Terwyl Katrina haar skof by die Spur klaarmaak, gaan ek terug woonwapark toe om my rugsak te gaan haal. Ons gaan saam na haar woonstel toe. Dis ’n klein plekkie met een slaapkamer en ’n dubbelbedmatras op die vloer. Die mure is vol plakkate van dansproduksies waaraan sy deelgeneem het. Orals op stoele lê kostuums, leotards en vere rond.
Katrina vertel my van haar lewe. Dit is duidelik dat sy meer as dansinstruktrise is. Sy is so pas bevorder tot hoof van die dansdepartement van die Uitvoerende Kunste-fakulteit by die Universiteit van Namibië. Verder gee sy dansklasse by laerskole en hoërskole in Katatura en Khomasdal. Sy tree op in dansproduksies by die Nasionale Teater. In haar vrye tyd is sy kelnerin in die Spur.
“Ek is so bly jy het gekom,” sê sy. “Ek is doodgewerk en wou al lankal wegbreek. Gee my ’n kans om my dinge af te handel in die week. Dan gaan swerf ek en jy ’n bietjie rond.”
“Dis goed so,” sê ek. “Ek wil self die week ’n bietjie rondvra na werksgeleenthede. En sodra jy dan reg is, Katrientjie, vat ons die pad.”
Die aand gaan ek en Katrina uiteet. Ons kuier weer soos oudae en hand om die lyf stap ons teen laatnag terug woonstel toe. Ons lag oor ’n keer wat ek haar moes huis toe dra omdat sy te veel tequila gedrink het. In haar woonstel val ons op haar dubbelbedmatras neer. Dis toe net daar wat die lus die oorhand oor my kry
Ek skuif agter haar rug in, vee haar donker krulhare uit haar nek weg en soen haar. Sy wip om en sit regop, haar wysvinger waarskuwend omhoog.
“Nee, Stoffel. Lê stil!”
Sy draai haar rug op my en slaap. Verleë draai ek om en probeer ook slaap.
Nege-uur Maandagoggend stap ek by die Natuurbewaringshoofkantoor in. Ek word verwys na die kantoor van die Adjunkdirekteur. Hy onthou my nog van die dae toe ek veldwagter in die Caprivi was. Hy het gehoor wat met my gebeur het en vra my uit. Ek verstrek die rede vir my besoek en hy dink vir ’n oomblik na.
“Jong,” begin hy, “vir ’n Suid-Afrikaner of enige buitelander om nou werk te kry in regeringsorganisasies in Namibië is uiters moeilik. Die beleid is om poste met landsburgers te vul. Ons kan altyd motiveer dat jy voorheen by ons in diens was, maar selfs dan is niks gewaarborg nie.”
“Is u nie bewus van enige ander moontlikhede nie, ’n privaat onderneming wat dalk iemand soek?” vra ek.
“Wag. Daar is iets.”
Hy maak ’n laai oop en begin in lêers rond te krap. Hy haal ’n getikte foliovel uit en lees dit. Dan kyk hy op.
“Ek is ’n paar weke gelede genader deur ’n internasionale organisasie wat verskeie natuurbewaringsprojekte in Namibië aan die gang het. Kaokoveld, Boesmanland, Caprivi. Hulle het ’n opgeleide persoon vir die Caprivi gesoek. Jy ken die Caprivi mos goed. Ek weet nie of hulle al iemand gekry het nie. Hoekom bel jy nie hierdie nommer nie?” Hy skryf ’n nommer op ’n kaartjie.
“Vra om met meneer Horace McAllistair te praat. Neem al jou dokumente na hom toe. Dalk kan hy jou help.”
Vanaf Katrina se woonstel bel ek die nommer. Meneer McAllistair is bereid om my die volgende oggend om tienuur te woord te staan. Ons spreek af om mekaar by ’n kafeetjie in die hoofstraat te ontmoet. Ek sit die telefoon neer en lê terug op Katrina se matras. My kop werk oortyd. Die Caprivi. Stel jou voor ek werk weer in die Caprivi, in die Caprivi langs die Kwandorivier. Dis te goed om waar te wees. Horace McAllistair. Almal wat te doen het met natuurbewaring in Suider-Afrika weet wie Horace McAllistair is. Ek sal hom môre dadelik herken, want ek het sy foto al dikwels in natuurbewaringstydskrifte gesien. Dit is alombekend dat hy ’n groot bydrae gelewer het om die olifante en swartrenosters van die Kaokoveld van uitwissing te red. Hy het daardie verlate woestynstreek deurkruis en die plaaslike gemeenskap van die waarde van die unieke olifant- en renosterbevolking in hulle gebied oortuig. Daarna het hy veldwagters gewerf uit daardie gemeenskappe wat onder die vaandel van die stamowerhede die wild oppas. Sy bewaringsmetodes is as rewolusionêr beskou en het vrugte afgewerp. Hy betrek die plaaslike gemeenskap by die bewaring van die natuurlewe en laat hulle daarby baat vind. Sê nou net hy het vir my werk! Sê nou net!
Ek sit oorkant Horace McAllistair by ’n klein tafeltjie buite Schnijder se kafee. Sy staalblou oë flits heen en weer oor my diensrekord. Hy steun. “Hmm. Indrukwekkend.”
Ja, indrukwekkend totdat ek kak aangejaag het. Moet jy dit nie ook teen my hou nie, dink ek.
Horace McAllistair lees nou deur die getuigskrifte wat ek voor hom neergesit net.
“Hmm,” sê hy weer.
Hy kyk op na my.
“Jy is net die man wat ek soek.”
Het ek reg gehoor?
Hy sug. “Maar ek is bevrees jy is ’n week te laat. Ek het ’n oop pos in die Caprivi gehad. Ek moes dit dringend vul. My beste kandidaat was ’n Amerikaner met ’n graad in plantkunde. Ek het hom verlede week aangestel. Ek is baie jammer.”
My teleurstelling wys ek nie vir hom nie. Ek glimlag.
“Nee, dis niks. Ek het toevallig gehoor van die pos en maar net ’n kans gevat.”
’n Week te laat. Hel. Dit was so amper of ek het weer ’n werk gehad. In die Caprivi en boonop nog vir Horace McAllistair. Dit was te goed om waar te wees.
“Kyk,” sê Horace McAllistair, “ek kan nou niks vir jou doen nie. Daar is geen vakante poste nie. My internasionale donateurs is ook besig om hul fondse te besnoei en die Namibiese regering raak al hoe meer onwillig om werkspermitte aan buitelanders toe te staan.”
“Ek verstaan, meneer McAllistair.”
“Maar met jou kwalifikasies en ondervinding kan ek jou baie goed gebruik in my projek in die toekoms. Wat is jou planne vorentoe?”
“Wel, ek gaan nog vir ’n tyd lank deur Namibië reis en rondvra vir werk. Dan gaan ek verder noord.”
Hy knik.
“As jy nog oor ’n maand in die noordweste van Namibië is, kan ons mekaar dalk op ’n plek ontmoet. Ek moet ’n besoek aan die Kaokoveld gaan aflê en ek sou jou graag wou wys wat ons daar doen.”
“Ek weet nie of ek dan nog in Namibië sal wees nie. Maar ek sal die Kaokoveld baie graag wil besoek.”
“As jy oor ’n maand nog in die omtrek is, bel my, dan kan ons dalk êrens ontmoet.”
“Dankie, meneer McAllistair.”
“Noem my Horace.”
Nadat hy weg is, neem ek my voor om oor ’n maand saam met Horace McAllistair Kaokoveld toe te gaan. Al sou hy nie vir my werk hê nie, sou ek graag my kontak met hom wou versterk.
Teen Woensdagmiddag is Katrina se sake in Windhoek afgehandel. Sy pak vinnig haar rugsak en sluit haar woonstel. Ons het besluit om na Sossusvlei in die hartjie van die Namib te ryloop. Ons wil die sandduine gaan uitklim. Die duine by Sossusvlei is blykbaar van die wêreld se hoogstes.
Ons stap met die hoofstraat af totdat ’n huurmotor ons oplaai en buite die dorp aflaai. Daar wag ons nie lank nie voordat ’n boer ons oplaai en tot by Mariental neem.
Sedert Katrientjie se afwysing die eerste aand het ek nie weer probeer toenadering soek nie. Haar houding teenoor my het glad nie verander nie. Sy was nog net so warm en stralend soos altyd. Sy het maar net toe die reëls neergelê.
Dis reeds laatmiddag toe ons ’n geleentheid agterop nog ’n boer se bakkie kry vanaf Mariental tot op die klein dorpie Maltahöhe. Die eerste skof van ons reis verloop vlot. Teen die laaste lig klim ons af by Maltahöhe se klein hotelletjie. Daar drink ons ’n bier en bestel ’n ete. Later beduie die bestuurderes ons die pad na die kampeerterrein. Dis niks meer as ’n oop stuk grond