Toe die rooibosvuur se kole dof begin gloei, die rooibokvleis opgeëet is en die veldwagters na hul bakkies toe begin aanstap, kom Mick by my staan en plaas iets in my hand.
“Dra dit met trots,” sê hy, “jy verdien dit.”
Hy stap weg in die nag. Ek maak my hand oop en kyk. Die geelkoperkenteken glim dof in die laaste lig van die vuur. Ek moet dit saam met my uniform dra. In groen letters staan daarop geskryf: Veldwagter.
5
Ek word wakker op my seegrasbaal. Die trok skommel steeds voort. Die dag het goud gebreek oor die woestyn. Vir ’n rukkie lê ek en kyk na die duine wat voor die oop skuifdeur verbydryf. Ek haal my beursie uit my hempsak en vou dit oop. Binne-in vasgespeld is die geelkoperplaatjie met groen letters op. ’n Gevoel van matelose verlies kom oor my.
Anthony Breslin begin roer op sy baal. Hy lig sy kop en knip sy oë. “Is ons amper daar?” vra hy.
“Breslin,” sê ek, “jy is eintlik olraait. As ons in Lüderitz kom, koop ek vir jou ’n bier.”
“Ek drink nie bier nie. Ek rook net boom.”
Die vragmotor trek Lüderitz binne en ek en Anthony spring af by die Zum Sperrgebiet Hotel. Ons gaan binne en sit aan vir ’n hartlike ontbyt teen ’n redelike prys. Vir die personeel en gaste moes ons na ’n eienaardige paar gelyk het, een in ’n helderkleurige uitrusting en die ander in kakie.
Vir die res van die dag drentel ons deur die strate van Lüderitz en besoek besienswaardighede. Dit neem nie lank nie. Ons gaan na die openbare kampplek op ’n klein skiereiland in die baai en rol ons slaapsakke uit aan die voet van die monument vir Adolf Lüderitz, die handelsreisiger uit Bremen, op wie se aandrang Von Bismarck uiteindelik die hawe by Angra Pequena in die naam van Duitsland geannekseer het. Ons besluit om die volgende dag besoek af te lê by Kolmanskop, die spookdorp in die woestyn wat deur diamantdelwers gebou en uiteindelik agtergelaat is. Daarna wil ons terug Keetmanshoop toe ryloop. Anthony wil die Visrivier-skeurvallei verken. Ek wil noord. Windhoek toe.
Om my bak die woestyn in ’n ongenaakbare hitte. Dit is namiddag. Die vel op my bene is rooi geskroei. My hoed is skamele verweer teen die son. Noord en suid van my strek die teerpad loodreguit en eindeloos. Daar is nie ’n skadukol in sig nie. Ek sit kop onderstebo op my rugsak langs die pad. In die verte hoor ek ’n voertuig. Vol verwagting spring ek op. Die klank kom nader. Die spikkeltjie op die teerpad word groter – ’n Mercedes. Ek steek my duim uit. Op ’n afstand sien ek dis net die bestuurder in die kar. Baie plek vir my en my pak. Die voertuig het ’n Windhoek-registrasienommer. Die blonde man agter die stuurwiel draai sy kop nie eers effens in my rigting nie en jaag verby.
“Ag, gaan kak, man!” vloek ek die voertuig agterna.
Gistermiddag het ’n meubelwa vir my en Anthony Breslin op Keetmans afgelaai. Anthony het amper onmiddellik ’n geleentheid Ai-Ais toe gekry. Ek het met die hoofpad verby die dorp gestap in ’n noordelike rigting. Aan die ander kant het ek gewag. Die paar karre wat verbygekom het, het beswaarlik van my notisie geneem. Ek het daar gestaan tot sononder. Toe het ek terug dorp toe gestap. In die verlate woonwapark het ek my op ’n grasperk tuisgemaak.
In die nag het dit begin reën. Toe ek wakker skrik, was my slaapsak al klaar halfnat. Ek het alles opgeraap en in die ablusieblok ingetrek. Daar het ek gewag dat dit moet ophou reën. Slaap het nie weer gekom nie en vir die res van die nag het ek op en af deur die ablusieblokke geloop en vir myself in die spieëls gestaar. In die vroeë môre-ure het ek my derde warm stort geneem en teen halfvyf het ek my pak op my rug gelaai, die dorp uitgestap en langs die pad gaan staan.
Die enkele motors wat verbygery het, het my geïgnoreer. Teen sewe-uur het ’n plaasboer in sy bakkie stilgehou.
“Kom kyk na die kokerbome op my plaas.”
Ons is na sy plaas toe, dertig kilometer buite die dorp. Daar het ons rondgeloop en hy het aan my verduidelik dat die kokerbome op sy plaas baie groter en indrukwekkender is as die kokerbome in die kokerboomwoud nader aan die dorp. Ek het hom geglo. Hy het my kom aflaai langs die grootpad. Waar ek nog steeds staan. Omtrent elke uur kom daar ’n kar verby, gewoonlik met genoeg plek vir my en my rugsak. Maar nie een stop nie.
In die verte kom weer ’n voertuig aan. Dit word ’n bakkie. Die man trek van die pad af. Pine Pienaar is met sy bruin vrou en hulle kind op pad Gobabis toe en ry deur Windhoek. Ek kan agterop klim, sê hy, maar waarsku dat hy nie haastig is nie. Ek laat my nie twee keer nooi nie. Hy maak vir my plek agterop tussen sy bagasie. Nou is ek weer op koers Windhoek toe. Daar wil ek twee dinge doen. Vir werk gaan soek en vir Katrina opspoor.
Dis na middernag toe Pine Pienaar my by ’n woonwapark buite Windhoek aflaai. Ek is doodmoeg. Ek betaal by die ingang vir kampplek en stap in die rigting wat die hekwag my beduie. Iewers vanuit een van die hutte hoor ek musiek en mense wat sing en lag. Iemand hou groot partytjie. Ek is te moeg om my daaraan te steur. Ek soek vir my ’n graskolletjie uit en rol my slaapsak oop. Ek slaap dadelik.
’n Skok ruk deur my bene en my voete voel asof hulle vergruis word. Verward sit ek regop. ’n Minibus vol singende Duitsers ry in die rigting van die uitgangshek. Hulle het bo-oor my voete gery. Ek wil opspring en agterna hardloop, maar my voete is te seer. Ek weet nie of hulle gebreek is nie. Ek sit my tone en wikkel en dit voel asof alles nog funksioneer. Na ’n lang ruk, nadat ek redelik seker is my voete is nie gebreek nie, is die minibus reeds ver weg. Ek skuif my slaapsak verder van die pad af en slaap weer.
Dis Sondagoggend in Windhoek en die strate is doodstil. Ek soek na Katrina. In haar laaste brief aan my, ’n jaar gelede, het sy geskryf dat sy dansklasse gee. Ek besluit om uit te vind waar die teater in Windhoek is en haar dan van daar te probeer opspoor.
’n Sekuriteitswag by ’n bank is baie behulpsaam en verlaat ’n kort rukkie sy pos om my die Nasionale Teater ’n paar blokke weg uit die hoofstraat te gaan wys. My voete pyn nog van die vorige nag. Die teateropsigter is egter kerk toe en ek sê ek sal later terugkom.
Ek dwaal deur die strate van Windhoek. Dis ’n moderne stad met moderne geboue – banke, hotelle, inkopiesentrums. Alles lyk goed versorg. Ek sien selfs ’n Spur. Ek loop na die ou Duitse fort, die Alte Feste. Dis tans ’n museum van die stryd wat die mense van Namibië teen Kolonialisme en blanke onderdrukking gevoer het. Dit vertel van Hendrik Witbooi van die Namas en van Samuel Maherero wat hul teen die Duitsers verset het en ook van die Swapo-helde wat teen die Suid-Afrikaners geveg het. ’n Paar uur later stap ek terug na die Nasionale Teater en klop by die opsigter aan. Hy is egter nog nie terug nie. Ek is honger en onthou die Spur in die hoofstraat.
Ek stap met die trappe op en gaan die dofverligte restaurant binne. ’n Kelnerin neem my na ’n klein tafeltjie aan die agterkant. Ek volg haar tussen die rye tafels deur.
“Stoffel!”
Ek ken dadelik die stem agter my. Ek draai om. Katrina is klein en slank en haar welige krulhare is in ’n poniestert vasgebind. Sy glimlag verras. Sy dra die kenmerkende uniform van die Spur-kelnerin.
“Katrina, ek soek my dood na jou.”
Die volgende oomblik slaan sy haar arms om my nek en ek lig haar van haar voete af. Die restaurantgangers kyk van hul Sondagmaal af op.
“Dis olraait, Susie, ek sal hom bedien,” roep Katrina vir die kelnerin wat by my tafel staan en wag.
“Het jy vir my plek?”
“Natuurlik.”
Toe ek en Bok en Nakkie op ons wildste was, het ons saam met Katrina en haar vriendinne uitgehang. Ons was almal nog studente en ons het mekaar toevallig op ’n partytjie ontmoet. Daarna het ons saam begin weggaan oor naweke. Plaas toe of bos toe. Die foto’s in ons albums vertel van jongmense met wilde lang hare agterop bakkies, met koelbokse vol bier en blêrende musiek. Katrina was in daardie dae Bok se meisie.
Ek en Bok het een nag laat met dronk lywe by Katrina en haar vriendinne se woonstelvenster in Sunnyside probeer inklouter. Daardie nag het Bok twee verdiepings ver geval. Katrina-hulle het nie eers wakker geword nie. Bok het vir