Hy staar na sy beker koffie waar die lig op slinger. “Wat maak jy dan hier?” vra hy.
“Moet mens nou juis iets doen omdat jy ’n rede daarvoor het? Drink jou koffie, dit word koud.”
“Ek wens jy wou liewer loop en my laat slaap.”
“Jy’t klaar te lank geslaap. Hy’t my gesê dat hy jou dadelik in die bed kom sit het nadat hy jou gisteraand gekry het. En dis nou al amper elfuur.”
“Wáárom het hy my hiernatoe gebring—weet jy miskien?”
“Waarom dra ’n klein hondjie goed in die huis in?”
“Jy’s verskriklik snaaks,” sê hy bytend en tel sy beker op. Die ergste hitte is weg en wat oorbly, swart en salwend, vloei genadig oor die hewigste pyn en neem die ergste puntenerigheid weg.
“Hy is uit om vir jou ’n kamer te gaan soek,” sê sy ongevraag. “Iewers in die buurt. Is jy nie bly nie?”
“Nee.” Hy bedink hom. “Dalk tóg. Wie weet. Ek is moeg. Ek is verskriklik moeg.”
“Ek sal gaan,” sê sy simpatiek. “Ek sal vir jou ’n paar pille gee.” Sy swaai haar bene van die stoel af met ’n vlugtige dyeskemering onder die bruin romp, en bring ’n dosie aspirien van die vensterbank af.
“Dankie,” sug hy. “Miskien is jy ondanks alles tóg ’n goeie engel. Laat my nou slaap.”
“Jy sal nie sleg lyk as jy jou hare gekam het nie, weet jy?”
Hy hoor haar deur toe gaan. Sy gaan daar staan, en sê: “En moenie wakker lê en raaisels probeer uitrafel nie. Daar is niks geheimsinnigs omtrent my nie.”
Die toeknip van die deur spat nuwe splinters pyn in hom los. Waar gaan sy nou heen? wie en wat en waarvandaan is sy? en toe swig hy voor die pyn en slaap.
VRAELYS
1. Hoe rym jy hierdie hipotese met jou vroeëre verklaring dat dit die oubaas was wat jou die eerste môre wakker gemaak het?
2. Hoe sou hy geweet het om vir jou ’n kamer te gaan soek?
3. Hoe sou jy uitgevind het van sy speletjies?
4. Hoe verklaar jy haar laaste opmerking?
(b) STRAAT
Slenter-slenter straataf in die ligte reën verby groente en vrugte en sykouse en pelse en drank en sambrele wat te koop aangebied word, venster na venster, die hele mallemeulelewe te koop, sê net jou prys (Kom al die dorstiges en koop en eet wyn en melk sonder geld?) en dink: ek sal self die een of ander tyd weer ’n redakteur moet gaan opsoek en ’n storietjie uitkraam en aan hom verkoop sodat hy dit soos flou té soete tee kan uitplets oor die blaaie van sy blad en ek die kamer kan betaal as hy dit vir my kry of dalk ’n gedig ’n brok poësie met baie rym want die massa glo nie aan rymlose verse nie:
my buurvrou sit plat
in die bad
en word nat
(so what?)
en sterrekonstellasies spat
daar bly waaragtig nou nie veel meer oor nie.
Op daardie oomblik hoor sy waaksame ore die verskrikte uitroep van ’n me-
Tussen die grys geluide van die bedrywige môre ineens ’n ander
lodieuse jong stem wat hom die teuels laat intrek om gespanne te luister. Dood-
klank. Stilstaan ’n oomblik en dan nuuskierig naderslenter na die
se stilte begroet hom. Nee, daar is dit weer, hierdie keer die onmiskenbare
dromming op die hoek (enigiets solank dit net iets nuuts is). Duwend
hulpgeroep van ’n beeldskone jong maagd. Hy druk met geoefende hand op
tussen die jillende bruinmense en kinders deur, lustelose glimlag om sy
die sierlike nek van sy swart ros, steek sy spore in die fiere dier se glimmende
mond. Die banale jongste weergawe van die ewigdurende een-
flanke en galop teen duiselingwekkende vaart voort. Dit duur ’n ewigheid voor-
derse storie: Meisie met ligte hare teen ’n lamppaal, woedend, in rooi
dat hy op die toneel verskyn waar ’n afgryswekkende gesig sy staalblou oë be-
jas met klammigheid op die skouers, gesig bleek—voor ’n langhaarge-
groet. Met haar slanke rug aangedu teen ’n ruwe boomstam, staan ’n jong
drog uit Seepunt of Openbaring. Dié jank: ‘Wat sal jy jou nou so
meisie met goue hare die kleur van ryp graan, en met groot blou oë soos stil
‘square’ probeer hou? Jy probeer verniet vir my weghol. Kom, hoe
poele water op ’n oop dag, geklee in ’n lang wit kleed wat grasieus die sagte
lyk dit met ’n soentjie?’ Sy mik ’n woedende klap na die sigaret in sy
rondinge van haar maagdelike liggaam beklemtoon. Voor haar staan ’n man
slap mond, maar hy gryp baie vinnig haar gewrig beet. ‘Oppas nou,
met woeste, bebaarde gesig en ’n afgryslike blink dolk in sy opgehewe hand.
duckie, as jy jou snaaks hou, dan kry jy dit!’ Hý staan alles en beskou,
Net betyds, dink die fiere jong man. “Laat staan haar!” roep hy moedig en
tam, half geamuseer, steek later sy arm uit en trek die eendstert aan
jaag met doodsveragtende onverskrokkenheid reg op die booswig af, buig laag
’n swart leerskouer terug: ‘Toe, jy’t nou genoeg haantjie gespeel. Kry
vooroor en lig die meisie met een behendige beweging voor hom op die saal.
jou koers!’ Woedende puisiegesig: ‘Hou jou bleddie gevreet uit my
Die geoefende dier se agterpote skiet verbysterend uit en tref die gemene skurk
sake uit!’ Die leerarm tas na ’n mes. Maar hý vererg hom ook, klap
vol teen die bors sodat hy wanhopig agteroorsteier en hulpeloos neersyg terwyl
die slenter dwarsweg deur die gesig sodat hy steier, die sypad mistrap
die moedige dier met donderende hoewe met sy kosbare vrag voortsnel.
en val. Hy neem die meisie se hand. ‘Kom. Dis beter om pad te gee.’
Sy loop langs hom aan met ’n driftige skud van haar deurmekaar kop, loer op na sy kant, maar sê niks.
“Nou ja?” vra hy eindelik.
“Het jy ’n sigaret?”
Hy haal ’n voos pakkie uit sy sak, bied haar een aan en skuil dan met ’n bakhand die flikkerende vuurhoutjie teen die motreën en die flenterwind.
“Waarom het jy dit gedoen?” vra sy onverwags, en blaas die rook deur haar neus uit.
“Veronderstel ek sou weet—sou dit enige saak maak?”
Sy trek haar skouers op.
“Moontlik geniet ek dit om weerlose meisies van lastige skurke op straat te red,” sê hy sinies. “Dis al wat in ons tyd oorbly van ridders en drake. En maagde.” Hy druk sy vuiste in sy sakke en vra ergerlik: “Dalk het jy verkies om by hom te bly?”
“Wie weet?” tart sy terug.