan.
As hoërskoolmeisie het ek van God geweet. Soos Job het ek op hoorsê van Hom gehoor en Hom op ’n manier geken. My manier. Daar was egter nie sprake van ’n brandende persoonlike verhouding met Hom nie. Ek het Hom nie geken op die vlak of die manier wat Hy (en ek, sonder dat ek dit besef het) dit begeer het nie. My oё het Hom nog nie self gesien nie. Nie soos my oё Hom kon sien nie …
In my gemeenskap het ek ’n spreekwoord gehoor wat sê: “Jy gaan nie op jou ma en pa of ouma en oupa se tjaps hemel toe nie.”