“Katrina,” sê ek oplaas. “Ons gaan moeilik regkom. Kom ons stap terug dorp toe en gaan vra of iemand nie van ’n geleentheid weet nie.”
Terug op die dorp by die motorhawe loop ons vir Mannetjie Kruger en sy span Nama-padwerkers raak. Hy is ’n kort, ronde mannetjie en kyk ons agterdogtig aan. Hy is half verbaas toe ek met hom Afrikaans praat.
“Ja, ek ry in daardie rigting. Maar eers laat môremiddag se kant. As julle dan nog hier is, kan julle agterop my trok spring.” Hy wys na ’n wit Bedford-vragmotor wat die Namas besig is om te laai.
Ek en Katrina stap met ons rugsakke na die hotel. Ons sit ons pakke neer op die stoep en ek stap na die kroeg en bestel twee Tafel-lagers. Daar is ’n paar blankes in die kroeg en hulle praat Afrikaans en Duits. Dis ’n tipiese plattelandse hotelkroeg. Teen die muur pryk ’n opgestopte koedoekop, ’n groot kleurfoto van Sossusvlei se sandduine en ’n geraamde afskrif van die “Südwest Lied”, die ou Suidwes-Afrika-volkslied.
Ek stap uit met die koue lagers na waar Katrina op die ruim stoep by ’n tafel sit. Ek merk dat daar ’n tweede kroeg aan die verste punt van die stoep is. ’n Bakkie vol Damaras stop voor die hotel en klim uit. Hulle beweeg in die rigting van die kroeg waaruit ek so pas gestap het. Die hoofkelner, ’n Nama, kom uit en keer hulle. Hy beduie na die kroeg aan die einde van die stoep.
“Die Damaras en Namas drink daar. Hierdie is die Boere se kroeg.”
“Wat bedoel jy?” vra die voorste Damara verontwaardig. Dis duidelik dat hy nie van hier kom nie. “Daar bestaan nie meer so iets soos die Boere se kroeg en die Damaras se kroeg nie. Dit is die Demokratiese Republiek van Namibië.”
Die Nama-kelner verduidelik geduldig. “As jy vandag moeilikheid op Maltahöhe wil hê, dan moet jy in die Boere se kroeg gaan drink.”
Buite bak die son en vir ’n oomblik oorweeg die groep Damaras om weg te ry, maar dan kry hul dors die oorhand en hulle stap brommend by die ander kroeg in. Ek en Katrina kyk onderlangs vir mekaar. Na vyf jaar van Namibiese onafhanklikheid het daar op Maltahöhe nie veel verander nie.
Ons bestel ’n tweede rondte en geniet die koelte van die stoep. Niemand in die hotel weet van iemand wat op pad is Sesriem toe nie. Die kliprantjie buite die dorp sidder en dans in die hitte.
’n Ford F 250 stop buite die hotel. ’n Man met ’n leerbroek en kruisbande klim uit, kom by die stoeptrap op, groet ons in Duits en verdwyn in die Boerekroeg. Ek en Katrina sit ons gesprek voort en drink ons bier klaar. Die man met die leerbroek kom uitgestap met ’n krat bier. Hy stop by ons en beduie in Duits en gebroke Afrikaans dat ons saam met hom moet kom. Ons dra ons rugsakke na sy Ford toe. Daar is gereedskaptrommels, pyp en draad agterop sy bakkie en sy hande is skurf. Ons ry saam met hom tot by sy huis.
Hans Stahl bly in ’n klein huisie aan die rand van die dorp. Sy voorstoep kyk uit oor die kliprantjies. Toe hy voor sy huis stop, wag ’n Nama-vrou op ’n bankie by die deur. Hans sluit die voordeur oop en nooi ons in. Die huisie is vol ou meubels en matte, maar skoon en netjies. Die voorhuis hang vol jagfoto’s van Hans, waar hy met sy geweer by platgetrekte koedoes, gemsbokke en springbokke sit.
Hy pak die bier in die vrieskas in die kombuis. Die Nama-vrou bring ’n houtbord met rogbrood, kaas en salami uit en nooi ons om op die voorstoep te kom sit. Sy stel haarself voor as Lena. Ons gaan sit op verbleikte ou bamboesstoele. ’n Groot paar koedoehorings is aan die stoepmuur vasgespyker. Hans kom uitgestap met vier koue Windhoek-lagers en sit een op die tafel voor elkeen neer. Hy lig sy bierbottel. “Prost.” Ons lig ons bottels en drink.
Hans het sewe jaar gelede sy vrou en kinders in Frankfurt agtergelaat en Namibië toe gekom. Hy het hom in Maltahöhe kom vestig en is nou die dorp se nutsman. In sy vrye tyd ry hy Namibië plat met sy Ford en jag hy in die woestyn. Lena het by hom begin werk as huisbediende en spoedig was sy meer as dit. Hy praat hoofsaaklik Duits, maar met Lena se hulp en na ’n paar biere gesels ons aanmekaar.
Die son sak en die kliprantjies om ons word rooi. Die bier laat my ontspan en ons eet brood en kaas. Ek en Hans ruil jagverhale uit. Katrina vertel van dansproduksies. Sy is oorwerk en ek sien dat sy ook ontspan. Elke nou en dan flikker haar groot bruin oë na my kant toe en dan glimlag ons vir mekaar.
Aand word nag en daar word Afrikaanse, Duitse en Nama-liedjies gesing. Hans is uitgehonger vir geselskap en elke nou en dan gooi hy sy kop terug, lag uitbundig en klap sy hande. Ek kan my voorstel dat hy nie baie vriende onder die dorpenaars het nie. Ek vra nie uit oor sy vrou en kinders in Frankfurt nie.
Dis laat toe ons ophou kuier. Hans wys ons die badkamer en neem ons na ’n slaapkamer met ’n dubbelbed. Hy en Lena verdwyn in ’n ander slaapkamer en trek die deur toe. Katrina gaan bad en ek staan buite en kyk na die sterre. Katrina maak klaar in die badkamer en ek spring onder ’n warm stort in. Dis ’n lafenis.
Katrina sit op die bed toe ek die kamer inkom. Sy het ’n lang T-hemp aan. Haar hare is los en sy kyk my van onder haar krulle aan. Ek gaan sit by haar. Sy begin oor my kaal bolyf streel.
“Ek hou van ’n man met littekens,” sê sy.
“Ek dink ek oordoen dit so ’n ietwat,” sê ek.
“Ek dink dis sexy.”
“Ek is nie trots daarop nie, Katrina.”
Sy streel die knoetserige litteken wat oor my regterskouer strek. Met haar voorvinger trek sy ’n lyn oor die beskadigde weefsel, waar my bisepspier eens op ’n tyd was. Haar hand volg die litteken tot waar dit by my voorarm stop. Sy rus haar hand op myne. Met haar ander hand streel sy oor my linkerboarm. Haar hand raak aan my kunsvoorarm. Sy streel die sintetiese materiaal asof dit vlees en bloed is. Sy hou die vlekvryestaalhaak, wat my linkerhand vervang, vas.
“Ek dink dis baie sexy,” fluister sy. Sy laat die band van my kunsarm, wat agter my rug oor my regterskouer vasgegespe is, van my rug afgly. Dan haal sy my kunsarm af sodat die kort stompie onder my linkerelmboog oop sit. Sy skuif die kunsarm eenkant toe en dit val van die bed af.
“Stoffel, dis nie reg om met ’n mens se vriende te vry nie.”
“Ek en jy sal altyd vriende wees, Katrina,” sê ek hees.
Sy trek my na haar toe en hou my vas. Haar mond is nat en sag. Haar liggaam is warm.
6
James Mathebula, my kok en kampopsigter, maak keel skoon. Hy gooi warm water in die emaljewasbak op die staander buite my tent.
“Auxeni, James,” mompel ek en sit regop in my kampbed.
“Auxeni,” groet hy terug. Ek gaap, rek my uit en kyk op my horlosie. Vieruur in die oggend. Ek staan op en was my gesig. Dis nog stikdonker en James het ’n lantern langs die wasbakstaander neergesit. Ek stap terug in die tent in en begin aan te trek: ’n kakiekortbroek en groen boshemp met Parkeraad-epoulette op die skouers. Dis nie standaarduniform nie en die grootbase op Skukuza sal frons as hulle my so sien. Maar hulle kom in elk geval so min in die veld dat ek my nie aan hulle steur nie.
Ek trek my stewels en kamaste oor wolkouse aan en gespe my lyfband om my middel vas. Dis ’n dik leerband waaraan ’n waterbottel, ’n mes en ’n rewolwerholster kan hang. Ek neem my .44 Magnum-rewolwer van die tafeltjie langs my bed, gaan hom na (hy bly altyd gelaai) en druk hom in die holster. Daarna vat ek my .458 Brno-geweer, trek die slot oop en maak seker dis gelaai. Ek neem vyf addisionele rondtes van die tafeltjie af en druk dit in die leerogies aan my lyfband. Ek druk my boshoed in my lyfband en hang my verkyker om my nek.
Toe